Yazının sonuna gelirken bu Commentary Track olayından biraz bahsetmek istiyorum. Eğer New Game menüsünden Commentary Track açıkken yeni oyun başlatırsanız oyun boyunca yapımcıların sesli yorumlarını dinleyebiliyorsunuz. İlk başta patron Gabe Nevell bize Commentary Track konusunda bilgi veriyor. Daha sonra oyun sırasında bu opsiyona ulaşmak için çevrede gördüğümüz konuşma baloncuklarına tıklıyoruz. Daha sonra ister sadece sesli, ister altyazıyla beraber oyunu sanki belgeselini izliyormuş gibi bitirebiliyorsunuz. Benim önerim oyunu önce bir kez Commentary Track kapalıyken bitirip, daha sonra bir kez de açıkken bitirmeniz. Eğer öyle yapmazsanız ilk kez gördüğünüz mekânları tanımaya çalışırken birde Commentary Track ile uğraşırsınız. Ayrıca normal senaryonun diyaloglarını da kaçıracağınızı unutmayın benden söylemesi.

Oyunun artıklarını tek bir tarafta toplarsak geliştirilen muhteşem grafiklerini, harikulade ses efektleri ve müzikleri, ayrıca 1998’den beri FPS oyunlarına şekil veren kolay kontrollerini bir çırpıda söyleyebiliriz. Hala çok iyi olan fizik motoru da cabası. Bir de tabii ki Gravity Gun var.

 

Kara mizah yapılası bir mevzu bu Romalılar konusu, ancak her ne kadar dolaylı yoldan barbar sıfatı yakıştırsak da pek çok filozofun barındığı bir ülke olması çok da şaşırtıcı değil. "Filozoflar refah seviyesi yüksek ülkelerde yetişir" sözü kalmış aklımda felsefe derslerinden. Refah seviyesi, yüzyıllar sonrasına bakan bir uygarlık için, hayli yüksek bir imparatorluk Roma imparatorluğu. Öyle ki, hakkında kitaplar yazılıyor, filmler çekiliyor.. ve de oyunlar yapılıyor.

İlginçtir ki, oyunların uygarlığında Romalılar'a öyle çok sık rastlanmaz. Oyunların uygarlığı dediğim, arenalarda insanların eğlencesi için ölümüne dövüşen sefil kölelerin uygarlığı değil; "büyük insanlar" listesinde adı akla ilk gelecek insanların uygarlığı bu, yani klasikleşmiş oyunların uygarlığı. Her ne kadar kült olmuş bir Roma temalı oyuna çok fazla rastgelmesek de, Roma temalı oyunlara sık sık rastlıyoruz, geçtiğimiz günlerde çıkan CivCity: Rome gibi mesela. Peki bu oyun şeytanı kötürüm edebilecek mi? Aaz sonra... (Yukarıdaki puana bakıp da yazının devamını okumaya gerek duymayan arkadaşları aslanlara havale ediyorum.)

"SimCity'nin Roma'ya uğramış hali" gibi odun kıvamında bir tanım yapabilirim CivCity: Rome için. CivCity: Rome, SimCity gibi şehir planlama oyunu sayılır en nihayetinde; ancak bunu yüzyıllar öncesinin zaman diliminde yaparken işler ister istemez farklılaşıyor. Yapımcı firmalar da farklılaşınca işler istemez farklılaşıyor tabii, diyecektim tam ki, aklıma Caesar serisi geldi, vazgeçtim. Neden mi? Az sonra...

Evet, şehir planlama oyunu olduğundan bahsettim. Bunun ardından, pek de şaşırmayacağınız üzere oyunda çadırlar kurup göçmenleri konuk ettiğinizden, onlara eğlence yerleri, tarlalar, su kuyuları gibi hem çalışma alanları, hem de ihtiyaçlarını giderecek mekanları inşa ettiğinizden bahsedeceğim, şaşırır mısınız bilemiyorum. Evler seviye seviye yükseliyor ve bir evin ihtiyacını karşılayabiliyorsanız, o ev bir üst modele dönüşüp yeni yeni şeyler istiyor. Ve aslına bakarsanız, evet yine odun kıvamında, kaba olacak biraz ama, oyun bunun üzerine kurulu. Aşağı yukarı her bölümde amacınız x sayıda y model ev barındırabilmek.

