Avcıdan korkarsan uçmayı unutursun
Bulutlara bakamazsın utancından
Belki ölüm uzaktır
Ama, yaşamaktan yorulursun
Bilmek en ağırı olsa da tüm yüklerin
Görmek en dayanılmazı olsa da eylemlerin
Bildiğin kadar insansın
Söylediğin kadar yalnız
Ve dünyanın üzerinde
Sevebildiğin kadar mutlusun

Atını karanlığın üzerine sürüyorsan
Tünelin ucundaki ışığaysa sevdan
Duyuyorsan isyanını dağ başında kardelenin
Ve fabrikada,
tarlada
Senin de nasır tutuyorsa ellerin
On iki saat vardiyada
gün sayıyorsa bedenin
Bildiklerinin gördüklerinin yüküyse belini büken
Ve bütün bunların arasında
İnsanların yüzlerinden okuyorken yalanı
Hâlâ sevebiliyorsan onları
Ekmeğine katık edebiliyorsan umut dolu yarınları
İşte o zaman insansın

Sen ellerinde namluların sızısı
Soğuğun, açlığın kol gezdiği evlerde
Bir başına
Aç, susuz
Köylerinde ateşlerin pusu kurduğu
Ve sefaletin kol gezdiği gönüllerde
Ayakkabılarının altındaki çamura inat
Gülebiliyorsan bembeyaz düşlerinle
Ve buza kesmiş ellerinle
Savuruyorsan toprağa umudu
İşte o zaman adam gibi adamsın

Yaşamın boş bir çuval gibi duruyorsa
Dünyaya boşa gelmişsin
Unutma,
Ölümden korkarsan yaşamayı unutursun
Kanatların öksüz kalır iki yanında
Ve kandırsan bile tüm dünyayı
Yüreğinden kaçamazsın
Yorulursun…
Çiçekli bir bahar sabahı
Maziden gelen bir kurşun çalar kapını
Vurulursun…