| |
|
29 Mart 2009, 22:04
| #1 | |
| Çevrimdışı  IF Ticaret Sayısı: (0) | Akif'in Şiirlerinden Bir Demet İSTİKLAL MARŞI Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak; Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak. O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak; O benimdir, o benim milletimindir ancak. Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilâl! Kahraman ırkıma bir gül... Ne bu şiddet, bu celâl? Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helâl; Hakkıdır, Hakk'a tapan, milletimin istiklâl. Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım. Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım! Kükremiş sel gibiyim: Bendimi çiğner, aşarım; Yırtarım dağları, enginlere sığmam taşarım... Garb'ın âfâkını sarmışsa çelik zırhlı duvar; Benim îman dolu göğsüm gibi serhaddim var. Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir îmânı boğar, "Medeniyyet!" dediğin tek dişi kalmış canavar? Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın; Siper et gövdeni, dursun bu hâyasızca akın. Doğacaktır sana va'dettiği günler Hakk'ın... Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın. Bastığın yerleri "toprak!" diyerek geçme, tanı! Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı. Sen şehîd oğlusun, incitme, yazıktır, atanı: Verme, dünyâları alsan da, bu cennet vatanı. Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki fedâ? Şühedâ fışkıracak toprağı sıksan, şühedâ! Cânı, cânânı, bütün varımı alsın da Hudâ, Etmesin tek vatanımdan beni dünyâda cüdâ. Rûhumun senden İlâhî şudur ancak emeli: Değmesin ma'bedimin göğsüne nâ-mahrem eli; Bu ezanlar - ki şehâdetleri dinin temeli - Ebedî, yurdumun üstünde benim inlemeli. O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- taşım; Her cerihamdan, İlahi, boşanıp kanlı yaşım, Fışkırır ruh-i mücerred gibi yerden na’şım! O zaman yükselerek Arş’a değer belki başım. Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal! Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal. Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihlal: Hakkıdır, hür yaşamış, bayrağımın hürriyet; Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istiklal. Mehmet Akif Ersoy.. | |
| |  |
| IRCForumlari.NET Reklamlar |
   |
|
29 Mart 2009, 22:12
| #2 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Akif'in Şiirlerinden Bir Demet Zulmü Alkışlayamam Zulmü alkışlayamam, zâlimi asla sevemem; Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem. Biri ecdâdıma saldırdı mı, hattâ boğarım!.. - Boğamazsın ki! - Hiç olmazsa yanımdan koğarım. Üç buçuk soysuzun ardında zağarlık yapamam; Hele hak nâmına haksızlığa ölsem tapamam. Doğduğumdan beridir âşıkım istiklâle, Bana hiç tasmalık etmiş değil altın lâle! Yumuşak başlı isem, kim dedi uysal koyunum? Kesilir belki, fakat çekmeye gelmez boyunum! Kanayan bir yara gördüm mü yanar tâ ciğerim, Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim! Adam aldırma da geç git, diyemem aldırırım. Çiğnerim, çiğnenirim, hakkı tutar kaldırırım! Zalimin hasmıyım amma severim mazlumu... İrticâın şu sizin lehçede ma'nâsı bu mu? M.Akif Ersoy |
| | |
|
29 Mart 2009, 22:16
| #3 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Akif'in Şiirlerinden Bir Demet MEYHANE Canım sıkıldı dün akşam, sokak sokak gezdim; Sonunda bir yere saptım ki, önce bilmezdim. Bitince bir sıra ev, sonra bir de virane, Dikildi karşıma bir han kılıklı meyhane: Basık tavanlı, karanlık, sefil bir dükkan; İçinde bir masa, yahut civar tabutluktan Atılma çok ölü görmüş acıklı bir teneşir! Yanında hurdası çıkmış bir eski püskü sedir. Sakat, bacaksız on, on beş hasırlı iskemle, Kırık dökük şişeler, bir de çinko tepsiyle, Beş on kadeh, iki üç testi... Sonra tezgahlık Eden yan üstüne devrilme kirli bir sandık. Sönük sönük yanıyor rafta isli bir lamba... Önünde bir küme: fes, takke, hırka, şalta, aba Kımıldanıp duruyorken, sefil bir sohbet, Bu isli zulmete vermekte büsbütün vahşet: - Kuzum Dimitri, bu akşam biraz ziyadece ver... - Ziyade, anladık amma ya içtiğin şişeler? - Çizersin.. - Öyle mi? Lakin, silinmiyor çetele! Bakın tavan tebeşirden görünmez oldu... -Hele! - Bizim peşin paramız... Anladın mı dün kurusu? - Ayol tükendi mezem... Bari koy biraz turşu. Arattı kendini ustan... Dinince dinlersin! - Hasan be, sende nasıl nazlı nazlı söylersin! Nedir o türkü... Aman başka yok mu?... Hah, şöyle! - Ömer, ne nazlanıyorsun? Biraz da sen söyle. - Nevazil olmuşum, Ahmed, bırak sesim yok hiç... - Sesin mi yok? Açılır şimdi: bir imam suyu iç! - Yarın ne iştesin Osman? - Ne işteyim... Burada! - Dimitri çorbacı, doldur! Ne durmuşun orada? - O kim gelen? - Baba Arif. - Sakallı, gel bakalım... Yanaş. - Selamunaleyküm. - Otur biraz çakalım... - Dimitri, hey parasız geldi sanma, işte para! - Ey anladık a kuzum... - Sar be yoldaşım cigara... - Aman bizim Baba Arif susuz musuz içiyor! - Onun bi dalgası olmak gerek: Tünel geçiyor. - Moruk, kaçıncı kadeh? Şimdicik sızarsın ha! - Sızarsa mis gibi yer, yetmemiş adam değil a. Yavaş yavaş kafalar, kelleler kızışmıştı, Ağız, burun, hele sesler bütün karışmıştı; Dikildi ağzına baktım, açık duran kapının, Fener elinde bir erkek, yanında bir de kadın. Beş on dakika süren