Örneğin bir şehir kurarak işe başladınız ve size verilen görevleri yerine getirdiniz. (örneğin 3 tane çadırınız ufak birer eve dönüştüler) Ardından bölümü tamamlıyor, yeni göreve geçiyorsunuz; artık 5 tane çadırı daha büyük bir eve dönüştürmemiz gerek! İtiraf edeyim, bir süre zevk alarak yaptım ben bunu. Ancak 1-2 görev tamamlayıp bölümü geçtiğinizde tertemiz bir arazi ve "10 tane yüksek yüksek evler yap, hadi bakayım!" diyen pişkin bir elçiyle karşılaşıyorsunuz. Tamam kabul, pek saygıyla andığımız Caesar III'te de işler çok farklı değildi, (ki aslında oyunun Caesar III'ün yarım yamalak bir remake'inden farkı yok, ve o da aaz sonra) ancak en azından oyun sadece bunun üzerine kurulu da değildi.

Caesar'da halkı mutlu edebilmek için insanlığın evrimleşme sürecinde geriye doğru gittiğimi bilirim. (maymun olmak) Ancak bu oyunda insanları mutlu etmek, nasıl desem, hiç de zor değil. Ve işin garibi, insanların mutluluğu her zaman avantajınıza olmayabiliyor. 8000 nüfusla güzel güzel geçinmekte olduğunuz kentinizin mutluluğu tavan yapmış durumda diyelim; hal böyle olunca o 8000 nüfus oluyor 18000; %0 olan işsizlik oluyor %70. Gelenlerin %90'ının evsiz olduğuna zaten değinmiyorum. (oyunda nerelerde barındıkları falan da belli değil ayrıca, meraklandım kendileri için) Ve ne oluyor? Mutlu mesut geçinen halkınız arkanızdan konuşmaya başlıyor ve 18 bin kişi geldikleri gibi geri gitmeye başlıyorlar!

İşsizliğin %70'lere vardığı bir ülkede açılan bir dükkanın işsiz kalması ve dolayısıyla üretim zincirinin o halkasındaki kopma nedeniyle evlerin hiçbirinin gelişmemesi garip, değil mi? Söz konusu platform, CivCity: Rome ise, pek de değil. Bu gibi pek çok abidik hatalar oyunda mevcut maalesef. Ve daha önce dediğim gibi, bir yere kadar hayli de zevk alıyorsunuz ancak, bu gibi hatalar Romalılar'a sövdürmekten başka bir işe yaramıyor.

Caesar III'ün yarım yamalak bir remake'i olmuş demiştim, özellikle grafikler açısından bunu görebilirsiniz. Günümüz dünyasını 4-5 sene öncesinden takip eden grafikler düşük sisteme sahip olanlar için bir serap niteliği taşıyor elbette (oyunun 1024x768'den düşük çözünürlüğü yok ayrıca.. gerek de yok ama, Pentium III'te mi oynatacaksınız bu oyunu?); ancak bu polyannacılıktan başka bir şey olmasa gerek. Gümbür gümbür yaklaşmakta olan Caesar IV'e, ekran görüntülerine bir göz atıyorum da; bu donuk oyuna daha da fazla göz atmak gelmiyor içimden.

Oyun ilerledikçe, tıpkı Caesar serisinde olduğu gibi, savaş seçenekleri de çıkıyor karşımıza. Ama oyunun esas odaklandığı konu savaş olmadığı için üstünkörü işlenmiş diyebiliriz. Oysa Firefly, Stronghold gibi bir stratejiyle savaşın ne derece derin oynanabilirliğe sahip olabileceğini göstermişti. Peki neden bu kısım böyle yarım? Boynunun neden eğri olduğunu merak edenlere "nerem düzgün ki" diye cevap veren deve gibi soruyorum ben de kendime: "bu oyunun neresi tam ki?"

 

Project Gotham Racing 3

 

Metroid Prime: Hunters

 

Ice Age 2: The Meltdown


Bu diyaloglara gülmemek içten bile değil.. Buz Devri Erime Başlıyor'da bulunan birbirinden komik repliklerden sadece biri... Bir animasyon serisinin ikincisini oluşturan Erime Başlıyor, konusu ve kalitesi itibariyle diğer Animasyonlara açık ara fark atıyor... Ee! Tabi Bu eğlence ve bol macera filmle sınırlanmamalı... Şüphesiz yapımcılarda böyle düşünmüş ki, Erime Başlıyor’un oyununu yapmışlar...

