Çevrimdışı

Buraya kadar söylenenlerden de anlaşılacağı üzere, musibetler bir yönüyle ceza ise, bir başka yönüyle de cemiyeti uyandırıp, derlenip toparlanmaya bir ikazdır. Bu hususu herkesin anlayacağı bir açıklıkla şu ayet ifade eder:
“İnsanların kendi ellerinin kazandığı (ihtiyarlarıyla yaptıkları) şeyler yüzünden karada ve denizde fesat belirdi ki, (Allah) yaptıklarının bir kısmını tattırsın. Olur ki, rücû ederler onlar”. (1)

Ayet-i Kerime, öncelikle iki noktayı tespit etmektedir:
1-Karada ve denizde çıkan fesat (her çeşit olumsuzluklar) insanoğlunun iradî fiilinin eseridir.
2-Ortaya çıkan fesatta yaşanan sıkıntılardan bir maksad da, insana, yaptığı işin kötülüğünü tattırarak, hatadan dönmesini sağlamaktır.

Ayet ve hadislerde farklı şekillerde tespit edilen bu düstur sebebiyle, hüşyar müminler, her zaman, her yerde musibetlere uğradıkça, bunu ilahi bir ikaz anlamış, bu musibetin kendisinden sudur eden bir hatadan, bir günah ve zulüm eyleminden ileri gelebileceğine hükmederek tövbe ve istiğfara koşmuş, kendi kendini kontrol ve teftişten geçirmiş, kulluk ve ubudiyetine bir yenilenme, bir canlılık kazandırmıştır.

Ehemmiyetine binaen buna Kurânî bir örnek kaydedeceğiz:
Kuranda geçen Hz. Yunus kıssasında, Hz. Yunus aleyhisselam, gece vakti denize atıldığı zaman onu balık yutunca, balığın karnında yaptığı dua, başına gelen bu musibetin, kendi kendine zulüm olan şahsî hatasından ileri geldiğini itiraftan başka bir şey değildir: “(Rabbim, Senden başka ilah yoktur, Seni her çeşit noksanlıklardan tenzih ederim, ben kendime zulmettim” (2).

Allahı tenzih ve musibetteki bütün kusuru kendinde görme esasına dayanan bu dua “en azim bir münacaat ve en mühim bir vesile-i icâbe-i dua” telakki edilmiştir. Hz. Yunus: “Rabbim Senden başka ilah yoktur” demekle başına gelen felaketten kendisini kurtarabilecek Zâtın “balığa, denize, geceye hükmü geçebilecek olan Allah olduğunu” itiraf ediyor ve ihlaslı bir ilticada bulunuyor.
Kaynaklar :
1-Rum 41. 2-Enbiya 87.