Çevrimdışı

Yalnız kalmak da istemiyorum, kimseyle konusmak da istemiyorum... Ne yapcağımı bilemiyorum artık... Kimden geldiği, isim olarak, belli olmayan bir soruyu ve yanıtını paylaşıyoruz...

Kimden geldiği, isim olarak, belli olmayan bir soruyu ve yanıtını paylaşıyoruz. Herkesin benzer sorunları olduğu düşüncesiyle, ana sayfaya bazı soruları cevaplarıyla birlikte taşımaya devam edeceğiz.

Soru: Ne diyeceğimi bile bilmiyorum. On yedi yaşındayım ama insanlarla anlaşamıyorum. Herkesin davranışında bir kötülük var gibi hissediyorum. Kimseye güvenemiyorum, sevemiyorum... Aşırı özgüvensizim; her şeye... bilmiyorum… yapamam diyorum... Yalnız kalmak da istemiyorum, kimseyle konuşmak da istemiyorum. Bazen geceleri dişlerimi öyle sıkıyorum ki sabah ayırması zor oluyor! Yaşadığım şehirde psikolog da bulamıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum artık.

Cevap: Deniz,

Kadın ve erkeklerde ortak olan bir isimle hitap etmek istedim; adını belirtmediğin için... On yedi yaşında olup da bu tip sorunları duyumsamak çok da şaşırılası bir durum değil. Yaşın gereği bu şekilde hissediyor olman normal. Ancak, sorunların sadece yaşınla ilgili değil; seninle aynı sorunları paylaşan, senden on yaş, yirmi yaş hatta daha da büyük insanlar var. Çünkü hepimiz insanız ve sorunlarımız birbirine benziyor.

En azından, derdinde, kederinde yalnız değilsin. Bazen kocaman olan, bazen küçük gelen bu dünyada, bir şekilde bizimle aynı sorunları paylaşan birileri oluyor. Tamamen aynı değildir derdimiz ama benzerdir. Sonuçta herkes kendi yaşadığını bilir. Ama aynı dili konuşamasak, ortak bir dilde anlaşırız ya, birbirimizin derdini de anlayabiliriz.

Yanı başında senin gibi hisseden biri olup olmadığını bilemezsin. Belki de bir yakınına, varsa sevdiğin öğretmenlerinden birine gidip açılabilirsin. Sıkıntını paylaşabilirsin. Anne babalar hep bizden başka bir dünyada yaşıyormuş gibi gelir bize; ama oturup kalbimizi açtığımızda, yürekten konuştuğumuzda, anlarlar bizi.

İnsanlarla anlaşamaman belki de normaldir, çünkü anlaşmak istemiyor olabilirsin. Seni anlamadığını düşündüğün insanlarla anlaşmak zorunda değilsindir ama yaşamak zorundasındır. Genelde bunu yapmak zorundayızdır, çünkü hayat bunu gerektirir. Senin duygularını, düşüncelerini anlamıyor olabilirler ama yaşamana engel değilse bu insanlar, sorun yok demektir.

Ancak, sen ne kadar insanları anlıyorsun, bunu da sorgulaman gerekir. Anlaşamadığınızı düşündüğün konular nelerdir. Hayati konular yoksa ortada, eğer huzur içinde yaşayacaksan, gerilim oluşturacak konuları ortaya getirmene gerek yoktur. Eğer fikir ayrılığı yaşıyorsan, fikirlerin seninle kalabilir, er ya da geç onlarla kendine bir yol çizeceksindir. Ya da belki de fikirlerin biraz karmaşıktır, daha iyi ifade etmen gerekiyordur. Duygularını anlayamıyorsa kimse, belki duyguların da karmaşık geliyordur diğerlerine. Belki de hiç ifade etmiyorsundur; kimse sen ifade etmeden seni anlayamaz ki.

Kimseyi sevemediğini söylemişsin; güvenemiyormuşsun. Bu eğer ki özel ilişki anlamındaysa, bunun için endişelenme. Zamanla kendi duyguların olgunlaşacaktır. O zaman senin sevdiğin ve seni sevecek biri olacaktır. Eğer okula gidiyorsan, üniversite sınavına odaklanman senin için daha yararlı olmaz mı. Eğer gerçekten sorunun bir sevgilin olmadığıysa, bu senin sevilmediğin anlamına da gelmez ki. Sadece o "özel" insan henüz çevrende değildir. Ancak seviliyorsundur. Arkadaşların, ailen, çevren... onlarınki de sevgi. Bunu unutma. Çeşit çeşit sevgi vardır. Özel olanı ise, yeri ve zamanı gelince yaşanacaktır.

