Ah be dostum kalem,
Ah be cefakar dostum kağıt,
Sizi birleştirip yüreğimi dökmek istiyorum
Neden kaçıyorsunuz söylermisiniz
Hani bir kalbe dokunan herşeyi dökerdiniz yalanmıydı
O vakit öncekilerin bir anlamı kalmıyor.
Sanıyorlar ki kulamı yazıyorum
Sanıyorlar hep aşk meşk yazıyor diye cümlelerimle
Kula yazılacak yazımı var ki yazayım
Yada öyle bir kul var mı ki
Dökeceğim bir kalemin mürekkebi olan var mı
Söylesene mürekkebini saklamanın anlamı var mı ki
İstediklerim seni yazmayı istemek ama yazılacak yazının olmaması
İşte bende dostlarımın desteği ile şu şekil yapıyorum
Kalemi içime saklıyorum
Diyorum ona en kadim dostum kalbimi kağıda indir
Kağıt hüzüne bağlıyor efkarlanıyor kabul etmiyor
Ben bir ağacım sadece mürekkebe yazabilirim
Sen ise yüreğini veriyorsun der,
Dökemediğim yüreğimin meşkali onlar aslında
Afilli sözcüklere binaen döker yüreğimi
Ufacıktır yaşamı sırtlandıran kalbimin nadide çiçeği
İşte çiçeğe su mısralara düşemesine izin vermiyor kalem
Sevdaya liman olan mısranın güneşini hak ediyor mu der,
Anlatılanlar doğru mu yoksa anlatmaya mı gerek var
Seni düşündüğümde mısraların dökülmesi gerekir
Ama dökülen göz yaşından başka bir şey yok göründü her seferinde
Mısralarımı niye yazmıyorsun ey dost
Ben kalbimin derinini açtım sana yaz diye
Sadece her seferinde bir nokta dedin
Kalbim ağlarken neden bir nokta
Kağıt masumca suskun marur duruyor
Her şekilde bir dem vursa bu bedene
Kalbime ok gibi düşen yüreğime hicran
Bir destansı hikaye ile der kağıt sessizliğinde
Gözlerime bakın anlatmaz mı size diyorum
Kalem bu sefer kaçıyor koşar adımlarla
Yine mi diyorum bu seferde
Dökmesin bedenimi deyip hepsini kaldırıyorum
O mağrur tozlu rafıma sessizce usulca
Kalbimi bir türkünün eşliğinde kapatıyorum
Türkü bitene dek gelir kağıda ve kaleme can olur musun...