bir düşünceden sonra, Kadın girdi o zulmet-sera-yı menfura. (Nefret edilen karanlık yer) Gözünde ebr-i teessür, yüzünde hun-i hicab,(üzüntü gözyaşlari) Vücudu ra'se-i na-çar-i ye's içinde harab,(çaresizlik üzüntüsü) Teveccüh eyleyerek sonradan gelen Babaya: - Demek taşınmalı artık çoluk çocuk buraya! Ayol, nedir bu senin yaptığın? Utan azıcık... Anan da, ben de, yumurcakların da aç kaldık! Ne iş, ne güç, gece gündüz içip zıbar sade; Sakın düşünme çocuklar acep ne yer evde? Evet, sen el kapısında sürün işin yoksa! Getir bu sarhoşa yutsun, getir paran çoksa! Zavallı ben... Çamaşır, tahta, her gün uğraş da, Sonunda bir paralar yok, el elde baş başta! O tahtalar, çamaşırlar da geçti, yok halim... Ayakta sallanışım zorlanır Hüda alim! Çalışmadın, beni hep bunca yıl çalıştırdın; O yavrucakları çıplak, sefil alıştırdın; Bilir mahalleli kim, aldığın zamanda beni, Çehiz çimenle donatmıştı beybabam evini. Ne oldu şimdi o eşya? Satıp kumarda yedin! Evet, kumarda yedin, hem de karşılarda yedin! ..... ..... Herif! Şu halime bak, merhametli ol azıcık... Bırak o zıkkımı, içtiklerin yeter artık. Efendiler, ağalar, siz de bir nasihat edin, Sizin belki var evladınız... - Hasan, ne dedin? - Bırak, köpoğlu kadın amma çalçeneymiş ha! - Benimki çok daha fazlaydı. - Etme! - Elbet ya! Onun için boşadım. Sen işitmedin mi Halim? - Kadın lakırdısı girmez kulağıma zati benim. Senin kadın dediğin adeta pabuç gibidir: Biraz vakti taşınır, sonradan değiştirilir. Kadın bu sözleri duymaz, tazallüm eylerdi; Herif mezar taşı tavriyle sade dinlerdi; Açılıp ağzı nihayet, açılmaz olsa idi! Taşıp döküldü, içinden şu la'net-i ebedi: - Cehennem ol seni hınzır ******, git Boşsun! - Ben anladım işi, sen komşu, iyice sarhoşsun; Ayıltınız şunu yahut! -ilişmeyin! -Bırakın! Herif ayıldı mı, bilmem, düşüp bayıldı kadın! M.A.E |
| | |
|
29 Mart 2009, 22:21
| #4 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Akif'in Şiirlerinden Bir Demet FATİH KÜRSÜSÜNDEN Birinci zümreyi teşkil eden zavallı avam, Biraksalar devam edecek tatlı uykusuna devam. Bugün nasibini yerleştirince kursağına; 'Yarın' nedir? Onu bilmez, yatar dönüp sağına. Yikilsa arş-ı hükümet, tıkılsa kabre vatan, Vazifesi değil; çünkü 'hepsi Allah'tan!' Ne hükmü var ki, esasen yalancı dünyanın? Ölürse, yan gelip yatacak cennetinde Mevla'nın. Fena kuruntu degil! Ben derim, sorulsa bana: 'Kabul ederse cehennem ne mutlu, amca, sana!' Ikinci zümreyi teşkil eden cemaat ise, Hayata küskün olandır ki: saplanıp ye'se, 'Selametin yolu yoktur... Ne yapsalar boşuna!' Demiş de hırkayı çekmiş bütün bütün başına. Bu türlü bir hareket mahz-ı küfr olur, zira: Talepte amir olurken bir ayetinde Huda; Buyurdu: 'Kesmeyiniz ruh-u rahmetimden ümid; Ki müşrikin olur ancak o nefhadan nevmid.' Bu bir; ikincisi: ye'sin ne olsa esbabı, Onun atalet-i külliyedir ki icabi, Teressübâtını etmiştik önceden tahlil. Üçüncü zümreyi kimlerdir eyleyen teşkil? Evet, şebâb-ı münevver denen şu nesl-i sefih. - Fakat nezihini borcumdur eylemek tenzih- Bu züppeler acaba hangi cinsin efradi? Kadin desen, geliyor arkasindan erkek adı; Hayir, kadın değil; erkek desen, nedir o kılık? Demet demetken o saçlar ne muhtasar o bıyık? Sadası baykuşa benzer, hiramı saksağana; Hülasa, züppe demiştim ya, artık anlasana!... Fakat bu kukla herif bir büyük seciyye taşır, Ki, haddim olmiyarak, 'Aferin!' desem yaraşır. Nedir mi? Anlatayım: öyle bir metaneti var, Ki en savılmıyacak ye'si tek birayla savar. Sinirlerinde teessür denen fenalık yok, Tabiatında utanmakla aşinalık yok. Bilirsiniz, hani, insanda bir damar varmış, Ki yüzsüz olmak için mutlaka o çatlarmış, Nasılsa 'Rabbim utandırmasın!' duası alan, Bu arsızın o damar zaten eksik alnından! Cebinde gördü mü üç tane çil kuruş nazlım, Tokatlıyan'da satar mutlaka, gider de çalım. Eğer dolandırabilmişse istenen parayı; Görür mahalleli ta karnavaldan maskarayı! Beyoğlu'nun o mülevves muhit-i fahişine Dalar gider, takılıp bir sefilin peşine. 'Haya, edeb gibi sözler rüsum-u fasidedir; Vatanla aile, hatta, kuyud-u zaidedir.' Diyor da hepsine birden kuduzca saldırıyor... 'Ayıp değil mi?' demişsin... Acep kim aldırıyor! Namaz, oruç gibi şeylerle yok alış verişi; Mukaddesat ile eğlenmek en birinci işi. Duyarsanız 'kara kuvvet' bilin ki: imandır. 'Kitab-i köhne' de -haşa- Kitab'ı Yezdan'dır. Üşenmeden ona Kur'ani anlatırsan eğer, Şu ezberindeki esmayı muttasıl geveler: 'Kurun-u maziyeden kalma cansız evradı Çekerse, doğru mu yirminci asrın evladı?' Nedir alakasi yirminci asr-ı irfanla Bu şaklaban herifin? Anlamam ayıp değil a! Meta'-i fazlı mı varmış elinde gösterecek? Nedir meziyeti, görsek de bari öğrensek. Hayir! Mehasin-i Garb'in birinde yok hevesi; Rezail, oldu mu lakin, şiarıdır hepsi! Bütün kebaire tiryaki bir kopuk tanırım. -Ne oldu bilmiyorum şimdi, sağ degil sanırım- Kumar, senaatin akşamı, irtikap, içki... Hulasa defter-i a'mali öyle kapkara ki: Yanında leyl-i cehennem, sabah-ı cennettir! 'Utanmiyor musun. Ettiklerin rezalettir!' Denirse kendine, milletlerin ekabirini Sayardi göstererek hepsinin kebairini: 'Filan içerdi... Filan fuhşa münhemikti...' diye Mülevvesatini bir bir rical-i maziye Izafe etmeye başlardi paye vermek için. 'Peki! Fezaili yok muydu söylediklerinin?' Diyen çikarsa 'müverrihlik etmedim!' derdi. Şu züppeler de, bugün ayni ruhu gösterdi. Fransız'ın nesi var? Fuhşu, bir de ilhadi; Kapıştı bunları 'yirminci asrın evladı!' Ya Alman'ın nesi var zevki okşayan? Birası; Unuttu ayranı, ma'tuda döndü kahrolası! Heriflerin, hani dünya kadar bedayii var: Ulumu var, edebiyyati var, sanayii var. Giden birer avuç olsun getirse memlekete; Döner muhitimiz elbet muhit-i ma'rifete. Kucak kucak taşıyor olmadık mesaviyi; Beğenmesek 'medeniyyet!' diyor; inandik iyi! 'Ne var, biraz da maarif getirmiş olsa...' desek Emin olun size 'hammallık etmedim?' diyecek. M.A.Ersoy Konu noLove tarafından (29 Mart 2009 Saat 22:34 ) değiştirilmiştir. |
