Çevrimdışı

Gözlerin hala aklımdalar. Kocaman ve kahverengi... Ben ne zaman baksam gözlerine kendimi gördüm, kocaman ve kahverengi.. Koca bir dünyayı sığdırabiliyordun işte gözlerine ya, sığdırdın...
Yağmur damlaları yüreğime işlerken ve ben şemsiyelerimi, yağmurluklarımı sende unutmuşken ve sen de böyle bırakıp gitmişken beni, sırılsıklam bir sevdada, **** bir gece vakti yapayalnız ıslandım...
Gidenlerin ardından bakabilmek sanırdım en büyük acıyı.. Lakin gidenin ardına bakmaması koyuyordu adama.. Sen ne kadar bakarsan bak, biri gider ve senin gözlerini aradığın boşlukta siyah bir şehiri sana armağan eder. Sen kendini kocaman ve siyah görmen gerektiği yerde, bir simitçi simit satar, bir çocuk koşarak önünden geçer ya da işte neyse hayatın akışına dair, seni durdurur, kalakalırsın...
Anladım ki, gitmek ya da gitmemek değil mesele, iz bırakıp bırakmamakta bitiyor. Yaralarımızın üstüne, daha iyileşmeden yeni yaralar eklemek koyuyor bize. Üstelik ilacımızın gidişini çaresizlik içinde izliyoruz... Üstelik bir yağmur delice yağıyor, üstelik biz şemsiyemizi evde, sevgilimizi yolda unutmuşuz. Üstelik, işte nasıl anlatılır ya, ıslanıyoruz...
Islandıkça ve sırılsıklam kalakalınca bir süre bakıyoruz şehre, ışıklara ve yansımalara. Hiç bir yerde kendi yansımamızı göremiyoruz. Kendimizi başka sevdalara adamak istesek de, silüetimizi bir başkasında unutmuş oluyoruz... Her yeni gelen gözlerinde umutla gelse de bize, biz o gözlerde kendimizi göremiyoruz... Koca bir boşluk sadece. Tıpkı gidenin ardında bıraktığı gibi, bakmadığı gibi, siyah ve kocaman bir boşluk...
Bazen, bir zaman geliyor ve insan anlayamıyor yüzündeki ıslaklığın sebebini. Yağmur bir yandan damlarken, bir yandan gözleri sancıyor insanın. Ağlasa da ağlamasa da, bir sızıyı gözlerine hapsediyor ve bütün damlaları kendinin sanıyor. Bir yağmuru gözyaşlarından arta sanıp, bir boşluğa adıyor. Şemsiye açmıyor, çünkü şemsiyeler açılsa da gözler hep ıslak kalıyor... Giden, hep gidiyor...
Hayat bana bir armağan verdi...
Gittiğinden beri her yer kocaman ve siyah...
Gittiğinden beri görebildiğim tek gerçek şeyi yitirdim, yani seni, yani seni sevmeyi...
İnsan böyle zamanlar anlıyor, gitmeyi, gidebilmeyi...

 

Çevrimdışı

Konu ilgili yerlere taşınmıştır.

 

Çevrimdışı

gidenHep zatEn qidiO? qeride kaLanlar noLuo? Barbi/Sinem!;huh