Malatya - 3

Memlüklü devleti kaynaklarında, Dulkadirliler ve diğer Türkmenlerle meskun olan Malatya ve havalisi için “İklim Al-Ozaria Üzeyir Ülkesi” lakabı kullanılmıştır.
Osmanlılar döneminde aynı adla anılan şehirde 1838 yılında Osmanlı ordusu ikamet ederek kışlamıştır. Yöre insanı Aspuzu bağları olarak bilinen yazlığa göç etmiş, orada yerleşerek bugünkü şehir oluşmuştur. Malatya, günümüze modern bir yapılanma ile gelirken asıl tarih çekirdeğini oluşturan battalgazi (Eski Malatya), bugün turistik bir ilçe olarak varlığını sürdürmektedir. Bu bilgiler ışığında Malatya, isim olarak fazla bir değişikliğe uğramadan günümüze kadar gelmiştir.
MEDLER DÖNEMİ
Asurbanipal’ın (M.Ö. 667-631) ölümünden sonra, Asur’un ihtişamlı devri uzun süre devam etmedi. Bu arada Med’ler, Keyaksar’ın (M.Ö. 625-585) idaresinde güçlü bir devlet kurmuşlardır. Asur egemenliğinde bulunan “Babil prensliği de hürriyetine kavuşmak istiyordu. Babil prensliğinin başında bulunan Nabupolassar, Asur aleyhine Med kralı Keyaksar ile bir anlaşma yapmaştır. Aynı zamanda Kimmerler’de Med’lerle anlaşarak ittifak halinde harekete geçtiler. Bu kuvvetler, M.Ö. 612’de büyük bir saldırı ile Asur taprakları, Medlerle Babilliler arasında paylaşıldı. Anadolu toprakları, Kızılırmak nehrine kadar Medlerin payına düştü. Batı Anadolu’da bulunan Lidya devleti Medler’in Doğu Anadolu’da ilerleyişini endişe ile takip ediyorlardı. M.Ö. 590 yılında Malatya civarında Fırat Nehrini geçen Med ordusu Kızılırmak nehri yakınlarına kadar olan toprakları ele geçirdi. Med kralı Keyaksar ile Lidya kralı Alyattes’in orduları M.Ö. 585 yılının 28 Mayıs’ında Kızılırmak Nehri kışısında karşılaştılar. Savaş esnasında güneş tutulması meydana geldiğinde her iki taraf, bunu uğursuzluk sayarak savaşa son verdiler. Kızılırmak, iki taraf arasında sınır olarak kabul edildi. Böylece Malatya bölgesi Medler’in hakimiyetine geçmiş oldu.
Med devleti, askeri güce dayanan despot bir devletti. İstila ettiği bölgelerde kalıcı bir yönetim sağlayamıyordu. İran’ın güneybatı yaylalarında yaşayan Perslerin Ahameniş soyundan gelen ll. Kiros, Med yönetiminin içine düştüğü çelişkilerden yararlanmaya kalkıştı. Med kralı Astiyağ’ın (M.Ö. 584-550) ordularını bozguna uğrattı. Kısa sürede Kızılırmak Nehrinin doğu kışısına kadar bütün Anadolu’ya egemen oldu. Böylece Malatya yöreleri de Perslerin eline geçti.
PERSLER DÖNEMİ
Pers kralı I. Dareios (Daryus), M.Ö. 522-485 ülkesinde düzenli bir yönetim kurmak amacıyla ülkeyi 127 vilayetten oluşan 23 büyük Satrab’lığa ayırdı. Malatya bölgesi, merkezi Kayseri (Mazaka) olan Kapadokya büyük satrablığına bağlandı. Malatya yöresinde Med ve Pers egemenliğini yansıtan anıt eserlere rastlanmamıştır. Bölge ekonomisinin can damarı olan Mazaka-Malatya arasındaki yol, bu dönemde önem kazandı. Malatya; İran yaylasını Akdeniz’e bağlayan ulaşım yolu üzerinde sosyal ve ekonomik ilişkilerin düğümlendiği doğu ile batı arasında bir kent oldu.
Malatya, M.Ö. 4. Yüzyılda Makedonya Kralı İskender’in Anadolu’yu ele geçirmesinden sonra Perslerin idari sistemine dokunmadı. Bölgeye atadığı komutanları ile Hellenistik kültürünün Anadolu’ya yayılmasını sağladı. Malatya, bu dönemde Helen kültürünün etkisinde kalmıştır.
İskender’in M.Ö. 4. Yüzyılda Makedonya Kralı İskender’in Anadolu’yu ele geçirmesinden sonra Perslerin idari sistemine dokunmadı. Bölgeye atadığı komutanları ile Hellenistik kültürünün Anadolu’ya yayılmasını sağladı. Malatya, bu dönemde Helen kültürünün etkisinde kalmıştır.
İskender’in M.Ö. 323 yılında ölümünden sonra bu büyük İmparatorluk, onun komutanları ve satrabları arasında bölüşülmeye başlandı. Malatya bölgesine ilk önce, İskender’in Kapadokya Satrabı Evmenes sahip çıktı. Ancak, Evmenes M.Ö. 315’de komutan Antigonos’a yenildi. İskender’in Babil satrabı Selevkos, uzun savaşlardan sonra Antigonos’u yenince İran, Irak ve Güney Anadolu toprakları bu sefer onun egemenliği altına girdi. (M.Ö. 312) Büyük Selökid devletinin temelleri atılmış oluyordu. Selevkos’un Malatya’yı içerisine alan topraklarda da egemenlik kurması, ancak rakibi Lizimakhos’u M.Ö. 281’de yenilgiye uğratmasından sonra gerçekleşmiştir. Selevkosların Malatya’da tahakkümleri bir yıl sürmüştür. Yöre insanının isyası sonucu Selevkoslar Malatya’yı terketmek zorunda kaldılar. Aynı zamanda Kapadokya Krallığı bölgede hakimiyeti ele geçirdi. Güney komşu Selökidlerle iyi geçinmeye çalışan Kapadokya yönetiminin Malatya bölgesindeki egemenliği daha güçlendi.
Kapadokya Krallığı, bir süre sonra “Sofen Presleri” diye anılan ve bugünkü Harput yöresinde bağımsızlığını ilan eden prenslere boyun eğdi, Malatya yöresinin yönetimini bırakmak zorunda kaldı. (M.Ö. 212) Böylece bölgedeki yönetim, tekrar Selevkosların eline geçmiştir. Bu yönetimden memnun olmayan yöre halkı, kuzeyde bulunan Pontus Kralı Farmekes’in koruması altına sığınmıştır. (M.Ö. 170) Malatya bölgesi uzun süre Pontus Krallığına bağlı olarak kalmıştır.
Pontus Kralı Mitridates Evpator’un (M.Ö.120-63), Pompeius komutasındaki Roma ordusuna yenilmesinden sonra bölge, merkezi Kelkit ırmağı kıyısındaki Kabira olan Roma eyaletinin sınırları içine alındı. (M.Ö. 66)

ROMA DÖNEMİ
Roma ordularının uğrak yeri haline gelen Malatya; kuzeyi güneye, doğruyu batıya bağlayan bir düğüm noktası üzerinde bulunuyordu. Fırat nehrinin doğu ile batıyı birbirinden ayırması, buranın önemini daha da artırmıştır. Bu bölgeye Romalılar iki Legionu (lejyon) yerleştirmişlerdir. Bu lejyonlardan biri Melitene’ye (Malatya) gönderilerek görevlendirilen lejyon XII. Fulminita’dır. Diğeri ise Samosata (Samsat-Adıyaman) gönderilen lejyon XVI. Flavia’dır. Roma’nın 30 lejyonundan ikisini Fırat kıyısına yerleştirmesi bölgenin önemini gözler önüne sermektedir. Melitene’de yerleştirilen 12. Lejyon doğudaki Roma’nın en önemli askeri bir üssü olmuştur. Bu lejyonlar bölgede asayişi sağlayarak, Karadeniz’den Zaugma’ya kadar uzanan doğu hudutlarının bekçisi olmuştur. Romalıların 12 Lejyonu buraya yerleştirmelerinin sebebi; buranın önemli bir yol kavşağında olması, Fırat’ın burada geçit vermesi, su kaynaklarının ve yiyecek depolarının bol olmasındandır. 12. Lejyonun Malatya’da yerleştirilmesi ile Aslantepe’de bulunan şehrin yeri değiştirildi. Buranın 4. Km. kuzeyine bugün Battalgazi ilçesi adı verilen yere kuruldu. Şehrin etrafı surlarla çevrildi. Şehir surları (M.S. 98-117) Traianus döneminde yapılmıştır. Traianus zamanında, Melitene, Parth’lara karşı önemli bir sınır üssü olmuş, askeri yolların geçtiği bir geçit noktası haline gelmiştir.
Romalılar döneminde sınır şehri olma özelliğini taşıyan Melitene’ye komşu devletler tarafından sürekli saldırılmıştır. Savaşlar sebebiyle yıpranan şehir surları, İmparator Constantius (M.S. 363) zamanında tamir ettirilerek genişletilmiştir. Bütün Roma ülkesinde olduğu gibi, Melitene’de de huzursuzluk ve isyanlar artmış, şehir sürekli el değiştirmiştir. Daha sonra Pers Kralı Sapor’u Bizans İmparatoru Valens yenerek bölgede Roma nüfuzunu yeniden sağlamıştır.
Romalılar tarafından askeri bir karargah olarak kullanılan Malatya’da o döneme ait eserler tahrip olduğundan günümüze ulaşamamıştır. Ulaşabilen kültürel buluntular ve kalıntılar Malatya müzesinde sergilenmektedir.

Theodosius Magnus, (M.S. 379 - 382), 395’te imparatorluğu oğulları arcadius ve Honorius arasında bölüştürmüş. İmparatorluğunun doğusu Arcadius’a düşmüştür. Malatya, İmparatorluğun ikiye bölünmesinden sonra Doğu Roma (Bizans) İmparatorluğu içinde kalmış, bundan sonra da önemini sürdürmüştür.