Aslında oyuna giriş yapmadan önce, bu mükemmel animasyon serisinden bahsetmeliyim. 2001 yılında ilki gösterime girmeden çıkan fragmanı ile herkesi gülmekten kırıp geçirmeyi başarmıştı. Fragmanın yayınlanmasından bir süre sonra filmin kendisini beyaz perdede görme imkanı bulmuştuk. Gidip görüldükten sonra, tüm sinema seyircilerinin (neredeyse hepsinin) yorumları olumluydu... Yapım çocuk filminden öteye gidemeyen diğer animasyonlara açık ara fark atıyordu. Kuşkusuz bu olumlu yorumların büyük bir payesini oluşturan şey, ülkemizde gösterime girmeden önce hazırlanan Türkçe Dublaj idi. Çok önemli tiyatro sanatçıları tarafından hazırlanan dublajda; Ali Poyrazoğlu, Haluk Bilginer, Yekta Kopan gibi ünlü isimleri görmek mümkün. Filmi izledikten sonra çoğu kişinin yorumu "Filmi mutlaka dublajlı olarak izleyin" olmuştu. Gerçekten gidip gördüğümüz de, hakkının verilerek yapılmış ve olabileceğinin en iyisi olan bir dublaj çalışması karşımızdaydı.

Hepimiz filmleri izledikten sonra, Filmin ikincisinin geleceği haberleri kulaktan kulağa yayıldı. İşte bu harika bir gelişmeydi. İlki müthiş olan bir filmin, ikincisinin performansı da kuşkusuz ilkini aratmayacaktı. Gerçektende öyle oldu. 2006 İlkbaharında gösterime giren serinin ikincisi, Buz Devri: Erime Başlıyor, ilkini aratmayan güzellikteydi.

Filmi izledikten sonra, oyunu rafta görünce almaktan hiç çekinmedim. Çünkü Buz Devri heyecanını bir şekilde daha fazla yaşamalıydım... Oyunu kurdum. Beklentilerimi fazlasıyla alacağımı biliyordum.

 

Sensible Soccer 2006


Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Nereden başlasam, nasıl anlatsam (bu sözleri bir yerden hatırlıyorum ama) bilemiyorum. Yanlış hatırlamıyorsam 1992 senesiydi. O zamanların en popüler makinesi AMIGA'ydı. Herkesin oynadığı tek bir futbol oyunu vardı, Kick Off. Seri haline gelen efsane o kadar tuttu ki futbol olarak başka hiçbir oyun oynanmıyordu. Ama ne zaman Sensible Soccer kapıyı çaldı, işler bir anda değişiverdi.

Sunduğu değişik oyun modlarıyla, lisansları alınmış takım ve oyuncularıyla değişik oyun tarzıyla eşsiz bir yapım olarak karşımıza çıktı. Özellikle Kick Off oyunundaki gibi topun oyuncuların ayağına yapışmaması oyunu daha gerçekçi kılıyordu. Bu nedenle alışılması zaman alan fakat öğrendikten sonra başından kalkılamayan bir oyun oluyordu Sensible.

Bu ilk oyunun ardından 2 sene geçti ve gerçek bomba o zaman patladı. Sensible Software Sensible World Of Soccer'ı piyasaya sürdü ve beklentilerin çok üstünde satış rakamlarına ulaştı. Bu oyun, birçok otorite tarafından gelmiş geçmiş en iyi futbol oyunu olarak gösterildi. Bu kadar mükemmel bir oyunun klasik olması kaçınılmazdı. Düşünün, dünyanın bütün ülke takımları ve bu ülkelerin bütün lig takımları (bazı ülkelerin sadece 1. lig takımları), tüm oyuncuların lisanslı isimleri ve birebir yapılmış formalarla dev gibi bir database. Bu kadar geniş altyapıya şu an bile hiçbir futbol veya menajerlik oyunu erişemedi. Düşünsenize, hangi oyunda El Salvador'un 3. liginden bir takım seçebildiniz?

