Kendi yarattığın direnç duvarını yıkıp kendi parçalarını birleştiremediğin için büyüyemedi sevdaların.

Kendini ikiye böldün. Duvarlar ördün. Bir yarını duvarlar ardına hapsettin. Bir yarını bir maskenin ardına gizleyip maskeli balolarda maskeli insanlarla kendini avuttun.

Kendi yarattığın direnç duvarını yıkıp kendi parçalarını birleştiremediğin için büyüyemedi sevdaların. Yarım kaldı aşkların. Tamamına ermedi mutlulukların.

Sen yine de kurnazlık ettiğini kendini bu parçalanmışlıkla koruyup güvende tuttuğunu sandın. Küçük hesaplar yapıp kazandığını düşündün ama bilmediğin kadar büyük şeyler kaybettin.

Kendi özün hala o duvarların içinde gerçek sevgi için yanıp tutuşuyor.

Maskeli süvari dışarıda maskeli baloda yaşamla olan dansını sahte gülümsemelerle yapıyor. Duvarların içinde ki kendi özünün - beni unutma - diyen haykırışları yüreğini burkuyor.

Duymak istemiyorsun.

Bastırıyorsun iç sesini kalabalık ve gürültüyle.

Ama yine de bilmediğin bir sızı oluyor yüreğinde. Dinmiyor bir türlü ne yaparsan yap. Hangi maskeyi takarsan tak.

Korkuların duvarları yıkıp parçaları birleştirip özgürleşmene engel oluyor. Mutlu olamıyorsun. Huzur bulamıyorsun.

Kendi özünü yaşamın dansıyla besleyemiyorsun.
Yaşamın içine katamıyorsun. Aç ve susuz süründürüyorsun. Onu görmezden gelip mutlu olmak için mucize insanlar arıyorsun kendi dışında.

Mucize orda.

Ördüğün duvarlar içinde kendi özünde.

Korkma çıkar onu yaşam balosuna.

Maskelerinden kurtul. Parçalarını birleştir. Gerçek sen ol. Dans edecek kimseyi bulamazsın diye endişelenme.

Bu tehlikeyi göze al.

Senin maskesiz ve gerçek olduğunu gören biri mutlaka maskesini çıkaracaktır.

Sahte ve kalabalıkta olmaktansa kendin gibi gerçek ve yalnız ol. Yoksa mucizeleri beklemekle geçer gider yaşamın.

Şunu da unutma sakın. Kendin olmak varolmak çok da kolay bir şey değildir. Kolay olsaydı bunu herkes yapardı. Maskeler bir bir düşerdi. Kendin olmanın büyük zorlukları vardır. Büyük kayıpları vardır.

Önce seni herşeyinle çok sevdiğini sandığın en yakınına - sevgiline eşine hayat arkadaşına - karşı zorlu bir süreç başlar.

Sevdiğin insanın yanında kendin olamazsan kimin yanında olabilirsin ki? Önce ordan başlarsın. Maskeni bırakıp - ben buyum özüm bu - dersin. Sana olan sevgisi gerçekse - özünden sevdiyse - bunu kaldırabilir. Büyür ve gelişir sevginiz.

Maskeli parçasıyla sevdiyse seni maskesiz ve gerçek seni kabullenemez. Seni sevmesi için ona tıpatıp benzeyen maskeni takmaya zorlar seni. Sen takamazsın artık. O da çıkarıp atamaz. Ve kaçınılmaz sona ulaşırsınız. Bu kendin olmak için ödediğin ilk bedeldir.

Sonra diğer en yakınlarına sıra gelir. Ailenle olduğunda da kendin olmak istersin. Kanını canını taşıdığın insanların yanında kendin olamazsan nerede kimlerle kendin olabilirsin ki? Kendin gibi olmanın tadına varmışsındır. Bunu durduramazsın. Bir kez daha o zorlu süreci göze alırsın. Onların gerçekliği kadar ya olduğun gibi kabul edilirsin ya da onları da kaybedersin.

Kendin olmanın özgürlüğü varolmanın dayanılmaz hafifliği sonsuz mutluluğa ve huzura ulaştırmıştır artık seni.

Yürüdüğün yol budur artık. O yolda yalnızsındır. Ama kendinsindir. Bu yolda yürümek o kadar güzeldir ki bütün zorlukları göğüslemeye hazırsındır.

Yolun en başında daima en yakınların olur ve hepsi seni kendi yollarında yürümen için ısrararla geri döndürmeye çalışır. Kendin olma yolunun en zorlu etabıdır bu.

Sen direndikçe onlar da direnir.

Bu sana güç verir. Yolunun doğru olduğunu hissettirir.

Kendin olma yolunda yürüdükçe karşılaştığın bütün dirençleri varolmak için bir fırsata dönüştürme ustası olup çıkarsın zamanla.

Kendin olursun.

Yalnız kalırsın. Ama çok iyi bilirsin ki yalnızlık O ' na mahsustur. Bir de O ' na yakın olmak isteyenlere. O yalnız olanlara daha çabuk ulaşır. Bazen O ' nu kendi çokluğunda bazen de hiçliğinde bulursun. Aradığın ve beklediğin mucize budur işte.

Duvarlarını yıkıp maskelerini atıp parçalarını birleştirip bütünselliğini oluşturmaya başladığında kendi mucizeni yaratırsın