| | |
|
29 Mart 2009, 22:37
| #5 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Akif'in Şiirlerinden Bir Demet ÇANAKKALE ŞEHİDLERİNE Şu Boğaz Harbi nedir? Var mı ki dünyada eşi? En kesif orduların yükleniyor dördü beşi, - Tepeden yol bularak geçmek için Marmara'ya Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya, Ne hayasızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı! Nerde-gösterdiği vahşetle "bu: bir Avrupalı" Dedirir-yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yahut kafesi! Eski Dünya, Yeni Dünya bütün akvam-ı beşer Kaynıyor kum gibi, tûfan gibi, mahşer mahşer. Yedi iklimi cihanın duruyor karşında, Osrtralya'yla beraber bakıyorsun; Kanada! Çehreler başka, lisanlar, deriler rengarenk. Sade bir hadise var ortada : Vahşetler denk. Kimi Hindu, kimi Yamyam, kimi bilmem ne bela... Hani tauna da zuldür bu rezil istila... Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asil, Ne kadar gözdesi mevcut ise hakkiyle sefil, Kustu Mehmetçiğin aylarca durup karşısına; Döktü karnındaki esrarı! hayasızcasına, Maske yırtılmasa halâ bize affetti o yüz... Medeniyet denilen kahbe, hakikat yüzsüz. Sonra mel'undaki tahribe müvekkel esbab, Öyle müthiş ki: Eder her biri bir mülkü harab. Öteden saikalar parçalıyor afakı; Beriden zelzeleler kaldırıyor a'makı; Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin; Sönüyor göğsünün üstünde o aslan neferin. Yerin altında cehennem gibi binlerce lağam, Atılan her lağımın yaktığı: Yüzlerce adam. Ölüm indirmede gökler, ölü püskürtme de yer O ne müthiş tipidir: Savrulur enkaaz-ı beşer... Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak, Boşanır sırtlara, vadilere, sağnak sağnak. Saçıyor zırha bürünmüş de o namerd eller, Yıldırım yaylımı tufanlar, alevden seller. Veriyor yangını, durmuş da açık sinelere, Sürü halinde gezerken sayısız tayyare. Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler... Kahraman o orduyu seyret ki, bu tehdide güler! Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından; Alınır kal'a mı göğsündeki kat kat iman? Hangi kuvvet onu, haşa, edecek kahrına ram? Çünkü te'sis-i ilahi o metin istihkam. Sarılır, indirilir mevki'-i müstahkemler, Beşerin azmini tevkif edemez sun'-i beşer; Bu göğüslerse Huda'nın ebedi serhaddi; "O benim sun'-i bediim, onu çiğnetme" dedi. Asım'ın nesli... diyordum ya... nesilmiş gerçek: İşte çiğnetmedi namusunu, çiğnetmeyecek. Şuheda gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar... O, rukü olmasa, dünyaya eğilmez başlar, Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor, Bir hilal uğruna, ya Rab, ne güneşler batıyor! Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker! Gökten ecdad inerek öpse o pak alnı değer. Ne büyüksün ki, kanın kurtarıyor Tevhid'i... Bedr'in aslanları ancak, bu kadar şanlı idi. Sana dar gelmeyecek makber'i kimler kazsın? "Gömelim gel seni tarihe" desem, sığmazsın. Herc ü merc ettiğin edvara da yetmez o kitab... Seni ancak ebediyetler eder istiab. "Bu, taşındır" diyerek Ka'be'yi diksem başına; Ruhumun vayhini duysam da geçirsem taşına; Sonra gök kubbeyi alsam da, rida namıyle; Kanayan lahdine çeksem bütün ecramıyle; Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan; Yedi kandilli Süreyya'yı uzatsan oradan; Sen bu avizenin altında, bürünmüş kanına; Uzanırken, gece mehtabı getirsem yanına, Türbedarın gibi ta fecre kadar bekletsem; Gündüzün fecr ile avizeni lebriz etsem; Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana... Yine bir şey yapabildim diyemem hatırına. Sen ki, son ehl-i salibin kırarak savletini, Şarkın en sevgili sultanını Salahaddin'i, Kılıç Arslan gibi iclaline ettin hayran... Sen ki, İslam'ı kuşatmış, boğuyorken hüsran, O demir çemberi göğsünde kırıp parçaladın; Sen ki, ruhunla beraber gezer ecramı adın; Sen ki, a'sara gömülsen taşacaksın... Heyhat, Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihat... Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber, Sana ağuşunu açmış duruyor Peygamber. M.Akif.. |
| | |
|
29 Mart 2009, 22:39
| #6 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Akif'in Şiirlerinden Bir Demet EY YOLCU Gitme, ey yolcu, beraber oturup ağlaşalım: Elemim bir yüreğin kârı değil, paylaşalım: Ne yapıp ye'simi kahreyleyeyim, bilmem ki? Öyle dehşetli muhitimde dönen matem ki!.. Ah! Karşımda vatan namına bir kabristan, Yatıyor şimdi... Nasıl yerlere geçmez insan? Şu mezarlar ki uzanmış gidiyor, ey yolcu, Nereden başladı yükselmeye, bak, nerde ucu! MAE |
| | |
|
29 Mart 2009, 22:42
