Çevrimdışı

Kur’ân-ı Kerim'de tekrar olduğunu ileri sürenlerin başında Bedruddin Zerkeşî (745/794), ibn Kuteybe (213/276), el-Kadı Ebû Muhammed ibn Atiyye, Celaluddın es-Suyutî (911/1506) ve Zemahşerî (538/1143) gelir.

İmam Zerkeşî, "Araplar, hitaplarında müphem bir husus olduğunda onu tahkik etmek veya mânâyı tekid için tekrara başvuruyorlardı. Kur'ân onların diliyle nâzil olduğundan, hitap tarzı da onların aralarında geçerli usûllere göre olmuştur." der (Zerkeşî, 3/9). Ona göre tekrar, lâfız veya onun muradifinin yeniden zikredilmesidir (3/10-11). Bazılarına göre tekrar, kâinatta görülen bir vakıadır. İnsanın hayat boyunca tekrarla yemek yemesinden, su içmesinden ve hava teneffüs etmesinden tutun, bitkinin tekrar sulanmasına, güneşin tekrar doğmasına kadar bir çok hususta tekrarı müşahede etmekteyiz. Keza konuşmanın nesir ve şiirinde de tekrar, bir prensip olarak kendisini göstermektedir (Alûsî, 20). Zamahşerî de, "Tekrar yoluyla mânâ muhatabın ruhuna öyle yerleşir ki, bu, kökleşmiş bir akide hâlini alır. Bu da, insan fıtratının âşina olduğu bir husustur." der (Zemahşerî, 5:160).