 

Malatya - 4

BİZANS DÖNEMİ
Doğu Roma yönetiminde uzun yıllar kalan Malatya, yine askeri bir üs olarak kullanılmıştır. Bu süre içerisinde surlar, yeniden onarılmıştır. Fulminatris lejyonu adı verilen askeri karargaha Bizanslılar “Likandos” adını vermişlerdir. Bizans İmparatoru Akilleon (457-474) Malatya’yı İmparatorluğun 12. Temi olarak adlandırmıştır. 532 yılında imparator Justinyanus zamanında şehir surları yeniden restore edilerek müstahken hale getirilmiştir. Bunun zamanında şehir surları yeniden restore edilerek müstahkem hale getirilmiştir. Bunun zamanında Malatya, bir eyalet merkezi durumundadır. Bizanslılar, Malatya’yı Romalılardan daha çok geliştirmişlerdir. Şehrin su ihtiyacı, bugün olduğu gibi Derme Suyu olarak bilinen Gündüzbey su kaynaklarından karşılanmıştır. Yörede Gündüzbey, Yeşilyurt, Yakınca, Banazı, Bostanbaşı ve Tecde adıyla bilinen yerleşim merkezlerinin Bizans döneminde kurulduğu sanılmaktadır. Çünkü bahsi geçen yerlerde Bizanslılardan kalma mozaikli havuz ve ev kalıntılarına rastlanmaktadır. Bunlardan birisi Tecde’de bulunan Zirai Araştırma İstasyonu meyva fidanlığının bulunduğu, alanda olduğu tesbit edilmiştir. 1985 yılında sözü edilen yerde yapılan havuz çalışmaları kazısı sırasında 7 adet altın Bizans sikkesine rastlanmıştır. Bunlar Malatya Müzesinde sergilenmektedir. Bir diğeri ise Yukarı Banazı (Konak) köyünün Horata adı verilen suyun yakınında bir üzüm bağının içindeki kalıntılardır.
Öte yandan şehir içinde ve çevresinde bulunan kale kalıntılarından şehrin geniş bir alana yayıldığı ve Hristiyanlıştırıldığı anlaşılmaktadır. Şehir ve çevresinde çok sayıda kilise ve manastır yaptırılmış, ancak bu mabetler İslam-Bizans mücadelesi sırasında tahrib edilmiştir. Müslümanlar tarafından yaptırılan cami ve mescitler, Hristiyanlarca aynı tarzda hareket edilerek yıktırılmıştır.
Bizanslılar, Malatya’yı Sasani’lere karşı bir hudut şehri olarak kullanmışlardır. 575 yılının sonbahar mevsiminde Sasanilerle Bizanslılar arasında büyük bir meydan savaşı olmuş, Sasani imparatoru I. Hüsrev yenilgiyi hazmedemeyerek intikam amacı ile şehri yakıp yıkmıştır. Uzun süre Bizanslılar ve Müslüman Araplar arasında el değiştiren Malatya, Avasım şehirlerinin merkezi durumuna getirilmiştir. Anadolu’da Fırat’ın doğu kısmı müslümanların ilk istilası sırasında ele geçirilmiştir. Emeviler devrinde de bu fetih tamamlanarak Anadolu’nun güney bölümü olan Adana, Ceyhan ile Fırat arasındaki topraklar müslümanların kontrolüne geçmiştir. Adana bölgesinin merkezi Tarsus, Fırat bölgesinin merkezi Malatya olmak üzere iki hudut valiliği kurulmuştur.
Anadolu’nun tamamen Türkleşmesine kadar Malatya, Bizans ve Müslüman Araplar arasında paylaşılamayan bir merkez konumundadır. VII. Yüzyıldan itibaren sürekli Arap akıncılarının saldırısına uğramıştır. 1993 yılında Battalgazi İlçesinde Belediye Hamam inşaatı hafriyatı sırasında ele geçen 7. Mikhael Dukas (1071-1/78) dönemine tarihlenen altın sikkelerden anlaşıldığı kadarıyla bu eserler Malatya’da Bizans döneminin sonu olarak karşımıza çıkar.
İSLAM DÖNEMİ
Müslüman Araplar, Anadoluya yaptıkları seferlerle Malatya’yı bir kaç defa ele geçirmişlerdir.İyaz Bin Ganem’in Habib bin Mesleme komutasında Malatya üzerine gönderdiği Arap ordusu kenti aldı ise de burada fazla kalamadı. Karşı saldırıya geçen Bizanslılar kenti geri aldılar.
Suriye Valisi Muaviye Habib bin Mesleme’yi yeniden Malatya üzerine gönrderdi. 656 yılında kenti alan Mesleme, buraya askeri birlikler yerleştirdikten sonra yönetimi kendi atadığı bir Valiye bıraktı. Muaviye (661 - 680) bu kente gelerek bir zaman kaldı ve asker sayısını artırdı. Kenti müslümanlaştırmak gayesiyle Irak ve Suriye’den Müslüman halkın bir kısmını Malatya’ya getirerek yerleştirdi. Bizanslılara karşı yapılan yaz seferlerinin üssü durumuna getirilmiştir.
Hz. Ali ile Muaviye taraftarları arasındaki mücadelerer zamanında Müslümanlar, Anadolu seferlerini ihmal ettiğinden fırsattan yararlanan Bizanslılar Müslüman halkın ve askerlerin çekilmiş olduğunu görerek Malatya’yı yeniden zabdettiler. Şehrin kalesini yıkıp, Müslüman halkı kılıçtan geçirdiler.
Emeviler döneminde Halife ömer Bin Abdülaziz (717 - 720) kaçmakta olan Darende halkını Malatya’ya yerleştirdi. Cavana Bin El Haras’ı buraya vali olarak atadı. 740 - 41 yılında Askivaş komutasındaki Bizans ordusu Malatya üzerine yürüdü. Kuşatma sırasında halk, kent kapılarını kapayarak Halife Hişam Malatya’ya girdi, şehir onarılıncaya kadar buradan ayrılmadı.
Şehre vali olarak atanan Melih İbn-i Sebeb ve yanında seferlerde bulunan Abdullah el Battal Bizanslıların elinde bulunan Synada şehrini kuşatmışlardır. İslam orduları Pelezaiumadı verilen yerde ağır bir yenilgiye uğramışlardır. Bu savaştan üç sene sonra 740 tarihinde Abdullah El Battal, Eskişehir yakınlarında Akronion önünde yapılan savaşta şehit düşmüştür. Aynı tarihte Malatya’da Bizans - Arap çatışmalarında Battalgazi’nin silah arkadaşı Abdulvahap’ın da şehit düştüğü sanılmaktadır.
755 tarihinde Bizans imparatoru V. Konstantinos tarafından yakılıp, yıkılan Malatya, aynı tarihte Salih bin Ali bin Abdullah komutasında saldırıya geçen İslam ordusu, Vkonstantinos komutasındaki Bizans ordusunu yenerek şehri yeniden ele geçirmişlerdir. Abbasi Halifesi El Mansur (754 - 775), yeğeni İmam Abdulvahap bin İbrahim’i Malatya valiliğine atadı. Vali, 757 yılında Hasan bin Kahtaba komutasındaki kuvveti ile gelerek Malatya’yı yeniden onarttı. Onarımı tamamlanan Malatya’ya 4.000 kişilik kuvvet bırakarak buradan ayrıldı.
Halife Harun El Reşit (786 - 809) döneminde Malatya’ya karşı yapılan bir Bizans saldırısı püskürtülmüş ve şehir tahkim edilmiştir.
Halife El Memnun döneminde (786 - 809) oğlu Abbas Malatya’yı üs durumuna getirerek Bizanslılar üzerine saldırılar düzenledi. Bizans İmparatoru Theophilos, 837 yılında Doğanşehir ve Malatya üzerine saldırıya geçerek yöreyi yakıp, yıktı. 838 yılında Halife El Mutasım’ın (833 - 842), Ebu Said Muhammed bin Yusuf komutasında Bizanslılara karşı çıkardığı Arap ordusu başarılı olamadı. Türk Asıllı Afşin ve Arap asıllı Abdullah bin Mervan El Akta komutasındaki İslam ordusu Malatya halkının da yarımıyla Bizans ordusunu bozguna uğrattı. Ancak 841 yılında Bizans orduları şehri yeniden ele geçirdiler. 9. Yüzyılın ortalarına doğru Malatya’nın batı ve kuzey yörelerinde yerleşmiş bulunan Pavlikiyenler Bizanslılara karşı ayaklandıklarından Malatya valisi Ömer Bin Abdullah Bin El Akta onları destekledi. 863 yılında anadolu içlerine bir sefer düzenledi. 3. Michael (842 - 867) Petronas komutasındaki Bizans ordularınca ağır yenilgiye uğratıldı. Komutan Ömer Bin Abdullah El Akta bu savaşta şehit düşmüştür.
I. Basileios (867 - 886) zamanında Bizans ordusu Darende ve Doğanşehir’i alarak, buraları yakıp yıktılarsa da Malatya’yı ele geçiremediler. Bizanslılar, kuşatma sırasında ağır kayıplar verdiler. İmparator esir olmaktan zor kurtuldu. 917 yılında Arap komutanı Munis El Muzaffer Malatya’dan İç Anadolu üzerine bir sefer düzenledi. Bu seferi 923 yılında Muhammed bin Nasır, yaz ve kış seferlerinden başarı kazanması üzerine Bizanslılar 926-927 yıllarında Kurkuas komutasındaki bir ordu ile karşı saldırıya geçtiler ve Malatya yöresini yağmaladılar. Malatya valisinin oğlu Ebu Hafs ile komutanı Ebul Aşaş’ı Kurkuas’a yöndererek Bizans egemenliğini kabul etti.