İşte bu anlattıklarımı vaat eden tek oyun SWOS'tu. Her sene çıkan yeni versiyonla takımlar güncelleniyordu ve bu sayede oyun hiç eskimiyordu. Fakat gelişen teknoloji karşısında tüm oyunlar 3D'ye dönmüştü. Sensible da bu teknolojiden nasibini aldı ve 3D tarzında olan Sensible Soccer 98 piyasaya sürüldü. Oyun tam bir fiyaskoydu. O dev gibi database gitmiş, yerine kısıtlı olan takım ve lisansı alınmamış oyuncular konmuştu. Bunu neden yaptıklarını hala çözebilmiş değilim. Bu son oyunla birlikte Sensible gözden düştü. Ama eski oyunları halen oynandığı için unutulmayan bir oyun olmayı da başardı.

Günümüzde FIFA ve PES gibi çok kaliteli futbol oyunları olmasına rağmen hiçbiri SWOS oyuncularına aynı zevki yaşatamadı. SWOS'un havası apayrıydı. Bunun en büyük nedeni kuşkusuz kariyer moduydu. İster sadece menajer oluyor, istersek de seçtiğimiz takımlarla maçlara biz çıkıyorduk. Oyuncu transferleri ile takımımıza çeşitli takviyeler yapmak da mümkündü. Hele bir takımı 3. ligden alıp önce süper lige çıkarıp oradan da Avrupa kupalarında şampiyon yapmaya çalışmak çok eğlenceliydi. Başarılı sezon ardından başka takımlardan da teklif alabiliyorduk. Ara sıra ülke takımlarından da teklif aldığımız oluyordu.

Neyse çok gerilere gittik. Bu kadar bilgiden sonra incelememize geçsek fena da olmaz. Sensible Soccer 2006 adını ilk duyduğumda çok heyecanlanmıştım. Acaba efsane tekrar canlanacak mıydı, yoksa yine hüsranla mı sonuçlanacaktı? Oyun çıkana kadar hep iyi şeyler düşünmeye gayret ettim. Fakat yapımcının KUJU ENTERTAINMENT olduğunu öğrendiğimde karşıma neyin çıkacağını pek kestiremedim. Gerçi PS2'de Eye Toy Play gibi alışılmışın çok dışında bir oyuna imza attı ama bir klasiğin altından kalkabilmek çok zor bir işti. Bunu başaracağına pek inanmıyordum. Yanılmadığımı görmek çok uzun sürmedi.

Oyun piyasaya çıktığında büyük bir istek ve heyecanla oyunu edindim. Eve gelip hemen oyunu kurdum. Heyecandan yerimde duramıyordum. Kısa bir kurulumdan sonra başladım oynamaya. İlk olarak demoyu izledim tabii ki. Eski oyunun açılış müziğinin mikslenmiş hali kullanılmış. Zaten güzel olan müzik daha da iyi olmuş gibi. Neyse, ana ekrana geldiğimizde eski oyunda olan menü karşılıyor bizi, bazı eksikliklerle. Bunlara değineceğiz.

Menüdeki ana başlıklar şöyle:

Friendly: Arkadaşlık maçı yapmak için, bir nevi pratik yani.

Present Competition: UEFA, şampiyonlar ligi, süper kupa ve dünya kupası gibi turnuvalara katılmamızı sağlıyor.

DIY Competition: Bu seçenekle kendi liginizi, kupanızı veya turnuvanızı düzenleyebiliyorsunuz.

Custom Team: Kendi takımınızı yaratma şansını veriyor.

Options: Ne işe yaradığını bulamadım.

Data Editor: Hazır olan takımların ve oyuncuların üzerinde değişiklik yapabiliyorsunuz.

Load: Malum save ettiğiniz oyunlara buradan ulaşabiliyorsunuz.

Friendly'yi seçerek hemen bir alıştırma maçı yapmak istedim. İlk olarak takımımı seçtim ve maç öncesi seçeneklerine geldim. İlk yenilik burada çıktı karşıma. Top, stadyum, hava şartları ve forma seçimi çıktı karşıma. Tabii bazı özellikler kapalı. Puan kazandıkça açılıyor. Neyse seçimlerimi yaptıktan sonra geldik taktik ekranına. Gayet sade hazırlanmış ekranda takımımı ve taktiğimi oluşturup maça başladım.

 

 

Rome: Total War - Alexander

Medieval 2 için oyalama paketi olarak da görebileceğimiz Alexander doğruları ve yanlışları ile güzel bir oyun olarak görülebilir; paranıza yazık olamayacağına eminim. Bildiğiniz gibi Büyük İskender çok geniş alanlarda at koşturdu ve önemli dünya şehirlerini fethetti. Yani bu alanların tümünü oyuna eklemek çok zor ve bundan dolayı haritada bazı değişikliklere gidilmiş.

