Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.

Ben kimseye sırtımı yaslayamadım.
İsterdim ki biri olsun-kim olduğu önemsiz- hep yanımda olsun.
Korusun kollasın, güven versin.
Sırtımı yaslayım ya, düşünce kaldırsın beni -böyle olmaz, hadi tekrar-desin.
Beni dinlesin-ama öyle dinlemiş olmak için değil, gönülden, içten. Beni anlasın.
Hatalarımı göstersin, kızsın da. ama hep sevsin.
Varlığı huzur versin.
-O varken bana bir şey olmaz- diyebiliyim.
Rahat rahat ağlayabiliyim karşısında.
Bir tek o bilsin içime hapsettiğim kız çocuğunu.
Bir tek o bilsin zayıflığımı, zaaflarımı.
Çok mu?

Kaçıp saklandığım dünyalar rüyalarımı kuşatıyor geceleri. Unutmak istediğim anlar da yancı oluyor gizli dünyalara.
Umutla umutsuzluğun, dermanla çaresizliğin savaşında yitiyor uykularım. Bölünmüş tüm zamanlar…
Gerçekle kurguyu ayırt edemiyorum. Gerçekten olmuş muydu bu?
O kadar mı acımasızdı diyorum?
Sonra acımasız olan neydi,kimdi diye düşünüyorum.
Nevrotik bir sabaha uyandığımda uyanmış olduğumdan emin değilim hala.
Dünyadan ve kendimden kaçarken içimdeki bütün hezeyanların karanlığına yakalanıyorum. Umut,özgürlük,mutluluk,savaş,açlık ve çaresizlik…
Bütün her şey anlamsızlaşıyor birdenbire.
Hayal kurabileceğim bir kişiliğe bürünmek istiyor içimdeki karanlık. Muzip çocuksa kapatıyor bütün hayallerimin ışıklarını.
Kendimden kaçtıkça yansımalarımda kayboluyorum.
Kimbilir hangi yanımı öldürdüm yine?
Ve hangi yanım sabaha ulaştığını düşünecek rüyalar bitince..

Bazı anlar vardır..
Elinde 3 5 fotoğrafla kaldığın,
Heryerin ıssızlaştığı, siyaha döndüğü renklerin,
Düşünemediğin.
Konuşamadığın.
Anlatamayıp, anlaşılamadığın..
Kelimelerin düğümlendiği boğazına,
gözlerin ıslak baktığın.
Ağlamayı gururuna yediremeyip, son anda döktüğün her bir yaşını.
Durgunlaştığın.. ve bununla birlikte elinden hiçbir şey gelmiyor hissi.
Gecesi yakan, sabahı zehir..

ve tüm bunlara sebep, cevap bulamadığın tek soru.. neden?
sahi, neden?

Bazen, kırılırsın.
Bazen, incinirsin.
Bazen, yutkunamazsın.
Bazen, h'iç kırıklarla boğulursun.
Bazen, sen olmaktan çıkarsın.
Bazen, kendini harflere asmak istersin.
Bazen, istemeden acıların çoğalır.
Bazen, tüm acıları çektiğini düşünürsün.
Bazen, bazılarından fazla yaşıyor olduğun kanısına varırsın.
Bazen, bazenler içinde boğulursun.
Bazen, hiç ayak basılmamış, adı sanı duyulmamış, bir şehir olmak istersin.
Bazen, tüm insanların seni faili meçhul olarak bilmesini istersin.
Bazen, bazenlerin seni intihara sürüklediğini düşünürsün.
Bazen, sezen aksuyla hayata tutunursun.
Bazen, eline bir saz değil, kalem alarak yazdıklarını yaşamak istersin.
Bazen, bazenlerin içine hapsolursun.
Bazen, binlerce yüz içinde kaybolursun.
Bazen, bilinmez bir ülkeye gitmek istersin
Bazen, ana vatan olmak istersin.
Bazen, nedensizce seversin.
Bazen, bile bile ölmek istersin.
Bazen, hayatı dört duvarlar arasında kendi kendine yaşayarak geçirirsin.
Bazen, tüm maskeli insanların yüzlerini tutuşturmak istersin.
Bazen, bir şarkı olup sıradaki parça diye başkalarına gitmek istersin.
Bazen, kördüğüm olursun.
Bazen, gözlemlerin g'özlem olur.
Bazen, turna kuşu olup sürekli göç etmek istersin.
Bazen, yıllardır bulamadığın huzurun şarkılarda olduğunu hissedersin.
Bazen, kalbinin esiri olursun.
Bazen, sadece bazen demekle yetinirsin.
Bazen, keşkeleri halat, bazenleri tabure yaparsın.
Bazen, sadece severek yanarsın.
Bazen, kelimeler kifayetsiz kalır.
Bazen, bilmediğin ateşe düşer, cayır cayır yanarsın.
Nedensizce, vedaların insanı olursun.
Bazenlerin bittiği yerde, nokta olup sonunu bitirmek istersin.
Ve yutkunamayıp boğazına takılan kelimeler seni sessizce, azaltarak öldürür.