 

Malatya - 5

Musul Hamdani emiri Nasr üd-Devle El Hasan’ı (929-962) amcası Said üd-Devle Malatya’ya sefer düzenleyerek şehri Bizanslılardan geri aldı. 934 yılında, Kurkuas, Malatya’yı yeniden alarak surların tümünü yıktırıp, kenti savunmasız bıraktı.
Bunu izleyen yıllarda Hamdani Sultanı Seyf üd-Devle Ali (945-967) birkaç defa Malatya’yı istila etti. 961-962 yılında komutanlarından Naca, Bizanslılarla çarpışarak 18 gün boyunca şehri yağmalayıp, yakıp yıktırdı.
Bizans imparatoru ll. Nikephor Focas, (963-969) Güneydoğu Anadolu ve Suriye’yi ele geçirdikten sonra savunmasız durumdaki Malatya’yı yeniden oturulur duruma getirmeye çalıştı. Suriye Yakubileri’ne haber salarak Malatya’ya gelip yerleşmelerini istedi. 970 yılında Yakubilerden büyük bir kısmı Malatya yöresine yerleşerek, Bizans egemenliği altında hayatlarını sürdürmeye başladılar. (25)

SELÇUKLULAR DÖNEMİ
11. yüzyılda Türkler akın akın Anadolu’ya yöneldiler. Malazgirt zaferinden önce Malatya 1057 yılında Türklerin eline geçti ise de Bizanslılar kenti geri aldılar. L. İsaakios Comnenos (1057-1059) döneminde Türkler Malatya’yı ele geçirip halkını tutsak ettiler. Kenti tekrar ele geçiren Konstantinos Ducas (1059-1067), (1060-61) yıllarında Malatya’nın sur ve hendeklerini yeniden yaptırdı. Ne var ki kent 1064 ve 1066’da kısa süreli de olsa Türklerin eline geçmesine engel olamadı. Ancak Kuşatma için gerekli silahları olmayan Türkler, düzenli Bizans ordularıyla başa çıkamayarak almış oldukları toprakları bırakıp, geriye çekilme0k zorunda kalıyorlardı.
Bu sırada ortodoks Bizanslılarla Gragoryen ermenileri arasındaki anlaşmazlık devam etmekteydi. Bizanslılar 11. Yüzyılın başlarında Doğu Anadolu’yu istila ederek, buradaki ermenileri Fırat yöresine sürdürmüşlerdi. Aynı yüzyılda başlayan Türk akınları yüzünden Ermeniler, güneybatıya doğru inip Malatya, Maraş ve Urfa bölgesinde toplandılar. Ermeniler kendierine zorla ortodoksluğu kabul ettirmeye çalışan Bizanslılara düşmandılar. Bu yüzden Anadolu’nun Türklere karşı korunulmasında bizanslılara yardımcı olamadılar. 1071 yılında Bizans İmparatoru Romanos Diogenes (1068 - 1071), Türkleri Anadolu’dan atmak için büyük bir sefer düzenledi. Malazgirtte savaş alanını topluca terk eden ermeniler, Balkanlarda Bizans ordusuna dahil edilen Uz ve Peçenek Türklerinin Alparslan saflarına geçmesiyle Bizanslıların büyük bir bozguna uğramalarına sebep oldular.
Bu zaferle Bizanslıların son direnme güçlerini kıran Türkler, hızla Anadolu içlerine akmaya başladılar. Kendi aralarında başlayan saltanat kavgalarında Kutalmışoğlu Süleyman Şah kendilerine vilayetler verilmediği için isyan eden şehzadeler ve başka beylerde kendi boylarıyla Anadolu’da bir yurt tutmaya çalışıyorlardı. 1072 yılında Alparslan’ın ölümü üzerine oğlu Melikşah (1072 - 1092) tahta geçti. Ama amcası Kavurd onun sultanlığını tanımadı. Kavurd’un başlattığı ayaklanmayı bastıramayacağını anlayan Melikşah, bu sırada Anadolu’nun fethiyle uğraşan Artuk Beyi yardıma çağırdı,
Artuk Bey, 1073 yılında Anadolu’dan Melikşah’a yardım etmek amacıyla ayrıldı. Bu arada saltanat iddiasıyla Alparslan’a karşı ayaklanmış olan Kutalmışoğullarından Süleyman Şah ile kardeşi Mansur Konya’dan İznik’e kadar olan bölgeyi ele geçirerek 1075 yılında merkezi İznik olmak üzere Anadolu Selçuklu Devleti’ni kurarak bağımsızlığını ilan etmişti.
Akın akın gelen Türk göçlerinin Batı ve Orta Anadolu’da toplanmalarından yararlanan Ermeniler, doğuda birtakım prenslikler kurdular. Bizanslılar’ın Malatya-Antakya hattını Türklere karşı korumakla görevlendirdikleri Ermeni komutanı Filaretos, Malazgirt savaşından sonra kendi hesabına hareket etmeye başladı. Frank komutanı Raimbaut ve askerleri ile Toroslardaki ermeniler onun yönetimi altında birleştiler. Böylece güçlenen Filaretos, 1074 yılında Bizans İmparatoru 7. Michael Ducas’ın Antakya valiliğine atadığı komutan İzak’ı bozguna uğratmaya muvvafak oldu. Daha sonra Muş, Siirt yörelerinde Bizanslılara bağlı kalan ermeni prensi Thornig ile çatışmaya girişti. Bu savaşlar sırasında Raimbaut öldü ise de Thornig’i saf dışı bırakmayı başardı. 1077 yılında Urfa’yı bizans valisi Leon’un elinden aldığı gibi, Malatya’da yerleşen Ordtodoks Ermeni Gabriel’i de kendisine bağladı. Selçuklulardan çekinen Filaretos, karısını Bağdat’a göndererek Melikşah’dan sağladığı bir fermanla Malatya’da hakimiyetini perçinledi. Fırat boylarında ortaya çıkan Ermeni Vasag’ı da 1079’da öldürten Filaretos, ardından Antakya’daki Rumları ortadan kaldırdı. Böylece; Malatya, Maraş Antakya ve Urfa yörelirini içine alan oldukça büyük bir prenslik kurdu. Bu sırada Anadolu Selçukluları giderek güçlenerek sınırlarını genişletmeye başlamışlardı. Bu durumdan kaygı duyan Filaretos, Büyük Selçuklu sultanı Melikşah ile kurmuş olduğu dostluğu devam etmekteydi. Süleyman Şah da, bu dostluğa karşı 1082 yılında doğu seferine çıkarak Kilikya yöresini kendisine bağladı. 1085 yılında Antakya seferine çıktığında Danişmendli Beyi Melik Danişmend Gazi, Malatya üzerine yürüdü, ama kenti alamadı. Filaretos, Melikşah’ın desteğini almak umuduyla Rey’e gitti. Bu gidişten bir sonuç elde edemedi ve kısa bir süre sonra Maraş’ta öldü.
Süleyman Şah’ın 5 Haziran 1086 yılında Büyük Selçuklu Sultanı Melikşah’ın komutanlarından Tutuş tarafından öldürülmesi üzerine oğulları Kılıç Arslan ve Kulan Arslan’ın esir edilmeleri Anadolu Selçukluları’nı büyük bir sarsıntıya uğrattı. Süleyman Şah; bu sefere çıkarken yerine komutanlarından Ebu’l Kasım’ı bırakmıştı. Bu suretle devletin çökmesini engelledi.
1092 yılında Melikşah’ın ölümü üzerine İran’dan kaçan I. Kılıç Arslan İznik’e döndü. Onun yönetiminde Anadolu Selçukluları tekrar kısa sürede toparlandılar. Melik Danişmend Gazi ise Malatya’yı ele geçirmek için plan yapıyordu. I. Kılıç Arslan’ın kardeşi Kulan Arslan (Davud) Malatya’yı kuşattığında Melik Danişmend Gazi’nin de şehirde gözü olmasından dolayı oraya girerek Anadolu Selçukluları ile Ermeni Gabriel’i uzlaştırdı. Danişmendliler, Malatya üzerine saldırmak için uygun bir ortam beklerken, I. Kılıç Arslan 1095 yılında Malatya’yı Danişmendlilerden önce ele geçirmek için kuşatmayı yoğunlaştırdılar. Şehrin Ermeni ve Süryani halkı teslim olma yanlısı idi. I. Kılıç Arslan, bazı ayrıcalıklar tanıyacaklarına söz vererek Süryani patriğinin desteğini aldı ise de Gabriel onu öldürttü. Bunun üzerine, Anadolu Selçukluları kenti savaşla almaya karar verdiler. Bu sırada, I. Haçlı seferinin başlaması I. Kılıç Arslan’ın kuşatmadan vazgeçmesine sebep oldu.

 

