Belki de bir gün yeniden karşılaşırız, olamaz mı?
Yıllar geçmiş olabilir üzerinden; biraz yorulmuş olabiliriz ya da alışmış... Unutmuş gibi yaparız, hiç kızmamış, hiç ağlamamış gibi bakar gözlerimiz, en azından öyle görünmeye çalışırız...
Olur ya bir gün karşılaşırsak bir yerlerde yeniden, hiç konuşmadan birbirimizi bir daha kandırırız... Açtığımız yarayı öpüyormuş gibi sanki.
Gülümseyelim o zaman olur mu, 'acımadı ki' der gibi..

-Ezgin Kılıç

Niye olmadı, olsa nasıl olurdu, olur da bir daha olma ihtimali olur mu?” diye de düşünmüyorum. Yoruldum çünkü. Biraz da öfkem var… Hani kapıdan çıkan o kapanma sesi gibiyim. Kim farkında ki kapının, çıkardığı o sesin kim farkında? Çekip gidiyor herkes. Herkes gidiyorsa kapının ne önemi var o zaman? Niçin kapatıyorsunuz?
Şimdi demez miyim, “Lanet olsun kapınıza da, size de. Adam gibi durmayı bilmediniz,” diye?

- Halis Karabenli

"Öyle bir şey yazmak istiyorum ki yukarı bakılsa mavi ve her zaman mavi; aşağı siyah her zaman siyah...
Bir şey ki mavi ve siyah olsun."

Mai ve Siyah

Zaman mı? değil zaman.
Akan zaman değil mesafelerdir.

Güneşin çekici yukarda
Suyun bıçağı aşağıda
Krom alçakgönüllü, bakır utangaç,
Ağaç: bir damla iki kıvılcım arasında.
Rüzgâr bilmiyor nerden eseceğini
Sınırlar kesik,
Yerleşme yerlerinde balkıma.

Biz kırıldık daha da kırılırız
Ama katil de bilmiyor öldürdüğünü
Hırsız da bilmiyor çaldığını
Biz yeni bir hayatın acemileriyiz
Bütün bildiklerimiz yeniden biçimleniyor
Şiirimiz, aşkımız yeniden,
Son kötü günleri yaşıyoruz belki
İlk güzel günleri de yaşarız belki
Kekre bir şey var bu havada
Geçmişle gelecek arasında
Acıyla sevinç arasında
Öfkeyle bağış arasında

Biz kırıldık daha da kırılırız
Doğudan Batıya bütün dünyada
Ama kardeşin kardeşe vurduğu hançer
İki ciğer arasında bağlantı kurar
Büyür, bir gün, zenginleşir orada,
Çünkü Ali’yi dirilten iksir de saklı
Hasan’a sunulmuş ağuda,
Granitin de olur bir okyanus diriliği,
Nehirler daha uysal akar,
Bir çiçek nasıl açılıyorsa kendiliğinden
Bir kuş nasıl uçuyorsa
Öyle sever, çalışır insan,
Kıraçlar çarptıkça dağlara
Gül göçürür şafağından
Doğanın altın şafağından
İnsanın altın şafağından
Tarihin altın şafağından

Biz kırıldık daha da kırılırız
Kimse dokunamaz bizim suçsuzluğumuza.

-Cemal Süreya

“En çok neyi konuşuyorsam, aklımda olan da hep o'dur” demek değil elbette.
Bazen insan, aklında olanı saklamak için başka şeylerden söz eder çünkü…
Şurada, az ötede, herkese uzak bir yerde duran bir şey var.
Uzanamadığım, umudumu kestiğim ve “Bir daha olsa, biz akıllanmayız, yine aynısı olurdu” dediğim; sesimde büyük gürültüyle patlayıp, bedenimi boydan boya yırtan, ancak acısını benden başka kimsenin duymadığı, hissetmediği, yalnız göğüs gerdiğim; gerdiğim göğsümün yırtıldıkça mütemadiyen derisinin yenilendiği ve böylece her defasında aynı acı tonunu tattığım; herkese zül gelebilecekken, onurla içimde taşıdığım, yüzümü eşsiz renklere boyayan bir renk cümbüşü var…
Sevdim ben… çok sevdim.

-Halis Karabenli

/watch?v=zGEQMt6aWAM

Hani bazı şarkılar vardır. ne zaman duyulsa can yakan..
bi ok gibi kalbe saplanan,deştikçe deşen.. ama kanatmayan..
en mutlu olduğunu düşündüğün anlarda bile seni paramparça etmeye yeten..
mıh gibi bırakan seni.. aslında olduğun yerde olmadığını hissettiren..
tamamen yalnız ve yabancı olduğunu her şeye..
ama asla ağlatmayan.. içine attıran..
canını yaka yaka defalarca dinlediğin.. dinlemekten usanmadığın... zaman sonra silip attığın...
...ve aylar,yıllar geçse de duyduğun ilk an aynı duyguları yaşatan..
unutmadın gerizekalı, hiçbir şeyi.. alıştın sadece. alışmaya alıştın.. ama onu bile becerememişsin ki, sen bir adım bile gidememişsin ki aslında! gerçeğini yüzüne vuran..
çalıp bittiğinde ise geri döndüren seni, hiçbir şey olmamış o az önce ki kahrolan sen değilmişsin gibi hayatına kaldığın yerden devam edişine şahit...

Hataydın, biliyordum.

Bir yanlışın bütün doğruları götürdüğü sınavın muhtemel sonucuydun.

Ama ben, bir kez olsun kendim için hata yapmak istemiştim.

ve doğrularımın hiç önemi yoktu!

-Halis Karabenli