 

Custom Battle : Savaş alanı asker birimi ve diğer ayrıntıları biz ayarlıyoruz.
Historical Battle : Tarihi savaşları arkadaşlarınızla oynayabiliyorsunuz.
Battle Tournament : Heyşey hazır bize özel savaş alanı birimler hazırlanmış 3vs1 1vs1 2vs2 karşılaşma seçenekleri var.

Alexander eklenti paketi sonuçta Medieval 2 için bir geçiş dönemini doldurmak amacını taşıyor. Nispeten uzatılmış savaş süreleri de bunun kanıtı niteliğinde. Her geçen gün Totalwar oyuncularının sayısı artıyor ve Medieval 2 çıkınca kendisini strateji türünde büyük bir oyuncu kitlesi bekliyor olacak. Alexander paketi bu açıdan değerlendirildiğinde serinin biraz daha geliştirilmiş ara temsilcisi olarak kabul edilebilir. Sonuç olarak Alexander seriyi takip eden oyun severlere getirdiği ufak yeniliklerle serinin doğru yolda ilerlediğini gösteriyor. Denemenizi tavsiye ederim

 

The Da Vinci Code


Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Anahtarlar, şifreler, kilitler ve anagramlar... Hepsi niçin kullanılır? Çoğu zaman insanların merak duygusunu örtmek için kullanılmışlardır. Bilindiği üzere insanoğlunun en güçlü duygularındandır merak. Bu sebepledir ki; bu duygunun önüne geçebilmek için, bu şekilde duvarlar kurulur. Ancak gizlemenin nedeni, her zaman insanın merak duygusu olmamıştır. Bazen de oldukça önemli veriler gizlenir neden mi? Tabii ki insanlardan dolayı. Bu nedenle, gizleme nedenleri sadece insanın merak dürtüsünü örtmek için kullanılır.

Hepiniz Dan Brown'ın bu ünlü kitabının ismini duymuşsunuzdur. Okumayanlar için kitabın konusunu özet geçecek olursak; Hıristiyanlık mezheplerinden olan Katolikler için efsanevi olan Kutsal Kase'den bahsedilmiştir. Var olduğuna inanılan bu kase, Tanrı'nın yeryüzündeki gücünü temsil etmektedir. Bu nedenlerdir ki her zaman insanların merakını çekmiştir. Bu tür bir varlığın tabii ki insanların nazarından uzakta olması gerekmektedir. Bunun içinde Sion Tarikatı olarak bilinen topluluk tarafından birçok şifreler ve anagramlar kullanılarak gizlenmiştir. Ancak o zamanlar ünlü olmayan bir sözün gerçekliğini unutmuşlardı, 'iki kişinin bildiği sır değildir'. : ) Peki, Da Vinci gibi bir sanatkarın bu olaylara ilgisi ne idi? Da Vinci, Kutsal Kase'yi korumak ve saklamak için görevlendirilen Sion Tarikatı'nın en önemli mensuplarındandı. Da Vinci sanatsal dehasını, Kutsal Kase'yi korumak için kullanmıştı. Tıpkı Fen Bilimlerinden de yakın dostumuz olan Newton gibi...

Genel hatlarıyla hikaye bu şekilde dallanmakta. Şimdi oyunumuzun başladığı yere gidelim. Simge bilimci Profesör Robert Langdon, bir konferans için Paris'e gelir. Aynı günlerde daha önceden telefonla görüştüğü Louvre Müzesi müdürü, bir cinayete kurban gider. Profesör Robert Langdon, olayla bir ilgisi olabileceğinden dolayı, Müfettiş Fache tarafından olay mahalline çağrılır. Ancak yine bir simge bilimci ve Paris polisine mensup olan Sophie Neveu, Robert'a bir komplo içinde bulunduğunu söyler. Fache katilin Robert Langdon olduğuna çoktan kanaat getirmiştir. Şimdi Robert Langdon kendisini temize çıkarmak ve Sophie Neveu ise ölen büyükbabasının katilini bulmak için hem polisten kaçacaklar hem de içinde bulunduklarını bilmedikleri bu büyük gizi çözmeye çalışacaklar.

Filmin oyunu mu? Yoksa kitabın mı...?