Malatya - 6

I. Haçlı seferi sarsıntısı geçtikten sonra, Anadolu Selçukluları ve Danişmendliler toparlandılar. I. Kılıç Arslan Bizanslılar’la uğraşırken, Melik Danişmend Gazi 1098 yılında Malatya üzerine yürüdü, şehir surlarının kuvvetli olması nedeniyle kuşatma uzun sürdü. Danişmendliler şehrin çevre ile bağlantısını keserek, üç yıl beklediler. Muhasaraya yaz aylarında devam edip, kışları tekrar Sivas’a dönüyorlardı. Uzun müddet dayanamayacağını anlayan Gabriel, Antakya Prensi Bohemond’a elçiler göndererek bir anlaşma sonunda, şehri ve güzelliği ile meşhur olan kızı Morfia’yı kendisine vermeyi teklif etti. Bunun üzerine Haçlılar hemen harekete geçtiler. Önce bunları sevinçle karşılayan Malatya’daki Ermeni Halk, Haçlılar’ın yaptıkları yağma ve zulümler yüzünden, Danişmendlilerden yana olmaya başladı. Melik Danişmed Gazi, Ermenilerin yardımı ile Haçlılar’ı Malatya önlerinde pusuya düşerek bozguna uğrattı. Başta ünlü Haçlı Kontu Bhomod ve Richard gibi frank komutanları esir alındı. (1100)
Niksar’da hapsedilen tutsakları kurtarmak için Avrupa’da yeni bir haçlı seferi düzenlendi. Bunun üzerine, Danişmendliler Malatya’yı kuşatmaktan vazgeçtiler. Gabriel de Urfa kontu Bautounin’i Malatya’ya çağırarak himayesine girdi. 1101 yılında Anadolu’ya gelen Haçlı ordularını Anadolu Selçuklu ve Danişmendli kuvvetleri yok ettiler. Melik Danişmend Gazi, yeniden Malatya’yı kuşattı. Şehir kuşatılınca büyük bir kıtlık başladı. Gabriel ve Rumlar, Süryani ve Ermenilerden şüphelendikleri için, onlara zulüm ederek ve mallarına el koyarak bir çoğunu da öldürdüler.
Süryani halk Malatya Metropoliti Barsabuni’yi Gabriel’e gönderip, onu barışa yaklaştırmak istedi. Bunu kendisine karşı bir tertip zanneden Gabriel Bar Sabuni ile birlikte birçok ileri gelenleri öldürünce, askerler ve halk gazaba gelerek ihanete mecbur oldular. Şehrin kapılarını Danişmendlilere açarak askerlerin şehre girmesini sağladılar.
Melik Danişment Gazi askerlerin şevkini arttırmak amacıyla, şehrin zenginliklerinden kendilerine pay verileceğini söyledi. Şehir alınınca ganimetler dağıtıldı. Bununla beraber kimseye dokunmayarak, halkın evlerine ve işlerine dönmelerini sağladı. Bundan başka ülkesinden buğday, öküz gibi zirai ihtiyaç maddeleri getirterek halka dağıttırdı. Zindanlarda bulunan insanları hürriyetine kavuşturdu. Gabriel ve ailesi, onun zulmüne uğrayan yerli Hristiyanlar tarafından işkence ile öldürüldü. Malatya, Danişmend Gazi Ahmet zamanında bir saadet ve bolluk ülkesi oldu. Kılıç Arslan tarafından kuşatılan ancak, Haçlılar’ın İznik’i kuşatmaları haberi üzerine bırakılan Malatya, artık Danişmend Gazi’nin fethi ile (18 Eylül 1101) Türk beldesi olmuş, daha sonra da Selçuklular ve Danişmendliler idaresinde kalmıştır.
Anadolu Selçuklu Sultanı I. Kılıç Arslan, öteden beri almak istediği Malatya’nın Danişmendlilerin eline geçmesini iyi karşılamadı. Melik Danişmend Gazi, Niksar’da tutuklu Haçlı komutanlarını fidye karşılığında serbest bırakınca, Anadolu Selçukluları ile Danişmendliler’in arası açıldı. I. Kılıç Arslan 1103 yılında Danişmendliler üzerine yürüdü. Maraş yöresindeki kavaşta I. Kılıç Arslan üstün geldi. Melik Danişmend Gazi’nin 1105 yılında ölümünden sonra Anadolu Selçukluları Malatya’yı kuşattılar. Kenti elinde tutan Melik Danişmend Gazi’nin oğlu Yağısıyan fazla dayanamayacağını anlayınca kenti Anadolu Selçukluları’na teslim etti. Büyük Selçuklu Sultanı Mehmet Tapar (1105-1118), Anadolu Selçuklularının büyük ilerleyişini kaygı ile izliyordu. Musul, iki devlet arasında savaş çıkmasına sebep oldu. Büyük Selçuklu Sultanı, Musul valiliğini Çökermiş’in elinden alıp, Çavlı’ya vermişti. Çavlı, Çökermiş’i öldürünce Musul halkı onun çocuk yaştaki oğlu Zengi’yi vali yaptı. Çavlı Musul’u kuşattığında kent halkı, Malatya’da bulunan I. Kılıç Arslan’a haber göndererek yardım istedi. I. Kılıç Arslan, Çavlı’yı Nusaybin’de yendi ve Musul’a geldi. Kentin valiliğine oğlu Şahinşah’ı, komutanlığına da Bozumuş Bahadır’ı atadıktan sonra, yeni güçlerle Musul üzerine yürüyen Çavlı’yı karşılamaya hazırlandı. Savaşta Çavlı üstün geldi. I. Kılıç Arslan da öldürüldü. (1107) Musul’u alan Çavlı, Selçuklu şehzadesi Şahinşah’ı esir ederek İran’a götürdü. Bozumuş Bahadır, I. Kılıç Arslan’ın küçük oğlu Tuğrul Arslan’ı Malatya’ya getirerek Sultan ilan etti.
Konya ve yöresinin yönetimini de Hasan bey üstlendi. 1110 yılında İran’dan kaçan Şahinşah, Konya’ya gelerek tahta çıkıp Selçukluların yeniden toparlanmasını sağladı.
1115 yılında, Büyük Selçuklu Sultanı Mehmet Tapar, Porsuk komutasındaki bir orduyu Anadolu üzerine gönderdi. Artuklu beyi Necmeddin İl Gazi ve Malatya Sultanı Tuğrul Arslan ve Atabek’i Belek Porsuk’u yenerek geri çekilmeye zorladılar.
Bu arada Anadolu Selçukluları arasında taht kavgaları başlamıştı. Şahinşah’ın kardeşi Mesut, kayınbabası Danişmendli Emir Gazi Gümüştekin’in yardımıyla 1116 yılında, Anadolu Selçuklu tahtını ele geçirdi. Bu sırada, Artuklular ile Malatya Selçukluları, Franklara karşı savaşıyorlardı. Bunu fırsat bilen Mengücük beyi İshak (1118-1142) Malatya Sultanı Tuğrul Arslan’a ait Harput havalisine 1118 yılında bir akın yaptı. Bunun üzerine, 1119 yılında Tuğrul Arslan’ın Atabey’i olarak bu bölgeyi idare eden Belek, Mengücüklü beyliği üzerine yürüyerek Kemah bölgesini ele geçirdi. Trabzon Rum dükası Konstantin Gabras’ın yardımını sağlayan Mengücük beyi İshak geri döndüğünde, Tuğrul Arslan ve Atabeyi Belek, Danişmendli Emir Gazi Gümüştekin ile onlara karşı bir ittifak yaptılar. Gümüşhane’ye bağlı Şiran havalisinde (1120) yapılan savaşta Konstantin Gabras ile Mengücük beyi İshak yenilerek esir düştüler. Emir Gazi Gümüştekin esirleri, Tuğrul Arslan ve Belek’e danışmadan serbest bıraktığından, Danişmendliler ile Selçuklular’ın arası açıldı.
1122 yılında Artuklu Beyi Necmeddin İl Gazi öldü. Yerine oğlu Hüsameddin Timurtaş geçti ise de ülkenin asıl yönetimi Malatya Sultanı Tuğrul beyin Atabeyi Belek’in elinde idi. Belek’in gücünden çekinen Danişmendli Emir Gazi Gümüştekin, Malatya Sultanı Tuğrul Arslan üzerine yürümeyi göze alamıyordu. Ancak, Belek’in 1124 yılında ölümünden sonra, Danişmendli Emir Gazi Gümüştekin Anadolu Selçuklu sultanı I. Mesud ile Malatya üzerine yürüdü. Yöre bütünüyle işgal edildi ise de Malatya teslim olmadı. Gümüştekin oğlu Muhammed’e kuşatmaya devam etmesini söyleyerek geri döndü. Muhammed, Malatya yakınlarında Samanköy’e yerleşerek kenti altı ayın üzerinde kuşatma altında tuttu. Malatya’da kıtlık başgöstermesi üzerine, Tuğrul Arslan Haçlılardan yardım istedi. Bu sırada Halep’i almaya çalışan Haçlılar, yardımda geç kaldılar. Tuğrul Arslan annesini de yanına alarak Minşar kalesine çekildi. Malatya’yı, yöreye gelmiş olan Gümüştekin’e teslim etti. (1124)

 

