Çevrimdışı

Bazen yokluğuna dalıyor gözlerim, yine göremiyorum varlığını… ve diyorum ki işte başladı yine yalnızlığım…

Seninle aşkımız dünyanın var oluşuyla başladı sanki, öylesine alışmışım ki sana.
Sonsuz olan bir şey yoktur, zamanla anlıyor insan, zamanı kalmayınca….

Gıcırdayan bir kapı sesi gibi hayat… artık hep rahatsız edici. Bu yokluğuna yazılan kaçıncı şiirim bilmiyorum.

Sende bilirsin sayılarla, tarihlerle aramın iyi olmadığını. Bende bilirim ki bende bildiğin nadir şeylerdir bunlar. Zaten adam akıllı bir şeyler paylaşamadık ki senle, mezara gömülecek kaç hatıramız var ki? Biz seninle yasak yollara girdik, hız sınırını aştık, cezasını çekiyoruz şimdi zamanında adam akıllı davranamamanın, yıllara zalim derken, biz harcamışız yılları farkında olmadan… zaman bizden de masummuş, bekleyemediğimiz, sabredemediğimiz o zaman… kaderde de suç bulmamak lazım;
Kader dilimizde, elimizdeydi.. sadece biz değildik el ele, diz dize..
Issız dağ yamaçlarına kurduk hayallerimizi;
Hastalandık kimse bilmedi,
Aç kaldık kimse bilmedi,
Yaralandık kimse bilmedi,
Şimdi yaşayan ölüyüz seninle, kimsenin bilmediği…

Ben her şeyi sende zamansız yaşadım; zamansız gülüp, zamansız ağladım.
Bu kadar zamansızlığa alıştım da, sebepsiz ve zamansız gidişine alışamadım…