| #7 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Akif'in Şiirlerinden Bir Demet UYAN Baksana kim boynu bükük ağlayan. Hakkı hayatındır senin ey müslüman, Kurtar artık o biçareyi Allah için. Artık ölüm uykularından uyan. Bunca zamandır uyudun kanmadın, Çekmediğin çile kalmadı, uslanmadın. Çiğnediler yurdunu baştan başa. Sen yine bir kere kımıldanmadın. Ninni değil dinlediğin velvele, Kükreyerek akmada müstakbele. Bir ebedi sel ki zamandır adı, Haydi katıl sen de o coşkun sele. Karşı durulmaz cereyan sine-çak... Varsa duranlar olur elbet helak. Dalgaların anmadan seyrini, Göz göre girdâba nedir inhimak? Dehşeti maziyi getir yadına; Kimse yetişmez yarın imdadına. Merhametin yok diyelim nefsine; Merhamet etmez misin evladına? Ben onu dünyaya getirdim diye Kalkışacaksın demek öldürmeye! Sevk ediyormuş meğer insanları, Hakkı-i übüvvet de bu caniliğe! Doğru mudur ye's ile olmak tebah? Yok mu gelip gayrete bir intibah? Beklediğin subh-i kıyamet midir? Gün batıyor sen arıyorsun tebah.! Gözleri maziye bakan milletin, Ömrü temadisi olur nakbetin. Karşına müstakbeli dikmiş Hüdâ, Görmeye lakin daha yok niyyetin. Ey koca şark! Ey ebedi meskenet! Sen de kımıldanmaya bir niyet et. Korkuyorum, Garbın elinden yarın, Kalmayacak çekmediğin mel'anet. Hakk-ı hayatın daha çiğnenmeden, Kan dökerek almalısın merd isen. Çünkü bugün ortada hak sahibi, Bir kişidir: "Hakkımı vermem" diyen. M.Akif |
| | |
|
29 Mart 2009, 22:44
| #8 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Akif'in Şiirlerinden Bir Demet İTİRAF Safahat’ımda, evet, şi’r arayan hiç bulamaz; Yalınız, bir yeri hakkında “Hazin işte bu!” der. Küfe? Yok. Kahve? Hayır. Hasta? Değil. Hangisi ya? Üç buçuk nazma gömülmüş koca bir ömr-i heder! M.Akif Ersoy |
| | |
|
29 Mart 2009, 22:49
| #9 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Akif'in Şiirlerinden Bir Demet HAKKIN SESLERİ "Yâ Muhammed, de ki: Ey mülkün sâhibi olan Allah'ım, sen mülkü dilediğine verirsin; sen ınülkü dilediğinin elinden alırsın; sen dilediğini azîz edersin; sen dilediğini zelîl edersin; hayır yalnız senin elindedir; sen, hiç şüphe yok ki, her şeye kâdirsin." İlâhî, emrinin âvâre bir mahkûmudur âlem; Meşiyyet sende, herşey sende... Hiçbir şey değil âdem! Fakat, hâlâ vücûd isbât eder, kendince, hey sersem! Bugün, üç beş karış toprakta varlıktan vururken dem; Yann toprak kesilmiş varlığından fışkırır mâtem! İlâhî, "Mâlike'l-mülk'üm" diyorsun... Doğru, âmennâ. Hakîkî bir tasarruf var mıdır insân için?Aslâ! Eğer almışsa bir millet, edip bir mülkü istîlâ; Eğer vermişse bir millet bütün bir mülkü bî pervâ; Alan sensin, veren sensin, senin hükmündedir dünyâ. İlâhî, en asîl akvâmı alçaltırsın istersen; Dilersen en zelîl eşhâsa izzetler verirsin sen! Bu haybetler, bu hüsranlar bütün senden, bütün senden! Nasıl tâ Arş'a yükselmez ki me'yûsâne bin şîven? Ne yerler dinliyor yâ Rab, ne gökler, rûhum inlerken! Şu sessiz kubbenin altında insandan eser yokmuş! Diyorduk: "Bir buçuk milyar!" Meğer tek bir nefer yokmuş! Bu hissiz toprağın üstünde mazlûmîne yer yokmuş! Adâlet şöyle dursun, böyle birşeyden haber yokmuş! Bütün boşlukmuş insanlık; Ne istersen, meğer yokmuş! İlâhî, altı yüz bin müslüman birden boğazlandı... Yanan can, yırtılan ismet, akan seller bütün kandı! Ne ma'sûm ihtiyarlar süngüler altında kıvrandı! Ne bîkes hânümanlar işte, yangın verdiler, yandı! Şu küllenmiş yığınlar hep birer insan, birer candı! Sabâhü'l-hayr-ı hürriyyet, İlâhî, leyl-gûn oldu Karanlık bir hezîmet her taraftan rû-nümûn oldu! Şehâmet gitti; gayret söndü; kudretler zebûn oldu. O mevcâ-mevc sancaklar ne müdhiş ser-nigûn oldu! Sukûtun dehşetinden kalb-i rahmet, belki, hûn oldu: Ezanlar sustu... Çanlar inletip durmakta âfâkı. Yazık: Şark'ın semâsından Hilâl'in geçti işrâkı! Zaman artık Salîb'in devr-i istîlâsı, ilhâkı. Fakat, yerlerde kalmış hakların ferdâ-yı ihkâkı, Ne doğmaz günmüş ey âcizlerin kudretli Hallâk'ı! İlâhî, şer'-i ma'sûmun şu topraklardı son yurdu... Nasıl te’yîd-i kahrın en rezîl akvâma vurdurdu? Evet, milletlerin en kahbesinden, üç leîm ordu, Gelip tâ sînemizden vurdu, seyret hem, nasıl vurdu: Ki istikbâl için çarpan yürekler ansızın durdu! Tecellî etmedin bir kerre, Allâh'ım, cemâlinle! Şu üç yüz elli milyon rûhu öldürdün celâlinle! Oturmuş eğlenirlerken senin - hâşâ - zevâlinle, Nedir ilhâdı imhâlin o sâmit infiâlinle? Nedir İslâm'ı tenkîlin bu müsta'cel nekâlinle? Sus ey dîvâne! Durnaz kâinâtın seyr-i mu'tâdı. Ne sandın? Fıtratın ahkâmı hiç dinler mi feryâdı? Bugün, sen kendi kendinden ümîd et ancak imdâdı; Evet, sen kendi ikdâmınla kaldır git de bîdâdı. Cihan kanûn-i sa'yin, bak, nasıl bir hisle münkadı! Ne yaptın? "Leyse li'l-insâni illâ mâ-se'â" vardı!.. "İşte sana onların kendi yolsuzlukları yüzünden ıpıssız kalan yurdları!.. " Geçenler varsa İslâm'ın şu çiğnenmiş diyârından; ,Şu yüz binlerce yurdun kanlı, zâirsiz mezârından; Yürekler parçalar bir nevha dinler reh-güzârından. Bu mâtem, kim bilir, kaç münkesir kalbin gubârından Hurûş etmekte, son ümmîdinin son inkisârından? Evet, son inkisârından ki yoktur cebrin imkânı: Batıp gitmiş nazarlar beklemekten fecr-i nâzanı! Nasıl, ey yolcu, bin lâ'net gelip ezmez ki vicdânı; Dudaklar, çâk çâk olmuş, içerken