Avantaj mı yoksa dezavantaj mı?

Çocuk sosyal davranışı kendi yaşıtlarıyla sosyal ortamlarda öğrenir ve bu ortam yaratılamazsa tek çocuk olmak dezavantaj olur. Evde bütün ilgiyi kendi çektiği gibi bir çocuğun alması gereken bütün sorumluluklar ondadır. Anne-babanın hayallerini gerçekleştirmek zorundadır. Evdeki suçları paylaşacak bir kardeşi yoktur. Büyüyünce anne-babayla ilgilenecek olan da odur. Devamlı onları tatmin etmek zorunda kalır. Anne-babayla bağımlı bir ilişki kurabilir. İleriki yıllarda anne-babayı yük olarak sanki hayatını engelleyen sınırlayan insanlar olarak görebilir. Bu da kendinde suçluluk duygusu yaratabilir. Çok kardeşli ailelerde olanakları paylaştıkları gibi sorumlulukları da paylaşırlar ve sağlıklı bir kişilik daha kolay gelişir.

İleriki yaşamları...

Her tek çocuğun ileriki hayatında problem olacak diye bir şey yoktur. Fakat gerekli şeyler yapılmazsa sosyal ilişkileri bozulabilir. Güçsüz kırılgan bir yapıya sahip olabilir. Evlenirse eşine karşı aynı şekilde hem bağımlı hem de ona karşı kaprisli olur en ufak bir şeyde onu anlamadığını düşünerek küser. Kendine haksızlık edildiğini düşünür çünkü her şeyde önceliğin onun olması gerektiğini hisseder ömrü boyunca haksızlığa uğramış hissi ile yaşayabilir

Tek çözüm kardeş mi?

Tabii ki bir kardeş; paylaşmayı haklarının sınırlı olduğunu nerede durması gerektiğini öğrenmesinde faydalıdır. Fakat çalışan anne-babaların tek çocuktan fazlasını büyütemeyeceklerini düşünmeleri çok normal. Tek çocuklu aileler öncelikle çocuğu 3 yaşında kreşe göndermekle işe başlamalılar. Daha sonra takım halinde yapılan sporlar sınırlarını öğrenme ve paylaşım için faydalı olacaktır.

Çocukların kendi yaş grubundan öğreneceği çok şey vardır. Evde anne-baba çocuklarına her şeyi hazır sunmamalı bir şeyi elde etmek için çaba sarf etmesini öğretmelidir. Çocuğa yapabileceği görevler verilmelidir. Şunu da unutmamamız lazım ki gerektiği gibi davranırsak tek çocuk olsa bile kişiliği iyi gelişebilir. Nerede nasıl davranacağını anne-babanın iyi öğretmesi gerekir. Çocuk yetiştirirken şu an için değil de gelecek için doğru kararlar verilmesi gerekir.

Çocuk-Ergen Psikiyatrı Dr. Serdar Alpaslan: "Paylaşımı ve sosyalliği kreşte öğrenebilir"

Aileler tek çocukları varsa deneyimsizdirler. Daha önce çocukları olmadığı için ne yapacaklarını bilemeyebilirler. Sorumluluk duyguları yüklenirken bunu abartabilirler. Bir süre sonra çocuğun kölesi haline gelebilirler. Bu nedenle çocuğun biraz büyüdükten sonra yani 3 yaşlarında kreşe gönderilmesi önemlidir. Paylaşımı sosyalliği burada öğrenebilir. Anne-baba da çocuğu sorumluluklarını kendisinin yapması için teşvik etmeli makul olmayan isteklerinde sınır koyabilmelidir.

Bazen çocuğun dışında başka bir hayatları olduğunu da hatırlamalılar. Çocuğa endeksli bir hayat çocuğun çevresinde dönmeyle sonuçlanır. Bu da çocuğun kendini abartılı bir şahsiyet olarak algılamasını sağlar ve dışarıda toplumla ilişkisini bozar. Arkadaş grubunda hep kendi kararları uygulansın ister. Kendisine öncelik tanınmasını bekler. Bunun dışında hareket edenleri ise kendince cezalandırır.

Bu davranışlar bir süre sonra gruptan dışlanmasına neden olur ve yalnız kalır. Öğretmenlerine de yukardan bakabilir. Anne-babası gibi onları da hükmü altına almaya çalışır fakat yapamaz. Evde öğrendiklerinin gerçek olmadığını öğrenir. Gerçekle yüzleşir bu da depresyona girmesine neden olabilir. Ya da davranış bozuklukları ve saldırganlıklar başlar.