Çevrimdışı

Hz. Osman r.a. şehid edildikten sonra Muhacirûn ve Ensar toplanarak Hz. Ali r.a.’a gittiler, halife olarak kendisini seçmek istediklerini bildirdiler. O buna razı olmadı. Ancak Sahabe’nin aynı taleple birkaç kere kendisine gelip ısrarcı olmaları üzerine kabul etti ve fakat mescitte açık bir şekilde biat yapılmasını istedi. Bunun üzerine Mescid-i Nebi’ye gittiler. Hz. Ali burada kısa bir hutbe irad etti ve Allah Tealâ’ya hamd u sena ve Efendimiz s.a.v.’e salât u selamdan sonra şunları söyledi:

Ben bu işe (hilafet görevine) razı değildim. Ancak siz, benim size idareci olmam dışında başka bir seçeneğe razı olmadınız.

Dikkat edin! Sizin desteğinizin ve rızanızın olmadığı bir işte ben yokum. Dikkat edin! Malınızın-mülkünüzün (Beytülmal’in) anahtarları (bundan böyle) bende. Dikkat edin! Sizin rızanız olmadan benim oradan bir dirhem almaya bile hakkım ve yetkim yoktur!

Razı mısınız?

Cemaat bu soruya “Evet.” diye karşılık verince şöyle dedi: Allahım! Onlara şahit ol!

Sonra biatleşmeye geçildi ve böylece Hz. Ali r.a.’ın hilafet dönemi başlamış oldu.

et-Taberî, Târîhu’r-Rusul ve’l-Mülûk, 4/428.

Sonraki ilk Cuma günü halk Mescid-i Nebi’de toplandı; bu defa büyük biat alındı. Bundan sonra namaza geçildi. Hz. A li r.a. burada irad ettiği hutbede Allah Tealâ’ya hamd u sena ve Rasul-i Ekrem s.a.v. Efendimiz’e salat u selamdan sonra şunları söyledi:

Muhakkak ki Allah Tealâ, kullarını hidayete ileten bir kitap indirmiş ve bu kitapta hayır ve şerri beyan buyurmuştur. Hayra sarılın ve şerri bırakın. Farizaları Allah için yerine getirin ki, cennete girmenize vesile olsun.

Şüphesiz Allah Tealâ bazı haramlar tayin etmiştir ki, bunlar meçhulünüz değildir. Ancak müminin hürmetini (kanının, malının, ırzının... dokunulmazlığını) bütün haramların üstüne çıkarmış, müslümanların hukukunu (gözetmeyi) ihlâs ve tevhid ile birlikte tutmuştur.

Müslüman, elinden ve dilinden insanların emniyette olduğu insandır. Sadece hakkın gerektirdiği durumlarda bu emniyet ihlal edilebilir. Müslümana zarar vermek helal değildir. Yalnızca (hukuken) gerekli durumlarda bu yapılabilir.

Toplumun işlerini görmekte acele davranın. Her birinizin şahsî işi ancak ölümdür. (Örnek alınacak) insanlar önünüzdedir. Arkanızda ise kimse yok; sadece sizi izleyen ölüm (veya kıyamet) var. Yükünüzü hafi f tutun ki, sizden önde gidenlere yetişesiniz. İnsanlar ancak ahiretlerini beklerler.

Ey Allah’ın kulları! Kulları ve memleketleri hakkında Allah’tan ittika edin! Sizler, hepiniz sorumlusunuz; arazi ve hayvanlardan bile! Allah azze ve celle’ye itaat edin; O’na asi olmayın! Bir hayır görürseniz ona yapışın; bir şer görürseniz, bırakın. “Ve hatırlayın ki, bir vakit yeryüzünde hırpalanıp duran bir azınlıktınız...” (Enfâl, 26)

et-Taberî, Târîhu’r-Rusul ve’l-Mulûk, 4/436; İbn Kesîr, el-Bidâye ve’n-Nihâye, 7/238