Bülbül

Böyle nerden gelirsin?
Uykumuzu bölersin,
Gözlerini silersin,
Niçin ötersin bülbül?

Hangi fırında piştin?
Yoksa iksir mi içtin?
Yârden mi, ayrı düştün?
Niçin ötersin bülbül?

Neden böyle inlersin?
Kendini mi, dinlersin?
Hangi dilden anlarsın?
Niçin ötersin bülbül?

Garip garip ötersin,
Derdi derde katarsın,
Ne alıp, ne satarsın?
Niçin ötersin bülbül?

Sana yan mı baktılar?
Yuvanı mı yıktılar?
Canını mı sıktılar?
Niçin ötersin bülbül?

Kuş diliyle ne dersin?
Hangi yöne gidersin?
Feryat, figan edersin,
Niçin ötersin bülbül?

Uykudan mı uyandın?
Al kana mı boyandın?
Hak aşkıyla mı yandın?
Niçin ötersin bülbül?

Gelmişsin tek başına,
Akıl ermez işine,
Kim takıldı peşine?
Niçin ötersin bülbül?

Gece vakti ne oldu?
Gözümüz yaşla doldu,
Benzim aniden soldu,
Niçin ötersin bülbül?

Uykudan uyandırdın,
Zihnimi bulandırdın,
Yunus’u utandırdın,
Bülbül niçin ötersin?
Âşıktan da betersin.

Olur mu?

Cismimi bölseler bu yolda bine,
Sana şükrederim binlerce yine,
Varsın aşkın ile kül olsun sîne,
Çileler gülmeye engel olur mu?

İman ümitlerin en büyük bahtı,
Sana tutulanlar neyler ki tahtı,
Hasretlik bağrımı kavurup yaktı,
Sarp dağlar gelmeye engel olur mu?

Yolun gayet yüce, öyle güzel ki,
Aşkın gönlümde öyle bir sel ki,
Bilmeyen cahiller hayal der belki,
İnsanlar sevmeye engel olur mu?

Hazırlık gerekir ecel gelmeden,
Yaşamak mümkün mü onu bilmeden,
Hoca, kavuşulmaz ona ölmeden,
Tabipler ölmeye engel olur mu?

Aşk neymiş

Varını yoğunu atmakmış bu aşk.
Canını Canana satmakmış bu aşk.

Sevenler beraber gezip tozarken,
Bağrına taş basıp yatmakmış bu aşk.

İsteyene balı ve şekeri verip,
Zehirleri kendi yutmakmış bu aşk.

Belâ yağmurları yağarken her an,
Şükür secdesine yatmakmış bu aşk.

Aşktan mahrum olan bu derdi bilmez,
Malıyla denize batmakmış bu aşk.

El âlem yangından kaçıp dururken,
Ateşe kendini atmakmış bu aşk.

Hasretiyle gece gündüz ağlayıp,
Gözlerin şükrünü yapmakmış bu aşk.

Hoca der, kaş ile göze değil bu,
Allah’ın emrini tutmakmış bu aşk.

Âlemi başıboş sanma ey ahmak

Âlemi başıboş sanma ey ahmak,
Bütün mahlûkatı yaratan vardır.
Başını kaldır da âleme bir bak!
Göğü yıldızlarla donatan vardır.

Tesadüf olur mu şu yüce nizam?
Her şeyde görülür büyük intizam.
Takvimli bir saat gibi muazzam,
Ay ile güneşi yürüten vardır.

Bize yağlı fındık veriyor çalı,
Bir böcek ipekten dokuyor halı,
Zehirli bir arı yapıyor balı,
Bunların hepsini öğreten vardır.

İnek su içiyor, saf süt oluyor,
Ağaç, ekşi tatlı meyve veriyor,
Şimşekler çakıyor, rahmet yağıyor,
Gökte yıldırımı gürleten vardır.

Maksatsız göz görür, kulak duyar mı?
Hoca, aklı olan küfre kayar mı?
Cehennemde tatlı cana kıyar mı?
Dilimizi döndürüp söyleten vardır.

Gönül hakikate erdikten beri

Gönül hakikate erdikten beri
Muhabbet yolunu ala gelmiştir.
İyiyi kötüyü gördükten beri,
Şu benzim sararıp sola gelmiştir

Gece gündüz fikrim, ebedî yârda,
Ciğer kebap oldu manevî narda,
Garip kalan bülbül şu ilkbaharda,
Muradın almaya güle gelmiştir.

Dertli bülbül, bahçelerde bağlarda,
Figân eder gül açtığı çağlarda,
Mor sümbüllü, gonca güllü dağlarda,
Gönül devasını bula gelmiştir.