zehr-i hüsrânı, Uzaktan baktı - koşmak nerde! - milyonlarca yârânı! Bu ıssız âşiyanlar bir zaman candan muazzezdi; Bu damlar böyle baykuş seslerinden çın çın ötmezdi; Şu kurbağlar seken vâdîde, ceylânlar koşup gezdi; Şu coşmuş, ağlayan ırmak ne handân gölgeler sezdi; Bütün mâzîyi bir tûfan, fakat, hep boğdu, hep ezdi! Vefâsız yurd! Öz evlâdın için olsun, vefâ yok mu? Neden kalbin kararmış? Bin ocaktan bir ziyâ yok mu? İlâhî, kimsesizlikten bunaldım, âşinâ yok mu? Vatansız, hânümansız bir garîbim... Mültecâ yok mu? Bütün yokluk mu her yer? Bâri bir "Yok!" der sadâ yok mu? *** Gitme ey yolcu, berâber oturup ağlaşalım: Elemim bir yüreğin kân değil, paylaşalım: Ne yapıp ye'simi kahreyliyeyim, bilmem ki? Öyle dehşetli muhîtimde dönen mâtem ki!.. Ah! Karşımda vatan nâmına bir kabristan Yatıyor şimdi... Nasıl yerlere geçmez insan? Şu mezarlar ki uzanmış gidiyor, ey yolcu, Nereden başladı yükselmeye, bak nerde ucu! Bu ne hicrân-ı müebbed bu ne hüsrân-ı mübin... Ezilir rûh-i semâ, parçalanır kalb-i zemin! Azıcık kurcala toprakları, seyret ne çıkar: Dipçik altında ezilmiş, paralanmış kafalar! Bereden reng-i hüviyyetleri uçmuş yüzler! Kim bilir hangi çenâatle oyulmuş gözler! "Medeniyyet" denilen vahşete lâ'netler eder, Nice yekpâre kesilmiş de sırıtmış dişler! Süngülenmiş, kanı donmuş nice binlerle beden! Nice başlar, nice kollar ki cüdâ cisminden! Beşiğinden alınıp parçalanan mahlûkat; Sonra, nâmûsuna kurbân edilen bunca hayat! Bembeyaz saçları katranlara batmış dedeler Göğsü baltayla kırılmış memesiz vâlideler! Teki binlerce kesik gövdeye âid kümeler. Saç, kulak, el, çene, parmak...Bütün enkâz-ı beşer! Bakalım, yavrusu uğrar mı, deyip, karnından, Canavarlar gibi şişlerde kızarmış nice can! İşte bunlar o felâket-zedelerdir ki, düşün, Kurumuş ot gibi doğrandı bıçaklarla bütün! Müslümanlıkları bîçârelerin öyle büyük Bir cinâyet ki: Cezâlar ona nisbetle küçük! Ey, bu toprakta birer na'ş-ı perî,san bırakıp, Yükselen mevkib-i ervâh! Sakın arza bakıp; Sanmayın: Şevk-ı şehâdetle coşan bir kan var... Bizde leşten daha hissiz, daha kokmuş can var... Bakmayın, hem tükürün çehre-i murdârımıza! Tükürün: Belki biraz duygu gelir ârımıza! Tükürün cebhe-i lâkaydına Şark'ın, tükürün! Kuşkulansın, görelim, gayreti halkın, tükürün! Tükürün milleti alçakça vuran darbelere! Tükürün onlara alkış dağıtan kahbelere! Tükürün Ehl-i Salîb'in o hayâsız yüzüne! Tükürün onların aslâ güvenilmez sözüne! Medeniyyet denilen maskara mahlûku görün: Tükürün maskeli vicdânına asrın, tükürün! Hele i'lânı zamanında şu mel'un harbin, "Bize efkâr-ı umûmiyesi lâzım Garb'in; O da Allah'ı bırakmakla olur" herzesini Halka îman gibi telkîn ile, dînin sesini Susturan aptalın idrâkine bol bol tükürün!.. Yine hicrân ile çılgınlığım üstümde bugün... Bana vahdet gibi bir yâr-ı müsâid lâzım! Artık ey yolcu bırak... Ben, yalınız ağlıyayım! ey Kahtan oğulları! dedi mi, hemen tepelerine felâket iner; hemen Allah'ın nusreti üzerlerinden kalkar; hepsine birden de kılıç musallat olur. " Üç beyinsiz kafanın derdine, üç milyon halk Bak nasıl doğranıyor? Kalk, baba, kabrinden kalk! Diriler koşmadı imdâdına, sen bâri yetiş... Arnavutluk yanıyor... Hem bu sefer pek müdhiş! Tek kıvılcım kabarıp öyle cehennem kustu: Ki hemen kol kol olup sardı bütün bir yurdu. O ne yangın ki: Ocak kalmadı söndürmediği! O ne tûfan ki: Yakıp yıktı bütün vâdîyi! Âşinâ çehre arandım... O, meğer, hiç yokmuş... Yalınız bir kuru çöl var ki, ne sorsan: Hâmûş! Âşinâ çehre de yok hiçbirinin yâdı da yok; Yakılan bunca hayâtın, hani, ecsâdı da yok! Yoklasan külleri, altından, emînim, ancak Kömür olmuş iki üç parça kemiktir çıkacak! Baba! En sevgili annen, o senin öz vatanın Olacak mıydı fedâ hırsına üç kaltabanın? Dedemin sürdüğü, can ektiği toprak gitti... Öyle bir gitti ki hem: Bir daha gelmez ebedî! Ne olurdun bunu kalkıp da göreydin acaba? "Meşhed"in beynine haç saplanacak mıydı baba! Ne felâket: Dönüversin de mesâcid ahıra, Hırvat'ın askeri tepsin çıkıp üstünde hora! Bâri bir hâtıra kalsaydı şu toprakta diri... Yer yarılmış, yere geçmiş, şühedâ türbeleri! Nerde olsam çıkıyor karşıma bir kanlı ova... Sen misin, yoksa hayâlin mi? Vefâsız Kosova! Hani binlerce mefâhirdi senin her adımın? Hani sînende yarıp geçtiği yol "Yıldırım "ın? Hani asker? Hani kalbinde yatan Şâh-ı Şehîd? Ah o kurbân-ı zafer nerde bugün? Nerde o iyd? Söyle, Meşhed, öpeyim secde edip toprağını; Yok mudur sende Murâd'ın iki üç damla kanı? Âh Meşhed! O ne? Sâhandaki meyhâne midir? Kandilin, görmüyorum, nerde? Şu peymâne midir? Ya harîminde yatan ,şapkalı sarhoşlar kim? Yoksa yanlış mı? Hayır, söyleme, bildim... Bildim! Basacak mıydı, fakat, göğsüne Sırb'ın çarığı? Serilip yerlere binlerce şehîdin sarığı, Silecek miydi en alçak neferin çizmesini? Dürtecek miydi geçen, leş gibi her lîmesini? Ya şu üç parçalı bayrak dikilirken tepene, Niye indirmedi, kim çıktı bu halkın önüne? Hani, milletlere meydan okuyan kavm-i necîb? Görmedim bir kişi, tek bir kişi meydanda... Garîb! Hani, haysiyyetinin gölgesi çiğnense eğer; -Olmadan üç kişinin, beş kişinin, hûnu heder- Kahraman gayzı yatışmaz, kanı coşkun efrâd? İşte haysiyyet-i kavmiyye muhakkar, berbâd! Hani "Nâ-mahreme ben söyliyemem kızlarımın, Karımın