Daussıla – Fethullah GÜLEN
 

Dinliyorum ruhumu gurbetten usanmışım,*
Bunca “daüssıla”ya dayanırım sanmıştım..*
Her yeri vatan saymada meğer aldanmışım,*
Herkesle hem dem olacağıma inanmıştım

Milli ikbalimize koşarken nefes nefes,*
Ülkemde yaşayıp orada ölmek hayalimdi;*
Bir gam melodisi bu yerde duyduğum her ses*
Yutkunuyorum belirsiz duygularla şimdi.

Hiç bilmem gönlümün sevdadan bıktığını,*
Yer yer bükülmüş olsa da irademin kaddi;*
Kim görmüş Mecnun’un Leyla’yı bıraktığını*
Hep bu oldu dünyada düşüncemin serhaddi.

Bir buz gibi gözümde her sabah doğan güneş,*
Kabuslar gibi çöküyor, çökünce her gece;*
Gündüzler burda kabir karanlığına eş,*
İnsanlar ufuksuz, hayatsa tam bir bilmece..

Renkler bir darlığın ağında, hepsi de gri,*
Anlamsız bir tümsek o koca gökdelenler;*
Duygular derbeder, düşünceler serseri,*
Bir hiçe bağlı burada doğanlar, ölenler.

Düz günler monoton, bayramlarsa bir karnaval,*
Adeta bir çöl gibi bana bu koca diyar;*
Izdırap tam ızdırap, neş’enin rengi melal,*
Hazanla inim inim duyduğum yaz-bahar.

Vermiyor bencesini zevk u safanın hayat,*
Fecre kapalı sanki gönlümdeki tepeler;*
Hep ümide koşsam da sarsılıyor hissiyat,*
Kaplıyor ufukları siyah siyah perdeler.

Yok yaşamanın bu ülkede ölümden farkı,*
Sisli, dumanlı geçiyor inadına zaman;*
Hiç duyulmuyor hayattan dinlediğim şarkı,*
Tın tın nabızlarımızda ruhumdaki hafakan..

İç mürakebe deyip kendimi dinliyorum,*
Gördüğüm çerçevede yapayalnız efkarım;*
Bir mum macerası; yanıyor ver eriyorum*
Olsaydı aydınlatmak bari yanarken karım..

Fethullah GÜLEN