Çevrimdışı

Denizin yorgun olduğu akşamlardan birinde duymuştum sesini.. Dalgalarla birlikte şarkı söylüyordu.. Sahilde tek başına şarkı söyleyen birine ne zamandır rastlamamıştım.. Çıplak ayaklarıyla kumları ezerek yürüyordu..İlk defa bilmediğim bir şarkının büyüsüne kapılmıştım..Öylece dinledim onu..Şarkı bittiğinde alkış tuttum.. Şaşırdı.. Beklemiyordu.. "Bana da öğretir misin bu şarkıyı?" diye sordum..Gülümsedi.. "Hadi beni tekrar et" dedi.. Denize doğru dönerek yüzümüzü,olduğumuz yere oturduk..

Hasret vurur yüreğime
İçim yanar sızım sızım
Bel bağladım yollarına
Ah dönmedin hayırsızım

Girişiydi şarkının.. Onunla birlikte tekrar ettim..Ezgisiyle beraber önce o söylüyor,sonra ben tekrar ediyordum.. Şarkının ikinci kısmına geçtik sonra,

Boynum büktüm güller gibi
Dalımda bir deli telaş
Çekip gittin uzaklara
Öldürdün sen yavaş yavaş
Bakıp durdun eller gibi
Ne yar oldun ne arkadaş
Sönmeyen ateşler gibi
Yandırdın sen yavaş yavaş

O kadar içli söylüyordu ki gözleri ha yağdı,ha yağacaktı.. Şarkının sözleriyle birlikte dalıp gidiyordu karanlığa..Bir ara daha fazla tutunamayan yaşların,kendini yanaklarından aşağıya bıraktığını gördüm.. Ve şarkı bitiyordu..

Çaldın taştan taşa ömrüm
Hep sevdanla dertli başım
Gözlerimden akan yaşım
Ah silmedin hayırsızım

Önce uzun bir sessizlik oldu aramızda.. Sonra ben " Daha önce hiç duymadım.. Kim söylüyor bu şarkıyı?" diye sordum.. Ayağa kalktı,küçük adımlarla yürümeye başladı ve "Ben söylüyorum" dedi.. "Sadece ben.." Şarkının kendi bestesi olduğunu anladım.. Ama öyle bir "Sadece ben" dedi ki, sanki "Keşke başka biriyle de söyleyebilseydim" der gibiydi..

Sonraki günlerde beraber söyledik o şarkıyı.. Ama hiç anlatmadı bana hikayesini.. Birbirimize yavaş yavaş tutuluyor,o şarkıyla birlikte her gün biraz daha yakınlaşıyorduk.. Önce el ele,sonra diz dize söylemeye başladık.. Aşk başladı o şarkıyla..Ama sonra bizi birbirimize bağlayan o şarkı,hep bir gölge gibi düştü üstüme.. Bana yazılmadığını bildiğim ama söylemekten çok hoşlandığım o şarkının kime yazıldığını öğrenmeliydim.. Birkaç kez sorma cesareti gösterdiğimde "Sakın bunu sorma" demişti.. Bense üstelememiş,hatta unutmuştum.. Fakat ne zaman "Bakıp durdum eller gibi,ne yar oldun ne arkadaş" kısmı aklıma gelse,yine içimdeki kurtlar sökün ediyordu beynime.. Ve o gözlerindeki buğu.. Evet.. O şarkıyı ne zaman söylese gözleri buğulanırdı.. Ve ben aslımı o buğuda kaybederdim.. Gerçek,bir şamar gibi yapışırdı yüzüme..Unutamamıştı.. Hala seviyordu! Ve ben artık gitmeliydim..Tıpkı şarkının sözlerinde olduğu gibi,ne yar olabilirdim ona ne de arkadaş

Bir akşam son kez birlikte söyledik o şarkıyı.. Ama o akşamın son olduğunu bilmiyordu.. İlk defa ağladım o şarkıyı söylerken..Ve benden geriye sadece bir mektup kaldı ona.... Bana ise bir daha söylememek üzere dilimi mühürlediğim bir şarkı.. HAYIRSIZIM..

__________________
Yürürken başımın yerde olması sizi rahatsız etmesin.Benim tek derdim; yere düşen edebinize takılmamak..