ismini... Hem öldürürüm, sorma sakın!" Diye, tahrîr-i nüfûs istemiyen er kişiler! Hani, göstermediler eski celâdetten eser; Fuhşu i'lâya koşan bir sürü nâ-merd öteden, Ne selâmlık ne harem dinlemeyip çiğnerken! Hani, ey kavm-i esâret-zede, muhtâriyyet? Korkarım, ,simdi nasîbin mütemâdî haybet! Hani, ey unsur-i bî-râbıta, istiklâlin? Ebediyyen, sanırım, söndü bütün âmâlin! Hani "Başkım"cıların kurduğu yüksek hülyâ? Seni yıllarca avutmuş da o mel'un rü'yâ, Uyumuştun... Ya uyansaydın eder miydi tebâh, Mülkü, birdenbire âfâka çöken kanlı sabah? .................................................. .................. .................................................. .................. Üç sefil ordu çevirsin o metîn ordumuzu, Bizi kovsun elimizden alarak yurdumuzu... Kimsesiz âilelerden kimi gitsin bıçağa; Kimi bin türlü fecâ'atle çekilsin kucağa... Birinin ırzı heder, dîgerinin hûnu helâl... .................................................. .................. İşte, ey unsur-i isyan, bu elîm izmihlâl, Seni tahrîk eden üç beş alığın ma'rifeti! Ya neden beklemiyordun bu rezîl âkıbeti? Hani, milliyyetin İslâm idi... Kavmiyyet ne! Sarılıp sımsıkı dursaydın a milliyyetine. "Arnavutluk" ne demek? Var mı şerîatte yeri? Küfr olur, başka değil, kavmini sürmek ileri! Arabın Türke; Lâzın Çerkese, yâhud Kürde; Acemin Çinliye rüchânı mı varmış? Nerde! Müslümanlık'ta "anâsır"mı olurmuş? Ne gezer! Fikr-i kavmiyyeti tel'în ediyor Peygamber. En büyük düşmanıdır rûh-i Nebî tefrikanın; Adı batsın onu İslâm'a sokan kaltabanın! Şu senin âkıbetin bin bu kadar yıl evvel, Sana söylenmiş iken doğru mudur şimdi cedel? Artık ey millet-i merhûme, sabâh oldu uyan! Sana az geldi ezanlar, diye ötsün mü bu çan? Ne Araplık ne de Türklük kalacak aç gözünü! Dinle Peygamber-i Zîşân'ın İlâhî sözünü. .................................................. .................. .................................................. .................. Veriniz başbaşa; zîrâ sonu hüsrân-ı mübin: Ne hükûmet kalıyor ortada billâhi, ne din! "Medeniyyet!" size çoktan beridir diş biliyor; Evvela parçalamak sonra da yutmak diliyor: Arnavutlar size ibret olacakken, hâlâ, Ne bu şûrîde siyâset, ne bu fâsid da'vâ? Görmüyor gittiği yanlış yolu, zannım, çoğunuz... Size rehberlik eden haydudu artık kovunuz! Bunu benden duyunuz, ben ki, evet, Arnavudum... Başka bir şey diyemem... İşte perişan yurdum!.. "Oğullarım! Gidiniz de Yûsufla kardeşini araştırınız; hem sakın Allah'ın inâyetinden ümîdinizi kesmeyiniz. Zîrâ, kâfırlerden başkası Alah'ın inâyetinden ümîdini kesmez." Âtîyi karanlık görerek azmi bırakmak... Alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak. Dünyâda inanmam, hani, görsem de gözümle: Îmânı olan kimse gebermez bu ölümle. Ey dipdiri meyyit! "İki el bir baş içindir" Davransana... Eller de senin, baş da senindir! His yok hareket yok, acı yok... Leş mi kesildin? Hayret veriyorsun bana... Sen böyle değildin. Kurtulmaya azmin, niye bilmem ki, süreksiz? Kendin mi senin, yoksa, ümîdin mi yüreksiz? Âtîyi karanlık görüvermekle apıştın? Esbâbı elinden atarak ye'se yapıştın! Karşında ziyâ yoksa, sağından, ya solundan, Tek bir ışık olsun buluver... Kalma yolundan. Âlemde ziyâ kalmasa, halk etmelisin, halk! Ey elleri böğründe yatan, şaşkın adam, kalk! Herkes gibi dünyâda henüz hakk-ı hayâtın, Varken, hani herkes gibi azminde sebâtın? Ye's öyle bataktır ki: Düşersen boğulursun. Ümmîde sarıl sımsıkı, seyret ne olursun! Azmiyle, ümîdiyle yaşar hep yaşayanlar; Me’yûs olanın rûhunu, vicdânını bağlar, Lâ'netleme bir ukde-i hâtır ki: Çözülmez... En korkulu cânî gibi ye'sin yüzü gülmez! Mâdâm ki alçaklığı bir, ye's ile çirkin; Mâdâm ki ondan daha mel'un, daha çirkin Bir seyyie yoktur sana; ey unsur-i îman, Nevmîd olarak rahmet-i mev'ûd-i Hudâ'dan Hüsrâna rızâ verme... Çalış... Azmi bırakma; Kendin yanacaksan bile, evlâdını yakma! Evler tünek olmuş, ötüyor bir sürü baykuş... Sesler de: "Vatan tehlikedeymiş... Batıyormuş!" Lâkin, hani, milyonları örten şu yığından, Tek kol da "Yapışsam... " demiyor bir tarafından! Sâhipsiz olan memleketin batması haktır; Sen sâhip olursan bu vatan batmıyacaktır. Feıyâdı bırak kendine gel, çünkü zaman dar... Uğraş ki: Telâfi edecek bunca zarar var. Feryâd ile kurtulması me'mûl ise haykır! Yok yok! Hele azmindeki zincirleri bir kır! "İş bitti... Sebâtın sonu yoktur!" deme; yılma. Ey millet-i merhûme, sakın ye'se kapılma. "İçimizdeki beyinsizlerin işledikleri yüzünden, bizi helak eder misin, Allah'ım?.." Yâ Râb, bu uğursuz gecenin yok mu sabâhı? Mahşerde mi bîçârelerin, yoksa felâhı! Nûr istiyoruz... Sen bize yangın veriyorsun! " Yandık!" diyoruz... Boğmaya kan gönderiyorsun! Esmezse eğer bir ezelî nefha, yakında, Yâ Rab, o cehennemle bu tûfân arasında, Toprak kesilip, kum kesilip âlem-i İslâm; Hep fışkıracak yerlerin altındaki esnâm! Bîzâr edecek, korkuyorum, Cedd-i Hüseyn'i. En sonra, salîb ormanı görmek Harameyn'i!.. Bin üç yüz otuz beş senedir, arz-ı Hicâz'ın Âteşli muhîtindeki sûzişli niyâzın, Emvâcı hurûş-âver olurken melekûta;, Çan sesleri boğsun da, gömülsün mü sükûta? Sönsün de, İlâhî, şu yanan me,s'al-i vahdet, Teslîs ile çöksün mü bütün âleme zulmet? Üç yüz bu kadar milyonu canlandıran îman Olsun mu