[Sad-em]

Bazen koskoca dağları sırtlamış gibi hissediyorum kendimi. Ve inan kısacık bir boyun, çelimsiz bir bedenin bu denli ağır, Dağ diye nitelendirilen birikimleri taşıması hiç kolay olmuyor. Güç almak istiyorsun bir yerden, tutunmak ve biraz hafiflemek istiyorsun. Kendine bir yer buluyorsun ya, rahatlarım diyorsun, sokuluveriyorsun bir köşesine. Sırtını dayadığın yerlerin, o ağırlığa dayanamayarak sarsılması da hiç görülmeyecek gibi değil.. Ama sırtımdaki birikmişliklere inatla dik durabilirim karşında. Taşıyabilirim bu yükü, unuturum hatta bu ağırlığın boynumu büktüğünü. Sen de dik durabilirsen boynunu bükenlere inat, gel yine de beklerim. Eğer bir gün duyar da bu sözümü gelirsen kapıyı itmen yeterli. Güç olmaz açılacaktır, aralık bıraktım zaten olurlar için son defa. Yalnız biraz tozludur etraf, e biraz da dağınık. Mazur gör toplayamadım senden geriye kalanları. Ne eskileri oynattım yerinden, ne yenilerini ekledim üzerine. Tek derdim izin kalsın. Bıraktım olduğu gibi, Bıraktım dağınık kalsın.