Malatya - 7

Anadolu Selçuklu Sultanı I. Mesud, kardeşi Tuğrul Arslan’ı böylece saf dışı bıraktıktan sonra Malatya’yı Emir Gazi’ye terk etti.
Ancak, Ankara, Kastamonu yörelerine hakim olan kardeşi Melik Arap, babasına ait olan beldenin Danişmendliler’e verilmesine kızdı ya da bunu bahane ederek topladığı kuvveti ile 1126 yılında I. Mesud’un üzerine yürüdü. Emir Gazi Gümüştekin, o sırada Artuklular’la uğraştığından, Sultan I. Mesud yenildi. Bizans İmparatoru II. Yuannis Komnenos’dan yardım alarak geri dönen I. Mesud kayınbabası Emir Gazi Gümüştekin ile birleşip Melik Arap üzerine yürüyerek onu yendiler. Böylece Anadolu Selçuklu taht kavgaları sona ermiş oldu.
1134 yılında Danişmend Gazi Gümüştekin öldüğünde, tahta büyük oğlu Melik Muhammed geçti ise de, kardeşleri Ayn Ud Devle ile Yağan onun sultanlığını tanımadılar. Melik Muhammed 1135 yılında Yağan’ı öldürttü, Ayn Ud Devle Malatya’ya kaçtı fakat burada tutanamadı. Melik Muhammed, 1143 yılında öldüğünde, Zunnun, Yunus ve İbrahim adlarındaki oğulları arasında taht kavgaları çıktı. Bu kavgalara Belik Muhammed’in kardeşleri Yağıbasan ile Ayn Ud Devle de karıştılar. Daha önce Malatya’dan ayrılmak zorunda kalan oğlu Ayn Ud Devle, Minsar kalesi beyi Yunus ile birleşerek geri döndü. Kent halkı kendisini hükümdar olarak tanıdı. I. Mesud ise Zunnun’u destekliyordu. Sultan I. Mesud, Yağıbasan’ı yendikten sonra 1143’te Malatya’yı kuşattı. Kuşatma, Bizanslılar’ın saldırıya geçmesi üzerine kaldırıldı. 1144 yılında, şehri ikinci defa kuşatan I. Mesud, Bizans İmparatoru I. Manuel Komnenos’un saldırması üzerine kenti yine alamadı.
Ayn Ud Devle 1152 yılında ölünce yerine çocuk yaştaki oğlu Zulkarneyn geçti. Sivas’ta hüküm süren Yağıbasan, Zulkarneyn ile I. Mesud’a karşı ittifak yaptılar. Selçuklular’ın Sivas’a yürümesi üzerine, bağışlanması için ricada bulundu. Yağıbasan’ı böylece saf dışı bırakan I. Mesud, Malatya üzerine yürüdü, direnemeyeceğini anlayan Zulkarney, Selçuklu egemenliğini tanıdı.
1155 yılında I. Mesud ölünce, yerine oğlu II. Kılıç Arslan geçti. Sivas Emiri Yağıbasan, Kayseri Emiri Zunnun ile Malatya Emiri Zulkarneyn, onun sultanlığını tanımadılar. Selçuklu tahtına, Ankara-Çankırı emiri Şahinşah’ı geçirmek için ayaklanan ittifak güçlerine yenilen II. Kılıç Arslan, yardım almak umuduyla Bizanslılara sığında (1162) Bizanslılardan aldığı yardımla geri dönen II. Kılıç Arslan Artuklu Kara Arslan, Mardin Emiri Necmeddin Alp’i, Dilmaçoğlu beyi Fahrettin Devlet Şah da ona katıldılar. II. Kılıç Arslan batıdan öbürleri doğudan saldırıya geçince, Yağıbasan kaçmak zorunda kaldı. (1163) II. Kılıç Arslan, bundan sonra Malatya’yı ele geçirmeye çalıştı. Malatya Emiri Zulkarneyn (1162) de ölmüş, yerine oğlu Melik Nesrettin Muhammed geçmişti. Ancak kardeşi Feridun onu tahttan indirdi. Nasrettin Muhammed de II. Kılıç Arslan’a sığındı.
Anadolu Selçukluları bu karışık ortamdan yararlanarak 1171 yılında Malatya’yı kuşattılar. Fazla direnemeyeceğini anlayan Ferudun kentten ayrılarak, II. Kılıç Arslan’ın rakibi atabey Nureddin Mahmut’un yanına sığındı. Nureddin Mahmud, Anadolu Selçuklularına karşı savaşa hazırlandığından, 2. Kılıç arslan kuşatmadan vazgeçti. Malatya yöresinden 12.000 kişiyi sürgün ederek Kayseri’ye döndü. Nureddin Mahmut 1174 yılında ölünce, Anadolu Selçuklularının yanında bulunan Melik Nesreddin Muhammed gizlice Malatya’ya girdi. Kardeşi Feridun’u öldürdükten sonra kente hakim oldu. (15 Şubat 1175) Öteden beri Malatya’yı almak isteyen Anadolu Selçukluları
1178 yılında kenti kuşatınca Nasreddin Muhammed Harput’a kaçtı ve Malatya Anadolu Selçuklularının eline geçti.
II. Kılıç Arslan (1186) yılında ülkesini, yaşlandığı için sağlığında onbir oğlu arasında paylaştırdı. Malatya, Muizeddin Kayserşah’ın payına düştü. Kısa bir süre sonra kardeşler arasında taht kavgaları başladı. Sivas Emiri Kutbeddin Melikşah, Konya’yı ele geçirip kendisini veliaht ilan ettirdi ve öbür kardeşlerini saf dışı bırakmaya çalıştı. Baskıdan bıkan Malatya Emiri Muizeddin Kayserşah, 1191 yılında Selahaddin Eyyubi’ye sığındı. Onun desteğini sağladıktan sonra Malatya’ya dönebildi.Kutbeddin Melikşah bu defa Kayseri Emiri Nureddin Sultanşah’ı safdışı etmeye karar vermiş, II. Kılıç Arslan’ı da kendisine katılmaya zorlamıştı. Kayseri’nin kuşatılması sırasında, Kutbeddin Melikşah’ın baskılarından bıkan II. Kılıç Arslan Nureddin Sultan Şah’ın yanına kaçtı. Bunun üzerine Kutbeddin Melikşah geri dönerek Konya’da Sultanlığını ilan etti. II. Kılıç Arslan, Nureddin Sultan Şah’ın saltanat hırsı ile yaptığı baskılar yüzünden, Uluborlu Emiri Gıyaseddin Keyhüsrev’in yanına gitti. Onu kendisine veliaht yaparak Konya’yı ele geçirdi. II. Kılıç Arslan, 1192 yılında öldüğünde yerine I. Gıyaseddin Keyhüsrev geçti. Ancak, 1196 yılında Konya’yı alan Tokat emiri Süleman Şah, Anadolu Tahtına çıktı. I. Gıyaseddin Keyhüsrev’de Bizanslılar’dan yardım almak için İstanbul’a gitti. II. Süleyman Şah, ülkede birliği sağlamaya çalıştı. 1200 yılında Malatya’yı ele geçirdi. Malatya Emiri Muizeddin Kayserşah, Eyyubilere sığınmak zorunda kaldı.
1205 yılında, II. Süleymanşah öldüğünde yerine çocuk yaştaki oğlu III. izettin Kılıç Arslan geçti. 1196 yılında tahtı II. Süleymanşah’a kaptıran I. Gıyaseddin Keyhüsrev geri dönerek Konya’yı geri aldı ve sultanlığını ilan etti. Oğullarından İzettin Keykavus’u Malatya’ya, Alaaddin Keykubat’ı Tokat’a, Celaleddin Keyferudun’u Koyulhisar’a emir olarak atadı.
Gıyaseddin’in 1211 yılında ölümünden sonra yerine büyük oğlu Malatya emiri İzzettin Keykavus geçti. Kardeşi Alaaddin Keykubat onun Sultanlığını tanımayarak ayaklandı, sonuçta yenildi. Malatya civarında bulunan Masara (Minşar) ve bilaharede Kezirpert Kalesine hapsedildi. I. İzzettin Keykavus’un 1220 yılında ölümünden sonra yerine I. Alaaddin Keykubat geçirildi. Keykubat, Malatya şehir surlarını onartarak, kentin savunmasını güçlendirdi. Şehri imar eden Keykubat’ın en önemli eserlerinden biri de 1224 yılında yapılan ve Anadolu Büyük Selçuklu Mimari geleneğini temsil eden tek eser Malatya Ulu Camii (Eski Malatya - Battalgazi) dir.

 

Malatya - 8

Keykubat, Fırat boylarında 1226 yılında yeni fetihlere girişti. Adıyaman, Kahta ve Çemişgezek kaleleri Sultana tabi olmuştur. Kış yaklaştığında, Malatya’dan ayrılarak Antalya’ya hareket etmiştir. Alaaddin Keykubat yerine İzzettin Kılıç Arslan’ın geçmesini istiyordu. Ancak, 1237 yılında öldüğünde dönemin veziri Sadettin Köpek, hile ile II. Gıyaseddin Keyhüsrev’i başa geçirdi.
Anadolu Selçukluları’nın hizmetinde bulunan Harzemşah’lı beyler, bu durumu kabullenmediler. II. Gıyaseddin, Harzem Beylerinin ve askerlerinin başında bulunan Kayırhan’ı hapsettirdi. Kayırhan’ın hapiste ölümü üzerine Harzemşahlılar, batı ve orta Anadoluyu terk ederek, Malatya’ya doğru hareket ettiler. Masara veya Arapgir yolundan Fırat nehrini geçtiler, yol üzerinde bulunan bütün vilayetleri yağma ettiler.
Bu durumda telaşa düşen II. Gıyaseddin Keyhüsrev, Kemalettin Kamyar’ı merkez ordusunun komutanlığına tayin edip, Harzemleri geri döndürmek maksadıyla gönderdi. Kemalettin Kamyar Malatya’ya geldiğinde dönemin Subaşısı olan Seyf Üd Devle Er Tokoş’u onları takiben Harput’a yolladı. O da Harput Subaşısı Seyfettin Bayram ile birlikte Harzemliler’inde anlaşmaya yanaşmamaları sonucu savaş başladı. Onlar Seyfeddin Bayram’ı bazı askerleri ile öldürdüler, Seyf Üd Devle Er Tokuş’u da esir ettiler. Yöre büyük zararlar gördü. Moğol istilasının yaklaştığı sırada Harzemşahları kaybetmek, devletin direnme gücünü büyük ölçüde azalttı. 1240 yılında Baba İshak’ın emri üzerine Türkmenler, sığır, koyun ve diğer mallarını satıp silah satın aldılar; cihad ilanı Türk kabile ve obaları arasında yayılınca, Türkmenler her köşeden karıncalar gibi İsyana başladılar, kısa sürede bu isyan büyüyüp genişledi.
Malatya Subaşısı Muzaffereddin Alişir, ayaklanmayı bastırmaya çalıştıysa da büyük kayıplar vererek bozguna uğradı. Malatya’ya dönen Muzaffereddin Alişir, yeniden asker toplayarak ayaklananların üzerlerine yürüdü, fakat yenilerek geri çekilmek zorunda kaldı. Devlet bu ayaklanmayı güçlükle önleyebildi.
Selçukluların bu durumunu gören Moğollar, kararsızlıklarından sıyrılıp, Anadoluya saldırıya geçtiler. 1243 yılındaki Kösedağ Savaşında Selçuklular yenilgiye uğrayınca, Sultan II. Gıyaseddin Keyhüsrev, Tokat’a kaçtı. Kösedağ bozgunu üzerine, Malatya subaşısı Reşideddin, yanına adamlarını ve değerli eşyalarını alarak Malatya’yı terk etti. Yöneticisiz kalan Malatya’da Müslüman ve Hristiyan halk, anlaşıp kent surlarına ve kapılarına muhafızlar görevlendirerek Malatya’yı dış saldırılardan korudular. Ancak, Moğol istilası ürünlerin toplanmasına engel olmakta idi. Moğollarla anlaşma yapıldı ve kentin subaşısı Reşideddin geri döndü. Bu sırada Yasavur Noyan komutasındaki bir Moğol ordusu, Halep’ten sonra Malatya önlerine geldi. Moğollar surların dışında kalan halkı öldürüp, ürünleri yaktılar. Subaşı Reşideddin, kent halkından 40.000 altın toplayarak Moğollar’a verdi ve onların Azerbaycan’a dönmelerini sağladı. Moğolların ayaklanmasından sonra Malatya’da kıtlıkla birlikte veba salgını baş gösterdi.
1256 yılında Baycu Noyan, Anadolu seferine çıktı. II. İzzettin Keykavus’un Bizanslılara sığınması üzerine, 4. Kılıç Arslan Anadolu Selçuklu tahtında rakipsiz kaldı. 1257 yılında Baycu Noyan’ın Azerbaycan’a gitmesinden sonra geri dönen II. İzzettin Keykavus tahtı ele geçirdi. II. İzzetttin Keykavus, Şerafettin Ahmed’i Malatya’ya gönderdi. Moğollara yenilmesi üzerine yerine, cüssesi küçük zekası ve cesareti yüksek Ali Bahadır’ı Malatya’ya gönderdi. Büyük bir kıtlık geçiren ve buğdayın bir yükü 120 dirheme satılan Malatya’da halk Ali Bahadır’ı iyi karşılayarak, Sultan İzzettin’in hakimiyetini kabul ettiler. Onun otoritesi ile yollar açıldı ve kıtlığa son verildi. Ancak, Baycu Noyan, Malatya üzerine yürüyünce, Ali Bahadır Kahta’ya kaçtı. Baycu Malatyalılara Kılıç Arslan’ın saltanatını tanımaları için yemin ettirdi ve şehrin altınlarını toplayarak, Bağdat muharasına giderken, Kılıç Arslan’ın emirlerinden Fahrettin Ayaz’ı Malatya valiliğine tayin etti. Baycu, 1258 yılında Anadolu’dan ayrılınca, Ali Bahadır Malatya önlerine geldi. Ettikleri yemine bağlı kalan Malatya halkı, Moğol istilasından da korktuğu için kentin kapılarını kapalı tuttular. Ancak, başgösteren açlık yüzünden açmak zorunda kaldılar.
Ali Bahadır, Kılıç Arslan yanlısı Fahrettin Ayaz ile iğdiş başı Muin’i öldürttü. Ali Bahadır Moğollar’ın ilerlediğini öğrenince Malatya’yı terk edip, Sultan İzzettin’in yanına döndü.
Ülke karışıklıklar içinde bunalmıştı. Moğol baskısı giderek artıyor, Anadolu’daki Türkmen boyları da fırsat buldukça ayaklanıyorlardı. İlhanlı hanı, Olcayto, Anadolu üzerindeki İlhanlı egemenliğinin çökmekte olduğunu görünce 1314 yılında Emir Çoban’ı Naib tayin eylemişti. Olcayto için Haraç toplayan Mardu ve Cemaleddin, Malatya halkına sürekli baskı uyguladılar. Tecavüze uğrayan Malatyalılar bu mülkün 170 yıldan beri kendilerine ait olduğunu, Selçuklu sultanlarının verdiği beratların ellerinde bulunduğunu söyleyerek acı acı yakınıyorlardı.
Halep Memlük Emiri Seyfettin Tengiz, ordu ile Malatya’ya varınca Cemalettin Hızır, kentin ileri gelenleri ile birlikte onu karşıladı ve bağışlanmaları dileğinde bulundular. Seyfettin Tengiz tarafından affedilen Malatya halkı askerlerin şehri yağmalamalarına müsaade etmemek için kapıya bırakılan muhafızları dinlemeyerek şehre girdiler.
Selçuklular devrinde Malatya, sanayi ve ticareti ileri, zengin bir şehirdi. Burada kumaş dokuyan tezgah miktarı 12.000 ile 19.000 arasındaydı. İşte Memlük askerleri bu zengin şehri yağmalamaya başladılar. Müslüman-Hristiyan farkı gözetmeksizin kıymetli eşyalarını alarak esir ettiler. Bununla beraber dönüşte müslüman esirleri serbest bıraktılar. Memlükler kentten ayrıldıktan sonra Emir Çoban, Malatya’ya gelip düzeni sağladı. Yakılıp yıkılan yapıların onarılmasını emretti. Malatya’nın müdaafası için de 2000 süvari bıraktıktan sonra, 1315’te Tebriz’e döndü. 1318 tarihinde sonra da Anadolu Selçuklu Devleti tarihe karıştı.

