Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Eve geldim. Eşim bulaşık yıkıyordu. Ben de çay koydum. Sonra da uzandım. Bir iki saat sonra kapı çaldı. Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Korkarak pencereye yaklaştım. Baktım hoca gelmiş. Derin bir nefes aldım. Açtım kapıyı. İçeri girdi. Şaşırmıştım çünkü galiba ilk kez birinin evine girmişti köyde. Odaya geçtik kapıyı da kapattım eşim duymasın diye. Hoca bana “al bunu benim sana hediyemdir” dedi ve bana ufak bir taş hediye etti. Bu taşın üzerinde değişik ne olduğunu anlayamadığım şekiller vardı. Biblo gibiydi. Ama insan yapımı değildi. “Ne işe yarıyor bu, nedir?” dedim. “Hediye” dedi sadece sonra da evden çıktı. Ben yine kafamda soru işaretleri ile kaldım. Taşı evirdim çevirdim. Televizyonun yanına koydum. Hoca getirdiği için ben cinlerden koruyacak bir şey herhalde diye düşündüm.



Akşam olunca şiddetli bir yağmur başladı.
Şimşek sesleri köyü inletiyordu. Köpekler dört bir yandan uluyordu. Biz de eşimle çay içiyorduk. O anda yine kapı çaldı. Ben bismillahirrahmanirrahim, dedim kalktım yerimden. Pencereden baktım. En önce hoca arkasında da 4-5 kişi daha vardı. Allah Allah, bu adamlar kim hoca niye getirmiş bunları diye düşünürken açtım kapıyı. Açtığımda ise hocanın gözlerinin çok tuhaf baktığını fark ettim.

Sesi bile başkaydı. “Yemeğe geldik. Bize yemek verir misin?” dedi. Ben hoca zannederek açmıştım kapıyı. Sonra hocanın dedikleri geldi aklıma, “kapıya gelirlerse sakın açma açarlarsa istediklerini ver”. Titreyerek “yemek var, veririm” dedim. İçeri girmeye başladılar. Onlar yürüdükçe ev deprem olur gibi sallanıyordu sanki. İçeri geçtiklerinde sırayla oturdular. Birbirlerinin oturmalarını beklediler.

Sonra hepsi oturunca eşimin hiç haberi olmadığı için hazırladı getirdi yemekleri. Hiç konuşmadan yiyip çıkıp gittiler. Eşim de bana “neden gelmişler, kimdi bunlar?” diye sorsa da geçiştirdim. Yağmur hala devam ediyordu. Bizim tavandan su damlıyordu. Şıp şıp bütün gece bu sesi dinleyecektik. Sonra eşim bulaşıkları topladı mutfağa gitti ve çığlık sesi geldi. Yerimden fırladım hemen koştum yanına ne oldu dedim. “Şuna bak!” dedi. Tencereleri gösterdi. Tencereler ağzına kadar yemek doluydu. “Ben son yemekleri onlara vermiştim.

Tencereler bomboştu dedi.
Ama şimdi ilk yaptığımdan bile daha fazla yemek var burada” dedi. Onu öyle endişeli telaşlı görünce bende anlattım her şeyi. Çok korktu. Ağlamaya başladı. Sarıldı bana. Ben de korkuyordum ama bize hiçbir zarar vermiyorlardı. Hatta gördükleri bir iyilik karşılığında karşılığını veriyorlardı.

Bunlar Müslüman cinlerdi. Bize zarar vermeyeceklerine emindim artık. Ama eşim hocaya gidelim ben korkuyorum deyip durdu. Ben de tamam dedim ve hocanın evine gittik. Sonra hocanın kapısında bekleyen iki suret gördük. Besmele çekerek girdik. Hoca da açtı kapıyı. İçeri buyur etti. İçeri adım atacaktım ki 7-8 kişilik bir grubun yerde bağdaş kurup oturduğunu gördüm. Bir adım daha atınca kayboldular. Dualar okuyarak girdim içeri. Eşimin elini sımsıkı tutuyordum. “Gelin,” şöyle oturun” dedi. “Hocam onlar kimdi?” dedim. “Kuran okuyordum dinlemeye geldiler” dedi. Bir kez daha irkildik. Eşim de anlamıştı.

“Hocam bizim başımızdan az önce böyle bir olay geçti eşim onlara yemek verdi yiyip gittiler ama gittiklerinde tencerelerin dolu olduğunu gördük” dedik. Gülümsedi. “Hiç korkmayın onlar size zarar vermez. Boş göndermemişsiniz.

Eğer boş gönderseydiniz musallat olurlardı.
Ömür boyu evinizin bereketi kalmazdı. 10 tabaklık yemek yapsan bir tabaklık olurdu” dedi. Eşim de çok korktuğunu bir daha gelmemeleri için ne yapmamız gerektiğini sordu. “Hoca da bir daha gelmezler zaten merak etmeyin” dedi. “Ama oğlum sen onları camide görmeye devam edersin yine” dedi.



Dediği gibi de oldu. Evde hiç olay yaşamadık ama camide görmeye devam ettim. Bir süre sonra ön iki safa geçmek isteyen olursa ben uyarıyordum artık boş bırakın diye. Bu olanlar hoca köyden gidene kadar devam etti. Hoca gittikten sonra onları da bir daha hiç görmedim.

__________________