Çevrimdışı

Odanın ortasında çırılçıplaktın.*
Bir sandalyede oturuyordun.*
Odan ılık, tanıdık, hiç kesilmeyen bir rüyanın ortasında salınıyordu.*
Yüzünden dünyadaki bütün zamanlar geçiyordu.*
Yüzündeki bütün zamanları özlüyordum…*
Yüzünün bütün zamanlarının dışındaydım. Odanda tek başınaydın, ama o büyüsünü,*
o derinliğini yaşamayı çok arzulasam da,*
yine de nerede olduğunu bilmediğim dünyaya senden gidiliyordu…*
Senin gözlerinden görülüyordu…*
Senin gözlerinden görülüyordu benim sonsuz düşüm…*
Sonsuz kayıplığım…*
Varlığımın bir parçası sana gitmiş, bir parçası bende kalmıştı.*
Varlığımın sende olan parçası seninle gerçek dünyaya,*
başka ruhlara, öteki hayatlara gidiyordu…*
Beni içeri, odana, yanına almamıştın.*
Varlığımın en sahici, en cesur, en erdemli yanı içerde,*
seninle kalmıştı, seninle gitmişti öteki hayatlara, başka ruhlara…*
Böyle başlamıştı o büyük dışlanmam.*
Ömrüm odanın kapısında, beni içeri çağırmanı beklemekle geçmişti…*
Yaşamadım diyemem, yaşadım.*
Sevgilerim oldu.*
Başarılar kazandım.*
Misafirler geldi evlerime…*
Çılgın, başıboş, şımarık, ihtiras dolu yaz akşamlarım oldu…*
Sevgi dolu mektupları aldım.*
Telgraflar, çağrılar… Yolculuklara çıktım.*
Beni karşılayanlara el salladım sevinçle, içim kamaşarak…*
İştahlıydım. Arzularım hiç dinmeyecek gibiydi…*
Doğum günlerimde pastamı keserken herkese ve kendime hak ettiğimizden daha çok şans diledim hep…

Ama yine de unutamazdım senin kapında bekletildiğimi,*
beni içeri almadığını, varlığımın en anlamlı, en sahici parçasının sende kaldığını,*
o ikiye bölünmüşlüğümün derin sızısını unutamazdım,*
bunun yıllarca süreceğini ve de hiç dinmeyeceğini…*
Bazı geceler penceremi açar derin nefesler alırdım.*
Nefes alırken gücümü daha da artırsın,*
acılarımı bana unuttursun diye Tanrı’ya yaranmak geçerdi aklımdan.*
Doğanın ayrılmaz bir parçasıydı odan.*
Odan doğadaki o en ağırbaşlı cinayetlerin ortasında sessizce beklerdi…*
Daha da ısınırdı sahipsiz ruhlardan yapılmış camları… O camları kırabilsem, sana dokunabilsem, kendimi sana inandırabilsem kainatın bütün şefkati,*
bütün sevgisi içime akacaktı, biliyorum…*
Yaşarken hiç tatmadığım bu duygu elimi uzatsam dokunabileceğim kadar yakındı sanki.*
Ama neden bu kadar uzaktaydı, hiç anlayamıyordum…*
Bilmek çözer sanıyordum bu muammayı…*
Bu uzaklığa çalışırsam beni içeri alırsın diye düşünüyordum…*
Çünkü yaşadığım şehirlerden en umutsuz durumlardan büyük vaatler,*
büyük sürprizler çıkarıyorlardı karşıma insanlar…*
Sanki insanlar o büyük kayboluşlarını unutturmak için bir arada yaşıyorlardı…*
Ben de o insanlardan biriydim ve bir gün kapını açıp beni içeri alacağını,*
bir gün beni gerçekten seveceğini sanıyordum…*
Bu yüzden dünyadaki hiçbir şey üzerinde dikkatimi yoğunlaştıramıyordum.*
Bu hayatta hiçbir şeyi tam yapamıyordum.*
Görenler kendimden intikam alıyorum sanıyorlardı…*
Sonsuz bir ertelemeydi hayatım.*
Aslında bu bir gecikmişlik değildi.*
Hayattan istifa etmek de değildi.*
Hem sen olmadan nereye gidebilirdim ki?*
Ben senden uzaklaştığımda gecikmiş olurdum her şeye,*
seni sevmekten vazgeçtiğimde intikam almış olurdum her şeyden,*
seni sevmekten vazgeçtiğimde intikam almış olurdum kendimden…*
Uzağa, istediğim uzaklara gitme şansım ancak yanında olursam mümkündü.*
Çünkü ne zaman içime baksam yüzünden geçen bütün zamanları,*
bütün özleyişleri, yüzünden gerçek dünyaya açılan yolları,*
başka ve öteki hayatları görüyordum…*
Yüzünde varlığımın sende kalan parçasını görüyordum.*
Böyle zamanlarda yüzünde, acıyla gölgelense de bağışlayan bir gülümseme olurdu.*
Ve bu gülümseme senin beni bir gün içindeki varlığımla buluşturacağını hissettirdi…*
İşte o zaman bu sürgün bitecekti…*
İşte o zaman yaşadığım bütün endişeler, bu suçluluk,*
değersizlik duyguları, bu korkular, bu günaşırı intiharlar bitecekti…*
Bunu bile bile yaşamak nedir bilir misin? …*
Geri döneceğini bile bile tanımadığın, sana hep yabancı yollara düşmek…*
Karşına çıkan herkeste seni aramak…*
Seni hatırlattığı için birine âşık olduğunu sanmak…*
Sen olmadığını bile bile, bütün hayatını bu ilişkiye adamak için çırpınıp durmak…*
Bunu bile bile yaşamak nedir bilir misin? …*
Düşünsene, ben seninle düşlerimi, heyecanlarımı, çocukluğumu, acılarımı aldattım…*
Seni unuturum diye yaşamaya başladığım her aşkı, ben yine seninle aldattım…*
Sen beni içine almadığından beri yıllardır ben seninle kendimi aldattım…*
Bir tek seni sevdiğim doğruydu…*
Ve bu doğru yüzünden hayatım yalana battı…*
Sen beni dışladığından beri beni sevenlere bir hayalet hediye ettin…*
Tepeden tırnağa aşka, tepeden tırnağa özleme batmış bir hayalet…*
Bu hayaletin içinde beni değil seni gördüler hep.*
Çoğu bu hayalete dayanamayıp çekip gitti…*
Kimisi senin beni beklettiğin kapıda, beni bekledi.*
Seni beklemekten yorulur, onunla birlikte çekip giderim diye buralardan…*
Ve ben en çok onların sevgisine inandım.*
En çok onlara derinden üzüldüm.*
Ve hep merak ettim, karşılıksız ve onca yıl bir hayaleti nasıl böylesine sevebildiler diye… Dünyanın iyi bir yer olduğuna ve yaşamak için çok sebep bulunduğuna bu insanların bir hayalete duydukları o akılalmaz,*
o sonsuz sevgileri yüzünden bir kez daha inandım…*
Seni unutmak için başladığı her aşkı yine seninle aldatan bir hayalete…*
Seninle kendini, bütün hayatını, düşlerini, çocukluğunu,*
yaşadığı bütün acıları aldatan bir hayalete…*
Bir tek sana duyduğu sevgisi doğru olan,*
bu yüzden bütün hayatı büyük bir yalan olan hayalete…

Cezmi ERSÖZ*

__________________
Yürürken başımın yerde olması sizi rahatsız etmesin.Benim tek derdim; yere düşen edebinize takılmamak..