 

Malatya - 9

BEYLİKLER DÖNEMİ
1317 yılında, İlhanlı hükümdarı Ebu Said Bahadır döneminde, Emir Çoban büyük güçkazandı. Oğlu Timurtaş’ı Anadolu valiliğine atadı. 1327’de Emir Çoban’ın ölümü ile Timurtaş yerine vekil olarak Alaaddin Eratna Beyi bırakarak Memlüklere sığında. Eratna Bey, 1338 yılında Memlüklerin egemenliğini tanıdıysa da 1340 yılında bağımsızlığını ilan etti.
Bu sırada, Elbistan ve Maraş yöresinde büyük kitleler halinde toplanmış olan Oğuzların Bozok kolondan olanDulkadir Türkmenleri, 1339 yılında Memlüklere bağlı olarak Dulkadir Beyliğini kurdular. Zeynettin Karaca Bey 1340 yılında Memlüklü Sultanı Melik Nasriddin Muhammed tarafından, Türkmen beyliğine ve elbistan Valiliğine atandı. 1348 yılında Memlüklere isyan eden Zeyneddin, Melik Zahir ünvanını alarak bağımsızlığını ilan etti. Memlüklerin üzerine yürümesiyle Karacabey, Eratna Beyi Mehmet Beye sığındı, Mehmet Bey’de onu Memlüklere teslim etti. Karaca Bey’in yerine Elbistan valiliğine atanan Halil Bey kısa sürede Malatya, Maraş ve Harput’u ele geçirdi. Dulkadiroğullarının güçlenmesinden kaygı duyanMemlük sultanı Seyfettin Berkuk, 1386 yılında beyliğin başına Sülibeyi geçirdi.
Kadı Burhanettin’in 1398 yılında Akkoyunlu Karayülük Osman Bey tarafından öldürülmesinden sonra Yıldırım Beyazıd, Malatya ve Elbistan’ı ele geçirmeyi planladı. Memlük Sultanı Berkuk’un ölümü ile yerine geçen Ferec’in küçük yaşta olması ve devlet adamları arasında çıkan anlaşmazlıklar Yıldırım Beyazıd’a aradığı fırsatı verdi. Memlüklerden Malatya’nın kendisine verilmesini isteyen Beyazıd, isteği reddedilince 1399 yılında şehri kuşatarak Malatya’yı ele geçirdi. Darende de bu tarihte Osmanlılar tarafından alındı. Beyliğin başına Nasıreddin Mehmet Bey geçirildi.
Bu sırada anadolu’da Timur istilası başlamıştı. Timur’a karşı bazı düşmanca tavırlarda bulunan Nasıreddin Mehmet, Memlüklere bağlılığını gösterdi. Ancak, 1401 yılında Timur’un Malatya’yı yakıp yıkması üzerine Timur’un egemenliğini kabul etti. Memlüklerle anlaşarak Timur’a karşı birlikte hareket etmek istedilerse de Malatya’yı ele geçiren Osmanlılar’a kızgın olan Memlükler teklifi kabul etmediler. 1402 Ankara savaşında Osmanlılar’ın yenilmesi üzerine Anadolu’da beylikler yeniden canlanmaya başladı. Daha sonra Dulkadiroğulları beyliği yüzünden Memüklerle Osmanlılar arasında sürekli çatışmalar oldu. Hersek Zade Ahmet Paşa ile Hadım Ali Paşa’nın komutasındaki Osmanlı ordusunun Memlüklere yenilmesi üzerine, Dulkadiroğlu Ala Üd-Devle Osmanlılara karşı düşmanca bir tutum içerisine girdi. Çaldıran savaşından sonra (1515) Yavuz Sultan Selim, Sadrazam Hadım Sinan Paşa’yı Dulkadir Beyliği üzerine gönderdi. Dulkadir Beyi Ala Üd-Devle, Turna Dağı savaşında yenilerek dört oğlu ile birlikte öldürüldü. Beyliğin başına Şahsuvar Bey’in oğlu Ali Bey, Osmanlı Hükümdarı adına hutbe okutmak ve para bastırmak şartıyla geçirildi. Böylelikle 1515 yılından itibaren Malatya, Osmanlı hakimiyetine geçmiş oldu. Şahsuvar Oğlu Ali Bey’in 1521 yılında ölümünden sonra Dulkadiroğullarının toprakları Beylerbeyliği olarak Osmanlı topraklarına katıldı.

OSMANLILAR DÖNEMİ
Malatya, 1515 yılından itibaren Osmanlı hakimiyetinde huzur içinde yaşadı. 1577 yılında Suriye’de Şam Diyade adlı Türkmen aşiretinden Şah İsmail olduğunu iddia eden bir kişi ayaklandı. Malatya yöresindeki Türkmenlerin de ona katılmasıyla sayıları 50.000’i aşan asiler, Kırşehir yöresine kadar ilerlediler. Osmanlı Devleti bu ayaklanmayı güçlükle bastırdı. 1582 yılından sonra İran’la yapılan savaşlar Anadolu’da karışıklıkları daha da artırdı. Malatya ve Sivas yöresinde ayaklanan Kizir Oğlu Mustafa, adamlarıyla buraları haraca bağladı. Onun ölümünden sonra adamları , Malatya’dan Niğde’ye kadar yayılarak ayaklanmalarını sürdürdüler. 1582 yılında İran’la yapılan anlaşma sonrasında Anadolu askerlerinin büyük bir bölümü yurtlarına döndü. Osmanlı Devleti bundan sonra Celalileri (asileri) cezalandırma yoluna gitti. Malatya yöresindeki asilerin bir kısmı yakalanarak cezalandırıldı, geri kalanlar ise ayaklanmalarını sürdürdüler.
1596 yılında Kiziroğlu Musta’nın adamlarından Kelp İlyas oğlu Ali, Malatya’da idi. Onun ve ünlü asilerden Karayazıcı’nın merkezi yönetimle olan çatışmaları, Malatya yöresine büyük zararlar verdi.
Sivas Beylerbeyi Alacaatlı Ahmet Paşa, halka zulümkar davrandı. Emri altındaki askerler her yeri yağmaladılar. Arapgir kadısı Taret Efendi’nin İstanbul’a gönderdiği 1603 tarihli mektuplar bu durumu açıkça ortaya koymaktadır. Bunlara göre Malatyalı Zeynel Bey, Arapgir Sancağının Alacaatlı Ahmet Paşa tarafından kendisine verildiğini ileri sürerek, 600 askeri ile Arapgir’e gelmişti. Kasaba halkı bunları kabul etmemiş, çıkan çatışmada asiler, halktan 200 kişiyi öldürmüşlerdir. Bu sırda yine alacaatlı Ahmet Paşa’nın adamlarından Kayserili Bali Ağa, müfettişlik taslayarak Arapgir’e geldi, Malatya’lı Zeynel Beyle birleşerek kasabayı haraca bağladı. Arapgir’de 40 gün kalan asiler 300’den fazla evi yıkıp, yakacak olarak kullandılar. Zeynel Bey’in ayrılmasından sonra, Arapgir bu defa da Gerger’de oturan Başıbüyük Hamza Bey ile Kethudasının saldırısına uğradı. Başıbüyük oğlu Hamza bey, 700 zorba ile kasabayı basıp halktan 100 kişiyi öldürdü, Arapgir halkı evlerini bırakıp dağlara kaçmak zorunda kaldı. Kasabada üç aydan fazla kalan Hamza Bey, heryeri yağmalayarak yöre köylerinden topladığı 40.000 haypvanı Gerger’e gönderdi. Dağlara kaçan halkın bir bölümünü de yakalatarak soydu.