beş on sersemin ilhâdına kurban? Enfâs-ı habîsiyle beş on rûh-i leîmin, Solsun mu o parlak yüzü Kur'ân-ı Hakîm'in? İslâm ayak altında sürünsün mü nihâyet? Yâ Rab, bu ne hüsrandır, İlâhî, bu ne zillet? Mazlûmu nedir ezmede, ezdirmede ma'nâ? Zâlimleri adlin, hani, öldürmedi hâlâ! Cânî geziyor dipdiri... Can vermede ma'sûm! Suç başkasınındır da niçin başkası mahkûm' Lâ yüs'el'e binlerce suâl olsa da kurban; İnsan bu muammâlara dehşetle nigeh-ban! Eyvâh! Beş on kâfirin îmânına kandık; Bir uykuya daldık ki: Cehennemde uyandık! Mâdâm ki, ey adl-i İlâhî, yakacaktın... Yaksaydın a mel'unları... Tuttun bizi yaktın! Küfrün o sefil elleri âyâtını sildi: Binlerce cevâmi' yıkılıp hâke serildi! Kalmışsa eğer bir iki ma'bed, o da mürted: Göğsündeki haç, küfrüne fetvâ-yı müeyyed! Dul kaldı kadınlar, babasız kaldı çocuklar, Bir giryede bin âilenin mâtemi çağlar! En kanlı şenâ'atle kovulmuş vatanından, Milyonla hayâtın yüreğinden gidiyor kan! İslâm'ı elinden tutacak kaldıracak yok... Nâ-hak yere feryâd ediyor. Âcize hak yok! Yetmez mi musâb olduğumuz bunca devâhî? Ağzım kurusun... Yok musun ey adl-i İlâhî! Olmaz ya... Tabiî... Biri insan, biri hayvan! Öyleyse, "cehâlet" denilen yüz karasından, Kurtulmaya azmetmeli baştan başa millet. Kâfi mi değil yoksa, bu son ders-i felâket? Son ders-i felâket neye mâl oldu? Düşünsen: Beynin eriyip yaş gibi damlardı gözünden! "Son ders-i felâket" ne demektir? Şu demektir: Gelmezse eğer kendine millet, gidecektir! Zira, yeni bir sadmeye artık dayanılmaz; Zîrâ, bu sefer uyku ölümdür: Uyanılmaz! Coşkun, koca bir sel gibi, dâim beşeriyyet, Müstakbele koşmakta verip seyrine şiddet. Dağlar, uçurumlar ona yol vermemek ister... Lâkin, o, ne yüksek ne de alçak demez örter! Akvâm o büyük nehre katılmış birer ırmak... Elbet katılır...Hangisi ister geri kalmak! Bizler ki bu müdhiş, bu muazzam cereyanla, Uğraşmadayız... Bak ne kadar çılgınız, anla! Uğraş bakalım, yoksa işin, hey gidi şaşkın! Kurşun gibi sür'atli, denizler gibi taşkın, Bir çağlayanın menba'ı dehhâşına doğru, Tırmanmaya benzer, yüzerek başka değil bu! Ey katre-i âvâre, bu cûşun, bu hurûşun, Ahengine uymazsan, emîn ol, boğulursun! Yıllarca, asırlarca süren uykudan artık Silkin de: Muhîtindeki zulmetleri yak yık! Bir baksana: Gökler uyanık yer uyanıktır; Dünyâ uyanıkken uyumak maskaralıktır! Eyvâh! Bu zilletlere sensin yine illet... Ey derd-i cehâlet, sana düşmekle bu millet, Bir hâle getirdin ki: Ne din kaldın, ne nâmûs! Ey sîne-i İslâm'a çöken kapkara kâbûs, Ey hasm-ı hakîkî, seni öldürmeli evvel: Sensin bize düşmanları üstün çıkaran el! Ey millet uyan! Cehline kurban gidiyorsun! İslâm'ı da "batsın!" diye tutmuş, yediyorsun! Allah'tan utan! Bâri bırak dini elinden... Gir leş gibi topraklara kendin, gireceksen! Lâkin, ne demek bizleri Allah ile iskât? Allah'tan utanmak da olur ilim ile... Heyhât Siz iyiliği emr eyler, kötülükten nehy eder, Allah’a inanır olduğunuzdan, insanların hayrı için meydana çıkarılmış hayırlı bir milletsiniz. Bir zamanlar biz de millet, hem nasıl milletmişiz Gelmişiz, dünyaya milliyet nedir öğretmişiz! Kapkaranlıkkken bütün afakı insaniyyetin, Nur olup fışkırmışız ta sinesinden zulmetin, Yarmışız edvar-ı fetretten kalan yeldaları; Fikr-i ferda doğmadan yağdırmışız ferdaları! Öyle ferdalar ki: Kaldırmış serapa alemi; Dideler bir cavidani fecrin olmuş mahremi. Yirmi beş yıl, yirmi beş bin yıl kadar feyyaz imiş! Bak ne ani bir tekamül! Bak ki: Hala mündehiş Yad-ı fevka’l-ı i’tiyadından onun tarihler; Görmemiş benzer o müdhiş seyre, hem görmez beşer, Bir taraftan dinimiz, ahlakımız, irfanımız; Bir taraftan seyfe makrun adlimiz, ihsanımız; Yükselip akvamı almış fevc fevc ağuşuna; Hepsi dalmış vahdetin aheng-i cuşucuşuna, Emr-i bi’l ma’ruf imiş ihvan-ı İslam’ın işi; Nehy edermiş, bir fenalık görse, kardeş kardeşi. Kimse haksızlıktan etmezmiş tegafül ihtiyar; Ferde raci’ sadmeden efrad olurmuş lerzedar. Biz, neyiz? Seyreyle artık; bir de fikr et, neymişiz? Din de kürkün aynı olmuş: Ters çevirmiş giymişiz! Nehy-i ma'rûf emr-i münkerdir gezen meydanda bak! En metîn ahlâkımız, yâhud, görüp aldırmamak! Yıktı bin mel'un kalem nâmûsu, bizler uymadık: "Susmak evlâdır'" deyip sustuk... Sanırsın duymadık! Kustu bin murdar ağız şer'in bütün ahkâmına; Âh, bir ses bâri yükselseydi nefret nâmına! Altı yüz bin can gider; milyonla îmân eksilir; Kimseler görmez! Gören sersem de Allah'tan bilir! Sonra, şâyet,sahsının incinse, hattâ, bir tüyü: Yer yıkılmış zanneder seyr eyleyen gümbürtüyü! Kırkın aylıktan biraz, yâhud geciksin vermeyin; Fodla çiy kalsın, 'pilâv bitmiş" deyin, göstermeyin, Fes, külâh, kalpak, sarık vermiş bakarsın el ele; Mi'delerden fışkırır tâ Arş'a aç bir velvele! Ortalık altüst olurken ses çıkarmazdım, hani, Öyle bir dernekte seyret gel de artık sen beni! Göster, Allah’ım, bu millet kurtulur, tek mu’cize: Bir "utanmak hissi" ver gâib hazînenden bize! "Onlara: "Yer yüzünde fesat çıkarmayın" denildiği zaman, "Biz ıslahtan başka birşey yapmıyorıız" derler. Gözünü aç, iyi bil ki: Onlar yok mu, işte asıl müfsid onlardır, lâkin farkında değiller." Bir yığın kundakçıdan yangın görenler milleti, Şimdi inmiş zanneder mutlak şu müdhiş ayeti! Ey vatansız derbederler, ey denî