Hem, insan sevilmeyi beklerse, bazen çok bekler. Çünkü sevilebilmek için, sevmeyi bilmek gerekir. Sen her şeyden önce kendini seviyor musun? Yeteneklerinin, kendinin farkında mısın? Kaşınla gözünle, yüzünle düşüncenle; her şeyinle kendini sevebiliyor musun. Kendini kabul ediyor musun? Kendini beğenmişlik yap demiyorum, kendini kendi içinde kabul edip, sevebilmenden söz ediyorum. Bunu yaparsan, sevgi senden doğup, sana geri gelecektir. Ve sen diğerlerini de sevmeye başlayacaksın ve diğerleri de seni sevecek. En sonunda beklediğin özel sevgi de yaşanacaktır.

Hayat bir denge içindedir; iyi ve kötü hep iç içedir. Kimse tamamen iyi ya da tamamen kötü değildir. Kimseye tam anlamıyla güvenemeyeceğin gibi, kimseye güvenmeden de yaşayamazsın. Her zaman gerektiği kadar olmalıdır. Birine daha az güvenirsin, bir başkasına daha çok güvenirsin; ama kimseye teslim olurcasına güvenemezsin. Güvendiğin kişi asla kötülük yapmayacak biri olsa da, istemeden senin güvenini sarsabilir. Arkadaşının eline cam bir obje verdin diyelim; tutmasını istedin, çok güveniyorsun ona. Asla kırmaz o, biliyorsun. Peki ya arkadaşının aniden tansiyonu düşse, başı dönse ve düşse... cam kırılacaktır. Hayat böyledir, tam bir güven söz konusu değildir. Ama güvensiz de yaşayamayız. Tetikte yaşayamayız ama olgun olabiliriz. Beklenmedik olaylar geliştiğinde sakin olmayı başarabiliriz. Bazen güvenimiz sarsılır ama biz eğer bilirsek ki, hayatta her şey olabilir, isteyerek ya da istemeyerek, o zaman yeniden güvenimizi yenileyebiliriz.

Kendini tanırsan, kendini geliştirirsen, kendine bir şeyler katarsan, özgüvenin artar. Bilgi edinmelisin mesela; kitap okumayı sevmiyorsan, internette haberleri okumalısın; bilim ve sanat haberlerini örneğin. Dünyada o kadar çok şey oluyor ki. Bir konuda kendini geliştirebilirsin; mesela Japon animeleri ya da klasik batı müziği tarihi ya da bir müzik aletiyle ilgilenebilirsin. Sanatla ya da zanaatla ilgilenmek de sana çok katkı sağlayacaktır. Spor yapabilirsin. Ortaya bir şey koydukça hem kendini tanıyacaksın hem de bir şeyler başarmanın keyfini tadacaksın. Başardığını gördükçe özgüvenin artacak. Küçük gibi görünen başarıla, büyük başarıların ilk adımı olacak.

En yakın zamanda bir diş hekimine git, "diş gıcırdatmam var" de. Sana bir plaka verecektir. Diş hekimine dişlerini çok sıktığını söyle, sana tedavi amaçlı kullanılan damaklık şeklinde olan, sert malzemeden yapılma, telli olan plakalardan yapsınlar. Senin durumun biraz ileri görünüyor. Diş hekimi sana yardımcı olacaktır.

Eğer yüzebiliyorsan, yüzmeye git. Bir futbol sahasında ya da ağaçlık bir alanda, parkta koşuya çık. Hep derin nefesler al, sakinleşmeye çalış. Odaklanacağın bir uğraş bul; ağaç oyma da olabilir bu, gitar çalmayı öğrenmek de. Satranç da oynayabilirsin. Eğer bir erkek değilsen Deniz, örgü de örebilirsin. Hiç bir şeye benzeme de ör; buna "meşguliyet terapisi" deniyor. Bir şeylerle meşgul olmak çok iyidir.

Hayatta öfke duyduğun insanları düşün, kime neden kızdığını, neden öfkelendiğini düşün. Onları anlamaya çalış, neden öyle davrandılar, sen enden öfkelendin? Bunları yazabilirsin de. Affedebilmeyi dene. Önce kendini, kendini hatalı bulduğun konularda affet, sonra kızgın olduklarını affetmeyi dene.

Eğer işin içinden çıkamayacaksan, bu tavsiyeler sana yardımcı olamıyorsa, başka bir şehirde bir psikolog arayabilirsin. Ayda bir kere de olsa bir terapiste gidebilirsin. Bunun için ailenden destek isteyebilirsin. Duygularını sakin bir şekilde iletirsen ailen seni anlayacaktır. Destek istediğini, sıkıntılarını paylaşmayı dene.

Ve iyi olacağına inan. Her şey daha iyi olacak. Oku ve öğren; bu çok önemli. Araştır, farklı konulara ilgi duy ve kendini geliştir. Bu sana gerçekten iyi gelecektir. Ve kimse sana düşman değil, sadece biraz daha olumlu bakabilirsen, bunu sen de göreceksin.

__________________
Lucifer dediler bana, kötülüğü anlatmak için. Halbuki, ışık ve güzelliği anlatırdı Lucifer. Ben kötüyüm bu düzen için; ama değilim asla kötülük.