Her sevda da unutuluyor yelkovan
Hep süslü kalıyor düş ağacı
Ne çok tebessüm ediyor yıllar
Bu fotoğraf bana ne kadar yabancı…
Issız zindanlarda dağılıyor şarkılarım
Yutkunmadan kor düşüyor ciğerlerime
Islanmıyor yağmurun en derininde saçlarım
Elbet bir bildiği vardır,
yükünü ağırlığına katan akşamların.
Bir mezatta satılıyor kirpiklerin
Ama sen nedense
Çoğalamıyorsun gözlerimde…
Ve yine Acıtıyor sesin…

Erken uyanmak için hiçbir sebebim yok
Sesini duymak için bölmüyorum rüyalarımı
Kadıköyde yalnız dolaşıyorum
İzin almıyorum
Ayaklarıma muhalif kalıyorum
Caddelerde bağırıyorum
Hesap vermiyorum meraklı bakışlarına
Sensizliği öğreniyorum
Çekiliyorum gölgenden, kendi gölgeme sığınıyorum
Yalnızlığı bir dirhem kalabalıklaştırıyorum
Unutuyorum !
Avutuluyorum !
Değil eskisi gibi hiçbir şey,
Anlatamıyorum…
Hadi sen kentin rüzgarına sat kendini
Gamzelerinde açacak bir kar çiçeğiyle ,
Çocukluğumun ince gülüşünden at kendini
Çekip gittiğin bende birşey kalmadı artık
Gitmeseydim kalırdı(m)
Belki de manşet olmazdı şairliğim
Asıp kesmezdim mısraları
Her harfine başka anlam yüklemezdim
Tekfirlemezdim seni kendi ellerimle
Artık sözlerim, delik kalbimden sızıyor
zarfa bile sığdıramıyorum
melâlime kapılıyor telaşım
Aramızda suskun kalıyor aşk !
Ama sen istifini bile bozmuyorsun…
Karşına çıkmayacak biri için cümleler yapıyorsun
İçine eziyet ediyorsun
Hadi Sustur kendini
Alışmışken sükuta
Kentin erhamından çıkartma kendini…
Ruhumu araladım
İçten dışa yol var feryadıma
yokluğuna eyvallahım var
Dönüp yazılacak kadar ne kalemim
Ne de alın yazımdan silmeyecek kadar dermanım var!