 

Malatya - 10

Bu dönemden sonra Malatya’da yer yer ayaklanmalar olduysa da Osmanlı’ya bağlı olarak huzurlu bir yönetim oluşturulmuştur.
XlX. yüzyılın başlarında, Malatya kenti harap bir durumdaydı. Yılın yaklaşık 4/3’ünü bağlarda geçiren halk, bu yörelerde yerleşme eğilimindeydi. Kent de bu sebepten dolayı gelişemiyordu. 1835 yılında Malatya’dan geçen j. Brand, kentin sürekli eşkiya saldırısına uğradığını sıkça görülen salgın hastalıklardan zarar gördüğünü belirtmektedir. 1839 yılına, Osmanlı ordusu komutanı Hafız Paşa, karargahını Harput Mezra’dan Malatya’ya taşıyınca, Eski Malatya (Battalgazi) tamamen terk edilmeye başlandı. Askerlerini barındıracağı ev bulamayan Hafız Paşa, bağlara göçen halkın evlerine el koydu. Ordu, 1838-1839 kışını Malatya’da geçirince kent halkı bağlara
sığınmak zorunda kaldı. Bağların bulunduğu Asbuzu yöresi (bugünk&#252
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Malatya olarak gelişmeye başladı. Ordu Nizip Savaşı için Eski Malatya’dan ayrıldıktan sonra, halk harap olmuş evlerine dönmedi. Malatya’dan geçen ingiliz gezgin, W.F. Ainsworth, askerlerin ayrıldığı kentte, yıkık 500 ev bulunduğunu yazmaktadır. Charles Texier de, kervansarayların ıssız, evlerin perişan olduğunu belirttikten sonra Eski Malatya’nın yakında kent olmaktan çıkacağını belirtmektedir.
Yeni Malatya’nın kurulduğu Asbuzu yöresi, sulu bahçeler ve bağlardan oluşmaktadır. Ayrıca bağ ve çevrelerinde ufak yerleşim yerleri de bulunmakdaydı. Zamanla dış mahalleler Asbuzu ile birleşti. Malatya XlX. Yızyıl boyunca küçük bir kent olarak kalmış, asıl gelişmesi Cumhuriyet döneminde olmuştur.
1521 yılında Maraş (Dulkadiriye) eyaleti kurulduğunda Malatya bu eyalete bağlı bir sancaktı. Ayn-ı Ali Efendi’nin Kavanın-i Al-i Osman risalesine göre, 1609 yılında Maraş eyaleti sancakları arasında Malatya da bulunmakta idi. Bu durum uzun süre değişmemiştir. Başbakınlık arşivi, Maliyeden müdevver 9.590 nolu deftere göre, 1777-1787 yıllarında Malatya Dakka (Suriye Şehri) eyaletine bağlıydı. Bu tarihte Malatya Sancağının kazaları şunlardı: Kahta, Taşabad, Şuuremaa Bucak, Gerger, Besni, Maşra, Hısınmansur, Samsat, Dostibirke, bu dönemde Arapgir, Sivas eyaletine bağlı bir sancaktı. Darende ise Sivas eyaletine bağlı, Divriği sancağının kazası idi.
Malatya’da 1518-1530-1560 yıllarnda üç defa sayım yapılmıştır. 1530 yılında kent nüfusu 7300 kadardı. 1560 yılında ise 8700’ü bulmuştur. XVl. Yüzyıl ortalarında Malatya’da 32 mahalle vardı.
Malatya yöresi, Osmanlılar’ın klasik döneminde, Maraş eyaletine bağlı bir Liva (Sancak) idi. 1831 yılındaki idari değişiklikle, Malatya Liva’sı, Maraş Merkez Liva, Samsat ve Gerger Liva’larıyla birlikte Maraş eyaleti sınırları içinde yer almakta idi.
1847 yılındaki idari bölünmede Malatya Livasının bu defa Harput eyaletine bağlandığı görülmektedir. Malatya’nın yanısıra, Harput eyaletinin diğer Livaları Merkez Liva, Arapgir ve Besni’dir.
1867 yılındaki vilayet nizamnamesi ile, Malatya Liva olmaktan çıkıyor ve kaza’ya dönüşüyordu. Bu dönemde, Malatya kazası, Dıyarbakır vilayetinin Mamuret-ül aziz Sancağına bağlı kazası idi.
1877 yılındaki Devlet Salnamesi, Malatya’nın, Diyarbakır vilayetine bağlı bir sancak olduğunu kaydetmektedir. Bu dönemde, Malatya sancağının kazaları sırasiyle; Akçadağ, Besni, Hısınmansur ve Kahta idi. Arapgir kazası ise Mamuret-ül Aziz’e bağlı idi.
1892 yılındaki Devlet Salnamesi Malatya sancağının Diyarbakır vilayetinden alınarak, Mamuret-ül Aziz vilayetine verildiğini belirtmektedir. Bu dönemde Malatya Sancağının kazaları, 1877 yılındaki durumlarını muhafaza etmekte idi. Cuinet, Malatya Sancağının 1891 yılında 5 kazası, 9 nahiyesi ve toplam 1240 köyü olduğunu yazmaktadır.
1918 yılında Malatya Sancağı, 1892 yılındaki durumunu korudu. Bugün Malatya’ya bağlı olan Darende kazası ise 1867 yılından sonra Sivas Merkez Sancağına bağlıydı. Osmanlı döneminin sonunda Müstakil Mutasarrıflık olan Malatya, bu durumunu 1924 yılına kadar sürdürmüştür.
1881-1893 yılları arasında Malatya Merkez Kazası’nın 133.244 nüfusu vardı. Cuinet, 1892 yılında Malatya sancağının toplam nüfusunun 216.280 olduğunu belirtmektedir.
Cumhuriyetle birlikte (20 Nisan 1924 Anayasası 89. Maddesi) il olan Malatya, yabancı işgaline uğramayan, nadir kentlerinden biridir. Malatya Ali Galip olarak bilinen ve Mustafa Kemal’in tutuklanmasını amaçlayan olayın dışında önemli bir hadiseye şahit olmamıştır. Malatya, Mondoros Mütarekesi döneminde, Karargahı Diyarbakır olan 13. Kolordo’nun denetimi altında idi. Kolordoya bağlı 12. Süvari ve Topçu alayının karargahları buradaydı. Yöre halkının siyasi eğilimlerini aşiret ilişkileri belirliyordu. 1919 yılında merkezi İstanbul’da olan Kürt Teali Cemiyeti’nin Elazığ Şubesi aracılığıyla Malatya yöresinde de yoğun bir çalışmaları vardı. Bu cemiyet 1919 yılının Ağustos ve Eylül aylarında Malatya, Mutasarrıfı Bedirhanlı Halil Rahmi Bey ve İngilizler’in Musul’daki siyaset temsilcisi Nowill’in yardım ve gayretleri ile bir ayaklanma için yoğun çaba harcıyorlardı. Bu çalışmaları, Harbiye ve Dahiliye nizaretlerine bildiren birlik komutanları gerekli tedbirlerin alınmasını isteyerek ve kendileride üzerlerine düşen görevleri yaparak tehlikeyi bertaraf etmişlerdir.
Cumhuriyet döneminde İl durumuna gerilen Malatya’nın Belediyesi’de o yıllarda kuruldu. O zamandan beri her geçen gün biraz daha gelişerek bugünkü durumuna gelen Malatya, Doğu-Batı arasındaki geçiş köprüsü konumuyla bölgede bir sanayi ve ticaret merkezi durumuna geldi.

 

