Kalabalık beni sahiden sıktı.
Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum.
Bu nefret filan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece bir yalnızlık ihtiyacı.
Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum.
Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum.
Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini.
O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz..

-Sabahattin Ali

"Hayal kırıklarım battı yüreğime.
Ne olur gelişigüzel gelme, ufuk çizgim belirsiz.
Usumun derinliklerine inme, sığlıklarım dahi dipsiz.
Yakarışımın girdabı inleme, duygularım ahenksiz.
Düşüncelerim katran kadar kara ve
Bir o kadar kahır yüklü omuzlarımda.

Hayal kırıklarım battı yüreğime.
Gidersen bir daha dönme, amaçlarımın sonu gayesiz.
Sönen koru alevlendirme, ateşim cılız, cesaretsiz.
Karabasan olup çökme üzerime, çığlıklarım sessiz.
Düşüncelerim gece kadar kara ve
Bir o kadar ağır başım omuzlarımda."

Olmadığı kader.

Bazen olmak istediğimiz yer ile olduğumuz yer arasındaki fark gözlerimizin içine baka baka sıkar boğazımızı.

Bu uçsuz bucaksız denizde, en çok keşke var.
Keşke tam da orda, keşke kalbimin tam ortasında.
Bir kalbimiz var sahi, gündüzleri unuttuğumuz ve sadece geceleri hatırladığımız.
Keşke, keşke demeden de yaşayabilseydim yaşanabilecek ne varsa.
Yaşamak ne kadar da acıklı, ne kadar da ahmakça.
Keşke ben biraz ölmeseydim Tanrım.
Keşke dünya benim için yeni baştan yaratılsaydı.

Bugün yaşamın anlamı dediğin şey, yarın bir taş parçasından daha anlamsız olabiliyor.
Bu kadar ince bekleyişler gerekir mi acaba?

Bazı anlar ölüm gibi. Ölümü bilmiyorum fakat olsa bunun gibi olur dediğim zamanlar çok.
Düşüncelerin karamsarlaştığı bir an düşün. Baktığın heryerin siyah oluğunu. Görmek istediğin hiçbir şeyi olduğu gibi göremediğini. ve tüm bunları sadece kendi içinde yaşadığını.
İnsan niye yapar kendine bunu. Kader mi.
Allah akıl vermiş, önümüze yeni fırsat-daha doğrusu bize o an fırsat gibi gelen- durumlar çıkardıgında, her zaman ikinci bir seçeneği de sunmuş.. Her şeyde öyle değil midir. Hangi karar tek seçenekle sunuluyor ki. Peki neden ısrarla bizi en mutsuz edecek seçeneğe yöneliriz. Neden o an cazip gelen şey, gün gelir hayatımızı alt üst eder.
Ben inanıyorum ki, insan hayatında bir kez tökezledi mi öyle gidiyor. Bir yanlış bin yanlışı doğuruyor.
ve o yanlışlar içinde boğulup gidense yine, insan.

ve bir Gökyüzüm yok benim. Mavim yok, ışığım yok.
Yoruldum, gökyüzünü görmeye çalışmak istemiyorum artık. Düştüğüm zamansa kalayım öyle.
Olmuyor.. Düştünse kalkacaksın kural bu.
Bir arkadaşım başka bir arkadaşıma söylemiş; "o kadar şeye rağmen hala mutlu".İlk duyduğumda sevindim. Sonra içim acıdı.
Kimse görmedi, bilmedi yine. Gülümsedim ama içim kanadı.
Ölüm gibi.