Daha fazla kitabın konusunda kalmadan oyunumuza dönelim. Yönettiğimiz karakterler, Robert Langdon ve Sophie Neveu'dan oluşmakta. Oyun içerisinde bu iki kişiyi, belirli yerlerde kontrol edeceğiz. Şunu belirteyim, oyunda yönettiğimiz karakterlerin film ile bir ilgisi yok. Yani oyunda kontrol ettiğimiz Robert, Tom Hanks olarak oyuna aktarılmamış. Aynı şey filmin diğer oyuncuları içinde geçerli. Yönettiğimiz karakterler, oyun yapımcılarının hayal gücü ile bize aktarılmış. Bu oyun için bir eksi mi, yoksa artı mı olduğuna karar veremeyeceğim. Çünkü eğer filmdeki karakterler aynen oyuna aktarılsaydı, yapım çok fazla filmin gölgesinde kalmış olabilirdi. Ama bu şekliyle de oyunda fazla emek harcanmamış gibi yorumlara yol açabilir. Bunun kararını en iyi siz verebilirsiniz. Bu şekilde söylendiğinde oyunun film ile alakası yok sanmayın. Aksine oyun, filmdeki birçok sahneyi kullanmakla beraber bazen de ara sahneleri oynuyor olacağız.
Oyunun türü aksiyon/adveture olarak tanımlanabilir. Zaten zamanımızda tek türe bağlı kalan oyun bulmak zor. Bunun için akıllıca davranılmış. Oyun genel olarak TPS kamerasından oynansa da bazı bulmacalarda FPS'ye dönüp point-click tarzını kullanmakta. The Da Vinci Code'da sadece bulmacaları çözüp ilerlemeyeceğiz. Gereken yerlerde polis ve güvenlik görevlileri ile de karşılaşacağız. İşte bu noktada oyunumuz aksiyona dönüşmekte. Yapılan dövüşlerde karakterinizi siz yönetiyorsunuz. Kavgalarda kullanılan arayüz oldukça basit. Sadece farenizin sağ ve sol tuşlarına ekranınızda gösterildiği gibi ve zamanında basmak. Bunları doğru şekilde yaparsanız, rakibinizi kolayca alt edebilirsiniz. Oyunda sadece 'tekme tokat dalmak' yok. İsterseniz diğer karakter ile birlikte çeşitli combolar yapabilirsiniz. Mesela bir polisi siz tutarsanız, yanınızdaki Sophie veya Robert aynı eski Türk filmlerindeki gibi adamın tozunu alıyorlar. Bezende düşmanınızı tutup duvara çarpabilme imkanınız var. Bu şekilde rakibinizi daha çabuk alt edebilirsiniz. Tabii ki her zaman işiniz bu kadar kolay olmayabilir ve zorlanabilirsiniz. Dövüş sırasında ekranın üst köşesinde çıkan sağlık barından durumunuzun ne olduğunu öğrenebilirsiniz. Dövüşlerden zevk almak istiyorsanız oyunun ayarlarından dövüş zorluğunu 'zor' olarak seçmenizi tavsiye ederim. Oyunda sadece dövüş sırasında size aktif olma imkanı tanımıyor. Az da olsa bazen bir kapıyı veya pencereyi açma gibi işleri size bırakıyor. Bunu yaparken farklı bir olay yok. Aynen ekranınızda çıkan tuşlara iyi bir zamanlama ile basmanız gerekiyor. Oyunda gizlenmede var ancak pek kullanmazını önermem. Tavsiye etmememin nedeni başlıca yapay zeka. Oyundaki yapay zeka tek kelimeyle berbat. Polisler, bazen karşı karşıya gelmenize rağmen sizi fark etmeyebiliyorlar. Bunun için görünmeyeceğim diyerek fazla bir çaba harcamanıza gerek yok. Gizlenerek birisinin arkasından stealth attack yapabilirsiniz. Bunun içinde iyi bir pozisyon aldıktan sonra farenizin sol tuşuna basmanız yeterli. Eğer düşmanınız uzaktaysa onu yanınıza çağırabilirsiniz. Bunu için bir duvarın arkasına geçin ve wall ambush yazısını gördüğünüzde E tuşuna basarak sırtınızı duvara verin. Daha sonra farenizin sağ tuşuna bastığınızda duvara vurup ses çıkartabilirsiniz. Güvenlik görevlileri merak edip yakınınıza geldiği zaman farenizin sol tuşu ile düşmanınıza ani bir saldırı gerçekleştirebilirsiniz.