Manisa

Manisa Tarihçe Manisa tarihi kentlerimizden biridir. Ne var ki, binlerce yıllık geçmişi bulunan Manisa’nın ne zaman ve kimler tarafından kurulduğu hakkında kesin bilgiler yoktur. Bu durumu, kentimize ilişkin “eski belgelerin azlığı ve burada sistematik kazıların yapılmamış olması”na bağlayabiliyoruz.
Ancak son yıllarda uzmanlar; Manisa ve dolaylarında yapılan yüzey araştırmalarına dayanarak, kentte M.Ö. 3 bin yıldaki yerleşimden söz etmektedirler. Manisa’ya tarih boyunca Hititler, Akalar, Frigyalılar, Lidyalılar, Persler, Makedonyalılar, Bergamalılar, Romalılar, Bizanslılar egemen olmuşlardır.
Manisa, Selçuklular Döneminde yararlılıklar gösteren Saruhan Bey tarafından 1313 yılında alınmış ve Saruhanoğulları Beyliği'nin merkezi yapılmıştır.
97 yıl Saruhanoğulları Beyliği’nin başkenti olarak kalan Manisa, 1410 yılında Çelebi Mehmet tarafından Osmanlı topraklarına katılmış, 1437-1595 yılları arasında şehzadeler tarafından yönetilmiştir. Ünlü padişahlardan Fatih, babası II. Murad, Kanuni Sultan Süleyman, III. Murad, III. Mehmed bunlar arasındadır.
Yüz elli yıldan fazla süreyle Manisa’da valilik yapan şehzadeler ve bunların aileleri Manisa’ya birbirinden güzel eserler kazandırmışlardır. Manisa kent merkezinde bulunan ve Ege Bölgesinde Mimar Sinan’ın tek eseri olarak bilinen Muradiye Camii, III. Murad tarafından yaptırılmıştır. Kentimiz o dönemlerde “Şehzadeler Şehri” olarak anılmıştır.
1595 tarihinden sonra Saruhan Sancağı (Manisa) ve bağlı kazaları, “ani bir duraklama ve gerileme dönemine girmiştir”. 17. yüzyılda Saruhan’da eşkıya, halkın huzur ve güvenini bozmuş, bu durum 18. yüzyıl boyunca sürmüştür. Ayaklanmalar büyük iç göçlere neden olmuştur. “Büyük Kaçgun” olarak adlandırılan bu olaylar Manisa ve dolaylarının yerleşim yapısını, ticari hayatını da olumsuz şekilde etkilemiştir.
Bir buçuk yüzyıl kadar süren kargaşalık dönemi “Ayanlar Müessesesi” ile durabilmiştir. Karaosmanoğulları olarak anılan Ayanlar Manisa yöresine egemen olmuşlardır. II. Mahmud zamanında Ayanlık müessesesi ortadan kaldırılmış olmakla birlikte “Karaosmanoğulları Ailesi”nin nüfuzu devam etmiştir.
Mondros Mütarekesi’nin 7. maddesine dayanarak 15 Mayıs 1919’da İzmir işgal edilmiş, ardından 26 Mayıs tarihinde Manisa işgale uğramıştır. Bu işgallere karşı Manisa’da da “cemiyetler” kurulmuştur. Dağınık birliklerimizin bir elden yönetilmesi ve cemiyetlerin birleştirilmesi amacıyla 16 Ağustos 1919’da Alaşehir Kongresi yapılmıştır. Ancak işgal devam etmiştir. Gönüllüler ve efelerden oluşan müfrezelerimiz çeşitli cephelerde düşmana karşı mücadele vermişlerdir.
Büyük kurtarıcı Mustafa Kemal (ATATÜRK)’in önderliğinde başlatılan Milli Mücadele yıllarında Manisa 3.5 yıldan fazla düşman işgalinde kalmış ve büyük acılar yaşamıştır. Kaçan düşman 5-8 Eylül 1922’de Manisa ve İlçelerinin büyük kısmını yakarak buraları bir “yangın yeri”ne çevirmiştir.
Büyük zaferle sonuçlanan Kurtuluş Savaşımızda, 8 Eylül’de Manisa kurtarılmış, 9 Eylül 1922’de düşman denize dökülerek işgaller son bulmuştur.

 

Mardin

Mardin Tarihçe
Katkılarından dolayı Sn.
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
a teşekkürler
Anadolu'yu Mezopotamya'ya bağlayan Mardin yöresi; tarihsel gelişim içerisinde, onlarca uygarlığa ve onlarca değişik din, etnik grup ve mezheplere ev sahipliği yapmış ve birbirinden farklı bu kültürler,sevgi ve hoşgörüyü bir potada harmanlayarak ve farklılıklarını koruyarak , yüzlerce, binlerce yıl bir arada ve dayanışma içerisinde yaşamasını bilmiştir.
Müslüman, Süryani, Yakubi, Keldani, Nesturi, Yezidi, Yahudi,Kürt.Arap,Çeçen,Ermeni vs. gibi farklı din ve farklı etnik kökenden gelen topluluklar; "doğal toplumsal hoşgörü" ve uzlaşma ile, "barış ve kardeşlik içerisinde" bir arada yaşamışlardır. Mardin, bu özelliklerinden dolayı, "değişik kültürel yapıların barışçıl bir sentezini oluşturmuştur".
Zarathustra'nın, Mani'nin yaşadığı; kültürel ve felsefi yoğunluğun tarih boyunca damgasını vurduğu barış, kardeşlik ve hoşgörü kenti Mardin...
Mardin, adını Plinus'a göre , Nusaybin civarında yaşayan Mardanî adlı Arap kabilesinden almıştı. Ortaçağ'ın ünlü yazarı Prokopios kenti, bir kale-kent olarak Margdis diye anıyordu. Daha sonraki dönem Bizans yazarlarına göre, kentin adı Mardes'ti. Diğer kaynaklara göre Persler Marde, Ermeniler Mardi, Araplar Maridin demişlerdi. Bir başka kaynakta da kentin adı, Süryanî dilinde kaleler kenti demek olan Marde'den geldiği yazıyordu.
BEŞ BİN YILLIK TARİH
Verimli Mezopotamya ovasının ortasında yükselen, kalker ve lavlarla örtülü bir dağın yamacındaki kent, neredeyse bütün kültürlerin uğrak yeri olmuştur. Kentin doğum tarihi İÖ 3000 yılına dayanıyor. İlk konuklar ise şöyle sıralanıyor: Subarular, Sümerler, Akadlar, Hititler, İran'dan gelen Midiler. Daha sonra Asurlar, Urartular, Mitannîler, Aramîler, Persler...2 bin yıl sonra Büyük İskender. İlk Hıristiyanlar, II. yüzyılda Romalılar, Sasanîler, hemen ardından Bizanslılar. Araplar, IX. yüzyılda Hamdanîler, X. yüzyılın sonunda Mervanîler, XI. yüzyılda Türkmenler, XII. yüzyılda Artuklular. Haçlıların kılıç sesleri, ardından Eyyubîler sonra İlhanlılar. Karakoyumlu ve Akkoyumlu beylikleri. XVI. yüzyılda Safevîler, Osmanlılar ve nihayetinde Türkiye Cumhuriyeti.
Bir zamanlar birçok kültüre ve dine ev sahipliği yapmış olan bu yaşlı kentin tarihî dokusu; böylesine renkli, zengin ve karmaşık ...
Değişik kültürlerin mirasçısı Mardin'i tanımak ve görmek gerek; anlatmak bu kenti tanımlamaya ne yazık ki yetmiyor...

Tüm haşmetiyle,ve bir kartal yuvası görüntüsü ile, dağın tepesindeki Mardin; yontma taştan yapılmış, taş ustalarının göz nuru döktükleri, ünlü Mardin evlerinin güzellikleri ile daha da belirginleşiyor ve zamana meydan okurcasına "buradayım, beni görün ve koruyun" dercesine mağrur ve ihtişamlı .
Birbirinin üstüne yığılmış gibi duran, bu muhteşem yapıların arasına kondurulan yeni evler, adeta çürük bir diş gibi sırıtıyor ve bir an önce içinde yaşayan insanlarının kendisinin farkına varmasını ve anlamasını istiyor.
Mimarisi kurulduğu günden bugüne ve herşeye rağmen, en az bozulan illerden olan Mardin'de, yerleşik ahali; yüzyıllar boyu oturacakları evleri yaparken; dayanıklılık, iklim koşullarını ve mimari estetiği dikkate alarak, inşaa etmişlerdir. Ve bir sonraki kuşağa gururla taşıyabilecekleri birer sanat şaheserleri olan bu yapıları devrederken; kıymet ve değerinin unutulacağının hesabını yapmamışlardı...

İki yanı yüksek duvarlarla çevrilmiş, güneşsiz, dar ve baharat kokulu sokaklarda araç girmediği için çöplerin eşeklerle toplandığı bu güzelim sokaklar, ve Abbara denen geçitlerle birbirine bağlanan sokaklarda, bugün değil de geçmiş yaşanıyor sanırsınız. Küçücük dükkanlarında ter döken ustaların ürettikleri eşyalar, büyük kentlerde çoktan kullanımdan kalkmıştı. Örneğin semerler, keçeler, bakır kovalar, çeyizlere konacak oymalı dolaplar... Her köşeyi dönünce değişik bir görüntü : Sakatat satan dükkánlar, baharatçılar, kuruyemişçiler, kalaycılar, eskiciler. Küçük mangalların etrafında toplanmış olan müşteri bekleyen esnaf...

ÇAN VE EZAN SESİ

Mardin'de hiçbir sokağa araba girmediği için, sırt hamalları çok rağbettedir. Kentteki her türlü taşıma işini bu hamallar gerçekleştirir. İnsanın elimi kolunu sallayarak çıkmakta zorlandığı dik yokuşları, onlar sırtlarında onlarca kilo ağırlıkla, hem de türkü söyleye söyleye tırmanıyorlar.
Ezan ve çan seslerinin birbirine karıştığı bu sokaklara, birçok tarihî yapının kapısı açılıyor; bir yanda Ulu Cami'nin ulu minaresi, bir yanda Latifiye Camii'nin daracık bir kapıdan girilen avlusu görüntüye giriyor. Taşın şiire dönüştüğü Zinciriye Medresesi'nin kapısı, daha aşağıda Mar Mihail Kilisesi'nin çan kulesi, kentin kültürünün renklerini simgeliyor. Gezilecek görülecek o kadar çok tarihî mekán var ki: Kasımiye Medresesi, Şah Sultan Hatun Medresesi, Firdevs Köşkü, Şehidiye Medresesi, Revaklı Çarşı, Deyrülzafaran Manastırı...
Telkári ustalarının atölyeleri . Tahta çekiçleri, körükleri ve parmakları ile gümüş tellerle şahaserler yaratan ustalar. XIV. yüzyıldan beri babadan oğula, nice güzelliklerin üretildiği mekanlar.
KAYBOLAN BİR RENK
Kente 3 kilometre mesafedeki Deyrülzafaran Manastırı . Bu kutsal mekánda, bu topraklarda doğup buradan bütün dünyaya yayılan Süryanîler.
Doğduğu topraklarda parmakla sayılacak kadar az Süryanî cemaati kaldığını görmek, ülkenin bir renginin daha kaybolduğunu düşünüp üzülmemek elde değil.
Mardin'in taş binaları kadar yemekleri de çok meşhur ve lezzetli.
XII. yüzyıl başlarında Artuklular zamanında yapılan Ulu Cami'nin bezemeli minaresini kentin her yanından görmek mümkün.
Mardin, Güneydoğu'nun bu renkli kentinde , kültürler arasında dolaşabilirsiniz. Kentin içindeki tarihî eserleri, Süryani kültürüne ait yapıları, baraj sularının tehdit ettiği Hasankeyf Köprüsü'nü ve Kalesi’ni görmek, yörenin lezzetli yemekleri, el sanatları ve misafirperver insanları ile tanışmak size başka hazlar verecektir...