Bu gurbette ayrılığın elinden,
Zarar gelir kötülerin dilinden,
Hoca der ki, cehaletin selinden,
Bağrımız kan ile dola gelmiştir.

Ey gönül

Gönlüm, bülbül gibi başla figana!
Hâlini açıkla bütün cihana!

Aşk ile meşk gizli kalmaz cihanda,
Deliye dönmüştün hani ilk anda.

Doymayan bir hırsa açtın kucağı,
Ne yazık yıkıldı gönül ocağı.

Gönül, sana ne söylesem pek azdır,
Git aşk kitabına ismini yazdır!

Böyle hâlin yoktur dünyada eşi,
Gönül, yakmış seni, aşkın ateşi.

Yârin, dertlerine deva olmuyor,
Tabibin yaraya neşter vurmuyor.

Hasret deryasına sokup boğdurdu,
Üstelik başına bela yağdırdı.

Yalvardın, yakardın, etmedi hiç kâr,
Gizli sırlarını etti âşikâr.

Günlerce peşinden koşup yoruldun,
Hicran ateşiyle yanıp kavruldun.

Nasıl çile çektin, gündüz ve gece,
Gel ey gönül, hani nedir netice?

Her maceranı yaz kitaba tek tek,
Okunsun, dinlensin kıyamete dek.

Sevgi hazinesi gizli kalmasın!
Öyle yaz ki kimse kusur bulmasın!

İçinde çeşitli konu olmalı,
Okuyanlar bundan ibret almalı.

Mecazi bir aşktır, kapılma hisse!
Hakikat ehli de almalı hisse.

Herkes bundan alsın neyse nasibi,
Hayırla yâd etsin âşık garibi.

Ey gönül her sözün etkili olsun,
Okuyanın gözü yaş ile dolsun.

Sevgiyi bilmeyen aşka boyansın!
Gaflette olanlar, bilip uyansın!

Aşkını işiten, hayrette kalsın!
Tefekküre dalsın, payını alsın!

Ayrılık derdine, düçar olanlar,
Bunu hep okusun, naçar kalanlar.

Oğlu, kızı ölen bir baba-ana,
Teselli bulsunlar bununla cana.

İrfan ehli olmak bakmazmış yaşa,
Ancak bunu ehli eder temaşa.

Ben derviş miyim?

Ey beni derviş bilen,
Neden bana bu alkış?
Dervişlik yaylasında,
Mevsimlerim kara kış.

Derviş diye atandım,
Gece gündüz yatandım,
Ele bakıp utandım,
Benim her işim yanlış.

Günahımı gizlerim,
Yalan yanlış sözlerim,
Döner durur gözlerim,
Anlaşılmaz davranış.

Bazıları tanırlar,
Her söze inanırlar,
Beni uysal sanırlar,
Bendedir her kötü iş.

Ey dostlar, ey yarenler,
Hakikate erenler,
Bu yolda olan hâller,
Yüce Allah’a kalmış.

Kötü söze alındım,
Ulu suçta bulundum,
Yunus Hakk’tan umduğum,
Günahlarımı afmış.

Hak teâlâ intikamın, kul eli ile alır

Hak teâlâ intikamın, kul eli ile alır
İlm-i hâli bilmeyenler, onu kul yaptı sanır

Cümle eşya Halıkındır, kul eliyle işlenir
Emr-i Bari olmayınca, sanma bir çöp deprenir

Taştın yine deli gönül

Taştın yine deli gönül
Sular gibi çağlıyorsun
Gözden kanlı yaş akıtıp
Yollarımı bağlıyorsun

Nidem elim ermez yâre
Bulunmuyor derde çare
Geziyorum hep avare
Beni niçin eğliyorsun

Kaybettim ben arkadaşı
Zehir etti tatlı aşı
Gözlerimin dinmez yaşı
Irmak gibi çağlıyorsun

Şu bulutlar uçup giden
Yazın bize gölge eden
Gece gündüz öyle neden
İçin için ağlıyorsun

Sıkıldı Yunus’un canı
Kaybettiğim iller hani
Gurbet ile attın beni
Ciğerimi dağlıyorsun

Kahrın da hoş

Hoştur bana senden gelen,
Kırmızı gül yahut diken,
İster kaftan, ister kefen,
Lütfun da hoş, kahrın da hoş.

Sevindir şu ihtiyarı,
Olur aşkın bahtiyarı,
Layık görür isen nârı,
Nârın da hoş, nurun da hoş.

Yunus sana sâdık kuldur,
İster ağlat, ister güldür!
İster yaşat, ister öldür!
Lütfun da hoş, kahrın da hoş.