kundakçılar! Milletin, az çok duran bir dîni, bir nâmûsu var. Şimdi nevbet onların... Yansın da onlar, öyle mi? Târumâr olsun bütün bir Müslümanlık âlemi! Ey hayâ nâmında bir hissin vücûdundan bile, Pek haberdâr olmayan yüzsüz, hayâsız! Bak hele! Arkasından taklak attın en denî bir şöhretin; Düştü takken, çıktı cascavlak o kel mâhiyyetin! Bir külâh kapmaksa şayet bunca hırsın gâyesi; Kendi nâmûsun olur er geç onun sermâyesi. Yoksa, nâmûsuyle, vicdaniyle halkın oynama.... Sonra kat kat nâsiyenden sarkacak birçok yama! Bir kızarmaz çehre bulmuşsun ya, ey cânî, bürün: Hem bütün dünyâyı ifsâd eyle, hem muslih görün! Kendi ırzından cömert olmaksa mu`tâdın eğer; Kendi mâlindir senin, hakkın tasarruf, kim ne der? Milletin, lâkin henüz ma'sûm olan evlâdına, Verme bir mel'un temâyül mübtezel mu'tâdına! Biz ki her mevcûdu yıktık gâyesiz bir fikr ile; Yıkmadık bir şey bıraktık... Sâde bir şey: Âile. Hangi bir bünyânı mahvettik de ıslâh eyledik? İşte vîran memleket! Her yer delik her yer deşik! Bunların ta'miri kâbil... Olsa ciddiyyet, sebât: Lâkin, Allah etmesin, bir düşse şâyet âilât, En kavî kollarla hattâ kalkamaz imkânı yok. Kim ki kalkar der, onun hayvan kadar iz'anı yok! “Ailî bir inkılâb olsun!” diyen me’yûs olur; Başka hiçbir şey kazanmaz, sâde bir ......... olur. Çünkü "çıplak" inkılâbâtın rezâlettir sonu... Ey denî kundakçılar, biz sizde çok gördük onu! Bir de halkın dîni var, sık sık ta’arruzlar gören. Hâle bak: Millette hissiyyâtı oymuş öldüren! Dîni kurbân etmeliymiş, mülkü kurtarmak için!.. Tut da, hey sersem, bu idrâkinle sen âlim geçin! Her cemâatten beş on dinsiz zuhûr eyler, bu hâl Pek tabı’îdir. Fakat ilhâdı bir kavmin muhâl. Hangi millettir ki efrâdında yoktur hiss-i din? En büyük akvâma bir bak: Dîni her şeyden metin. Düşme ey avare millet, bunların hızlanına; Vakıfız biz hepsinin pek muhtasar irfanına: Şark’a bakmaz, Garb’ı bilmez, görgüden yok vayesi; Bir kızarmaz yüz, yaşarmaz göz bütün sermayesi. "Allah'ın âsâr-ı rahmetine bir baksana! Toprağı, öldükten sonra, tekrar nasıl diriltiyor? İşte o Allah, bütün ölüleri muhakkak diriltecek, hem O herşeye kâdirdir. " Çık da bir seyret bahârın cûş-i rengâ-rengini; Nefh-i Sûr'un dinle mevcâ-mevc olan âhengini! Bir yeşil kan, bir yeşil can yağdırıp, kudret, yere: Yemyeşil olmuş, fezâ, gömgök kesilmiş dağ, dere. En kısır toprak doğurmuş, emzirir birçok nebat; Fışkırır bir damlacık ottan, tutup sıksan, hayat! Dün, kemikten külçe hâlindeydi her çıplak fidan; Bak: Ne sağlam kan, bugün, dolgun yüzünden damlayan! Dün, kudurmaktaydı ormandan cahîmî bin zefir; Âşiyan tutmuş, bugün, her dalda perran bir safir! Dün, nigeh-bânıydı milyarlarca zî-rûhun sübât; Silkinip çıkmış o mahbesten, bugün, bir kâinât. Dün, ne mâtemdeydi âlem! Yer hazin, gökler hazin; Sûr-i fıtrattır bugün: Fıtrat bugün sahrâ-güzin! İşlemiş kırlarda yer yer kudretin feyyâz eli, Öyle yapraklar ki sun'undan: Gidip bir görmeli! Öyle amma, gördüğüm elvâh-ı şevkin rağmine, Bende hâlâ zevke benzer duygu yok, hâlâ yine! Bir değil, yüz bin bahâr indirse hattâ âsüman; Hiç kımıldanmaz benim rûhumda kök salmış hazan! Dem çeker bülbül... Benim beynimde baykuşlar öter! Sonra, karşımdan geçer bir bir, yıkılmış lâneler! Âşinâlık yok hayâlin konsa en bildik yere, Yâd ayaklar çiğniyor: Düşmüş vatan yâd ellere! Başka ses bilmem, muhîtimden enîn eyler huruş; Beklerim dinsin bu mâtem, beklerim, olmaz hamûş! Âh! Tek bir âşiyandan bin yetîmin nâlesi, Yükselirken, dinleyen insan mıdır bülbül sesi? Duygusuz olmak kadar dünyâda lâkin derd yok; Öyle salgınmış ki mel'un: Kurtulan bir ferd yok! Kendi sağlam... Hissi ölmüş, rûhu ölmüş milletin! İşte en korkuncu hüsrânın, helâkin, haybetin! Ey, ölüm renginde topraktan hayat i'lâ eden, Bir yığın toprak da olsak sâde çiğnenmek neden? Başka tıynetler mi hep şâyân ola ihsânına? Âh, yükselsem de, bir düşsem senin dâmânına! Bir nesî ister kımıldanmak için canlar bugün; Bir nesîm olsun, İlâhî... Canlanır kanlar bütün. Nev-bahârın rûhu etsin bir de bizlerden zuhûr... Yoksa, artık Sûr-i İsrâfil'e kalmıştır nüşûr! M.Akif Ersoy.. Konu noLove tarafından (29 Mart 2009 Saat 23:05 ) değiştirilmiştir. |
| | |
|
29 Mart 2009, 23:07
| #10 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Akif'in Şiirlerinden Bir Demet KISSADAN HİSSE Geçmişten adam hisse kaparmış... Ne masal şey! Beş bin senelik kıssa, yarım hisse mi verdi? "Târîh'i "tekerrür" diye ta'rif ediyorlar; Hiç ibret alınsaydı, tekerrür mü ederdi? MAE |
| | |
 |
| Etiketler |
| akif, akifin, bîr, demet, ersoy, mehmet, siirlerinden, yolcu |
| Konuyu Toplam 2 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 2 Misafir) | |
| |
Benzer Konular | ||||
| Konu | Konuyu Başlatan | Forum | Cevaplar | Son Mesaj |
| Necip Fazıl Kısakürek (Büyük Üstadın) şiirlerinden seçmeler... | Dedecan61 | IF Günlük | 246 | 24 Aralık 2024 14:01 |
| Mehmet Akif Ersoy’un şiirleri ve hayatı… Mehmet Akif Ersoy vefatının 83. yılında anıyoruz.. | Beatrice | Özel Günler | 2 | 27 Aralık 2019 17:38 |
| Kahramanmaraşlı Halk Şairlerinden ve Şiirlerinden Örnekler | efLatun | Akdeniz Bölgesi | 0 | 20 Aralık 2011 19:36 |
| Demet Akalın'ın çıplak sesi! Demet Seray'a rakip oldu! | Süslü | Haber Arşivi | 0 | 15 Ocak 2010 00:48 |
Normal
