Yeryüzünün bütün hüznü karşımda.
Ayrılık uçurumlarına sürükleniyor ruhum.
Bahanelerinin hükmü sarkıyor yüzünden.
Boğazıma dolanan aşk nameleri hicranımı kaldırıyor yerinden,
karalıyorum son sayfaları gözlerimde büyüttüğüm bütün çığlıkları…
Suskun bir duvar aksediyor, eşgalim kafeste nöbetçi.
Aşk gece zemherisinde korunaksız tuttuğum fotoğrafta sadece sen ve ben;
bizliğimiz adını ters düz ettiğim gün bitmişti zaten ;
yaralı geçmişim istanbulun ayakları altında!
Eksik kalmışım aşk adına mihribat korusuna.
Hecelerim sessiz keskin bir suskunluk var içimde…
İçim içinden çekip gitmiş.
Anlamsız mürekkepler lekesi olup düştün mısralarıma.
Ellerimi tutmaya aciz.
Konuştuklarıma ecnebi kaldın, yaprakları tutuşturup saçlarıma.
Vedasız gidecek kadar uzaktın bana.
Sancıdan başka birşey bulamazsın adının geçtiği satırlarda.
Kapat gözlerini ve bigane kal.
Gelip geçilecek yer değildir ömrüm!
İlk gülümseme , ilk bakış, ilk aşk, ilk baharı çoktan geçtim ”YAGRUT”!!!
Kanımın değdiği yerde acı var.
Ufak tefek terkedilişlerle büyüttüm içimde koca bir terk ediş.
Topla sevdanı kırık yüzümün hüznünden.
Astım aşkı ve defnettim kalbime koca bir haykırışı.
Yazıldığın kadarsın ne biraz az ne biraz fazla…
İsyanlarımın ortasında rutin kaldım aşka ama sen yazacak söz bırakmadın düşücek yaprak kalmadı.
Hem ölü hem yaralı var avuçlarımda.
Ceset gibi düşsende ardıma bakmam ihanete yüz çevirmiş adama…
Ağlayanın gitti!!!
Sessiz bir nefes vermek istiyorum şimdi.
Bitti.
Unutabilirsin beni , bitti!!!