Çevrimdışı

Bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde kalbur saman içinde küçük bir köyde hayvanlar kendi hallerinde yaşarlarmış. Köyün muhtarı bilge mi bilge saygıdeğer yaşlı kaplumbağaymış. O, herkese eşit davranır ve herkese yardım edermiş. Bu yüzden de herkes ona karşı saygılıymış.

Köyün en kalabalık fakat en fakir ailesi tavukgillermiş. Evin babası olan horoz sürekli çalışır çabalarmış. Fakat çok kalabalık bir aile oldukları için onun çalışması yetmezmiş. Kara kış da kapıdaymış ve baba horoz kış için yeterli miktarda yiyecek depolayamamış. Bir gün köyün meydanında kara kara düşünürken eşek ile karşılaşmış.

Tavukgillerin komşusu olan eşek kendi başına yaşayan hayvanlardan biriymiş. Eşek, baba horoza neden üzgün olduğunu sormuş. Horoz da olan biteni anlatmış. Eşek, tavukgillerin bu halini düşünüp üzülmeye başlamış. Bir gün onlar için ne yapabileceğini düşünmüş ve bu konuyu köyün en zengini olan inek ile konuşmaya karar vermiş. Fakat inek o kadar kibirliymiş ki tavukgillere yardım etmeyi kabul etmemiş. Bu durumda eşek çok üzülmüş. Fakat inek ile konuşmaları duyan kuzu, “Bu durumu kaplumbağaya soralım.” diye fikir vermiş. Bu fikir eşeğin çok hoşuna gitmiş ve birlikte kaplumbağa ile konuşmaya gitmişler.

Kaplumbağa, eşek ve kuzu bol bol sohbet etmişler. Onlar için nasıl yardım edebileceklerini düşünmüşler. Sonunda bir karar vermişler. Köydeki herkes, o kış bir miktar yiyeceğini tavukgillere verecekmiş. Hemen çalışmalara başlamışlar. Eşek ve kuzu bütün köyü dolaşarak herkese bu konudan bahsetmiş. İnek dışında herkes yardım etmeyi kabul etmiş. Hatta köyün yaramaz, zıpır fakat tatlı üyesi tavşan yardımları daha hızlı toplamak için bu göreve katılmak istemiş.

Eşek ve kuzu tüm yiyecekleri tavukgillerin kapısına bırakıp oradan uzaklaşmışlar. Baba horoz bu yiyecekleri kimin bıraktığını anlayınca komşusu eşeğe “tüm komşularıma çok teşekkür ederim ama size zahmet etmek istemezdim” diyerek mahcubiyetini belirtmiş. Eşek gülümseyerek “Ne zahmeti, komşumuza yardım etmek bizi çok mutlu etti” demiş.Köydeki herkes sayesinde tavukgiller o kışı rahat bir şekilde atlatmış. Fakat kibrinden dolayı herkes ineğe karşı tepkiliymiş. İnek, her geçen gün biraz daha yalnız hissetmeye başlamış. Bir gün bunun nedenini öğrenmek için komşusu köpekle konuşmuş. Köpekle konuştuktan sonra inek hatasını anlamış ve kaplumbağaya gidip özür dilemiş. Kaplumbağa, özür dilemesi gereken kişinin kendisi olmadığını söylemiş. Böylece inek güzel bir hediye alıp tavukgillerin kapısını çalışmış. Baba horoz önce ineğe karşı tavırlıymış. Fakat onun gerçekten pişman olduğunu anlayınca dayanamamış ve affetmiş.