Üzülme, ben çok iyiyim.
Hayat yine güzel bak heryer bembeyaz şimdi.. Ah seninle tanıştığımız gün gibi.
Sen yoksun, ama iyiyim. Arada düşüp acıtsam da yüreğimi, iyiyim.
Sen beni düşünme. Ben hep iyiyim.
Hem bak, fotoğraflarımız var eskimeyen.
Bütün şehirde anılarımız, şarkılarımız.
Üzülme! Sen yoksun ama, ben çok iyiyim..

hadi ozaman; /watch?v=icF6KWf3aiE

Alışmak..

Büyük anlamlar kazandırdığın içinde, hayatın da hep olsun dediğin, her baktığında görmek istediğin, bir telefon uzağında olduğunun rahatlığıyla sarıldığın..
Her şeyi paylaştığın, koşulsuz güvendiğin,
yüreğini açtığın, sevdiğin,
değer verdiğin, evet değer verdiğin..
İncitmek istemediğin, üzdüğün için üzüldüğün, kaybetmekten korktuğun, sonu ne olursa olsun hep doğru olduğun, olacağın..
ve bütün bunların karşılıklı olduğunu sandığın ama, hiç olmamış olduğunu farkettiğin,
bildiklerini unutturan, bir daha istesen de hayatında olamayacak bir insana..

Ah öyle acı, öyle zor.

Uluorta yaşadığım ama hiç kimseye anlatmak istemediğim acılarım var benim.
Ve kanaması durmayan kalbimin bileklerinde ustura kesikleri...
Aklımdan ayaklarımın altına kadar can kırıklarıyla dolu bedenim, acıyor her yanım…
Her adımımda, üstünde yürümekten bıktığım ateş parçaları düşüyor avuçlarımdan.
Dokunduğum her yer “Dokunma! ” diyor küstahça.
Hiçbir kapıyı çalmadığım hâlde, her kapı kapanıyor yüzüme.
Oysa anahtarım olsa dahi girmiyorum içeri.
Terk edilmiş ve yıkılmış bir şehir var bende.
Belki de kavim göçleri kadar eski ve Yaradan’ın gazabına uğramış...
Bir kuyunun dibindeyim. Bir kervanın en sonunda yürüyorum her an kopmak için.
Bir peygamberin, ağlamaktan kör olmuş gözleri gibi ağıtlarla dolu dudaklarımın çukuru…
Kaybolmak istiyorum çoğu zaman ve uzaklaşmak her şeyden...
Ve yazılmış kelimelerin, tekrar yazılamayacağını bildiğim hâlde, umutsuzca yazıyorum yine de...

- Halis Karabenli

Bazı geceler, zaman duracak kadar yavaşlar..
Böyle anlarda insan kendine anımsayıp kederleneceği bir anı seçer istemeden.
Binlerce kötü anı içinden en çok canını yakanı bulup çıkartır bilinç ve öncesinin arafındaki çöplükten.
Bazı geceler, zaman akmayı unutur.
Canını ısırmak ister insan geçemeyen saatler boyunca.
Belleği, yıllarca şımartıldıktan sonra terk edilen, artık sokak köpeği olmayı beceremeyen ama gidecek bir evi de olmayan zavallı bir kaniş acınasılığıyla oradan oraya atlayıp durur.
Bazı geceler, zaman bir yerlerde takılıp kalır.
Bazı şarkılar sadece böyle zamanda dinleyelim diye vardır.
Bazı şiirler ancak böyle zamanlarda anlaşılabilir.
Bazı hikayelere sadece ve sadece böyle zamanlarda katlanılabilir.
Bazı geceler, zaman buzdan bir bıçak kadar sert, soğuk ve şeffaftır.
Görünmez bir el onu ruhumuzun en hassas noktasına batırır..

- Ali Lidar.

Benim Pollyannam da sensin @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]..
Günlüğüm senindir, sen hep yaz (:

Sevgili Pollyanna,
Sen bu mektubu okurken
Soğuk bir doğu sokağında,
Acılarla yüklü bir faytonla dolaşıyor olacağım
Atların boynunda ziller ve pembe orlondan püsküller
Şaklayan kırbaç ve gıcırdayan tekerlekler.

Kömürümüz bitti tam kışın ortasında
Toz hatıra ve talaş bastık sobaya
Üşüse böyle yapardı mutlaka hazreti İsa da.
Aşkın yüzünden düşen bin parçayı
Toplamaktan yoruldum ben artık Pollyanna

Yolda bavulumu çaldılar
Bana hediye ettiğin o kırmızı elbise de içindeydi
Ne güzeldi
Ben kendime çilek derdim onun giydiğimde
Bakar bakar anne derdim memelerime
İnsanın memesi olması büyük bir çilektir Pollyanna
Güzeldi yine de o yıllar
Küçük sarı pütürleriyle
Ne çabuk geçti.

Ama zaten onu burada giymeme izin vermezlerdi
Belki artık hiç olmaması daha iyi
Çalınmış bir güzellik,
Yasaklanmış bir güzellikten daha iyidir.
Ama onu asla unutmayacağımı bilmelisin.

Dilerim sen pötikareli gömlekler gibi neşeli,
İri dişli bir mısır koçanı kadar
Mutlu ve yan yanasındır.
Belki bir gün beni ziyarete gelirsin
Sana krem fıstıklı ekmek ikram ederim
Artık çok mutlu olacağızlı ekmekler
Süte ekmek doğrar ve
Papara papara diye şarkı söyleriz.
Sen ruhumun misafir odasında uyursun,
Süt ve gözyaşı lekeli yumuşak yer yatağında.