Kalbini açarsın birgün sonuna kadar.
Zannedersinki koşarak girecek içine. Ama o dönüp bakmaz bile.
Bir süre düşünürsün yanlış nerede diye. Fakat yanlış olan bir şey yoktur sana göre. Tek yanlış onu tüm kalbinde sevmendir kimselerin sevemeyeceği kadar.

Sonra tarifi imkansız düşünceler musallat olur beynine. Adını koyamazsın bir türlü,

En zor olanı da beklemektir.. Beklemekten başka bir şey gelmez elinden. Beklersin kalbin sonuna kadar açık ve umutsuz olarak.

Fakat yaşam bekletmez insanı, çevren bekletmez insanı. Önünde bir sürü yol vardır. Ve birisini seçmen gerekmektedir.

Seçersin kendine göre bir yol. Ya da seçtirirler.

Yollar o kadar uzundurki insan bir müddet sonra unutmaya başlar acılarını unutmaya başlar açık kalan kalbini. Tek düşüncesi o uzun yolda diğer insanlarla beraber yürümesi gerektiğidir.

Bir gün yürüdüğün yolda ummadığın birisiyle karşılaşırsın.
Adını koyamazsın o anki duygularının
ağlama isteğimi?

h e y e c a n mı?
m u tl u l u k mu?
ç a r e s i z l i k mi?...

Fakat tam olarak kapatamazsınız bir türlü.
Küçük bir aralık kalır........