Çevrimdışı

İbretlik Dini Hikayeler olarak Hazreti Zülkarneyn’i anlatalım. Bir vakit ordusuyla gece yolda giderken ordusunda bulunanlara “Ayağınıza takılan bir şey olursa onları toplayın” diye emir verdi. Bu emri duyanların içlerinden bir grup: “Bugün çok yürüdük, çok yorulduk. Hele hece vakti olmuş bir de ayağımızı takılan şeyleri toplayıp boşuna ağırlık mı yapalım. Hiçbir şey toplayamayız” dediler ve hiçbir şey yapmadılar.

İkinci grup ise “Madem Komutanımız böyle emir verdi, az da olsa toplayalım, emre itaat etmek lazım.” diyerek az bir şey topladılar.

Üçüncü grup ise “Komutanımız boşu boşuna emir vermez. Elbette bildikleri vardır. Bir hikmet vardır.” dediler ve ayağına takılan her şeyi topladılar.

Sabah olunca bir de bakıyorlar ki, ordu geceleyin bir altın madeninden geçmiş ve ayaklarına takılan şeylerin altın olduğunun farkına varmışlar. Bunu fark edince;

Hiç altın almayan birinci grup; Ah ki ah neden almadık! Niye dinlemedik komutanımızı. Keşke hepsini alsaydık! Hiç değil biraz alsaydık” diyerek pişman oldular.

Az alan ikinci grup “Keşke biraz daha fazla alsaydık. Neden almadık diye sitem ettiler.”

Çok altın alan üçüncü grup ise “Keşke gereksiz, lüzumsuz eşyalarımızı atsaydık da daha çok alsaydık.” diyerek, fazla almalarına rağmen üzüldüler. Aynen bunun gibi, yarın ahirette bütün insanlarda bunlar gibi söyleyecekler.

Allah’a inanmayanlar “Eyvah iman etseydik, inansaydık da şu Cehennem ateşinden kurtulsaydık. Şu güzel cenneti uzaktan değil yakından görseydik” diyecekler.

Mümin olan lakin sevabı az olanlar “Keşke daha çok güzel işler yapsaydım da, daha çok ikrama mazhar olsaydım.” Mümin olan ve çok da sevabı olanlar ise “Keşke Makamımızı biraz daha yükseltecek bir amel yapsaydım, biraz daha namaz kılsaydım, sadaka verseydim, oruç tutsaydım sevap işleyecek şeyler yapsaydım…” diyeceklerdir.

O vakit madem öyle Allah’ın bize ihsan ettiği şeylere şükrederek, zamanımız varken, hala nefes alıyorken daha çok bize ahirette fayda verecek şeyler yapmak akıl kârı olacaktır.