Çevrimdışı

Şimdi bakıyorum da herşey sahte, çıkar üzerine kurulu. Dostluklar bile öyle olmuş artık insan şaşıyor. Kime güveneceğine, omzunu yaslayacağına şaşırıyor. Öyle bir an geliyor ki kendisini yastığının altında gözünde akan yaşlarla buluyor. ''Neden böyle oldu?'' diyerek çaresiz kalmak, güçsüz bulunmak aslında o an insanın en masum hali belki de. Savunmasız olduğu o acınası hali, üzgün hali. Yaşamaya dair ayağa kalkmamıza yardımcı olan acılarımız, aslında yaşadıkca tecrübe sahibi oluyor anlıyoruz.
Bazı şeyleri anlatmak için de susuyoruz, susuyoruz ki zamanı gelsin.

 

Çevrimdışı

Dışarısı mühim değil, asıl mesele insanın iç dünyasıdır. Kimin ne kadar acı çektiği dışarıdan nasıl bilebilirsiniz!

 

Çevrimdışı

Kimse bir şey anlatsın istemiyorum ve beni de anlamasınlar. Artık yoruldum.

 

Çevrimdışı

Hayatla bir sorunum yok, zaten hayat güzeldir fakat tüm güzelliğini insanlar sömürür hepsi bu.

 

Çevrimdışı

Eski samimiyeti kalmamış hiçbir şeyin. Sahte bir tebessüm yüzlerde kalan.

 

Çevrimdışı

Önceden arkadaşlığın bu kadar zor bir şey olduğunu düşünmezdim. Daha doğru önceden kimse çıkarı için yırtınmıyordu, sahte ilişkiler yoktu. Ne olduysa yıllar içinde oldu, artık herkes sahteydi, sahte olmadığını söyleyen bile.

 

Çevrimdışı

Yani demek istediğim, herkesin acısı kendisi kadarken. Sen hala başkasından daha çok acı çektiğini mi düşünüyorsun. Boşversene.

 

Çevrimdışı

Ben değiştim dediğim anlarda bile, kendimden öteye gidemiyordum.

 

Çevrimdışı

Ne kadar çok şey biriktirdim içimde, sen gelirsin, dinlersin diye.

 

Çevrimdışı

Bazıları konuşur, bazıları da yazar. Anlatırlar bir şeyleri ve az da olsa rahatlar. Fakat bazıları sadece susar, çok susar, hep susar.