''küstürmeyin insanları hayata.
sonra her şeyden vazgeçiyorlar...
bir dağ başında kalmayı, bir adada mahsur kalmayı,
nerede bir yalnızlık varsa onu istiyorlar...
küstürmeyin işte
bazı insanları...''

Gerçekten sevdiğim pek az insan var; hele saygı duyduğum daha da az insan var.
Dünyayı tanıdıkça hoşnutsuzluğum daha da artıyor; her geçen gün insan karakterinin tutarsızlığına ve akıllı, duygulu görünenlere bile güvenilmeyeceğine olan inancım güçleniyor.

*Jane Austen

Ben adını ne zaman ansam adın genzimi yaktı.

Ben ne zaman anlatsam seni birilerine hep unuttum dedim yaşadığım ve yaşattığım her şeyi anlattım ardından ama dedim unuttum inan hiç acımıyor yokluğunun yarattığı boşluk dedim.

Ben ne zaman seni unuttuğumu söylesem sesimde titredin.

İçimde üşüdün.
İçimde yandın.
İçim oldun.
İçim öldün.

İçimi kemirdin yaraladın beni içimden.
Kimse görsün kimse öpsün istemedim yaramı.

Kimse yaşadığı şey'in adının ve hissettiğinin aşk olmadığını öğrensin istemedim.

Ben nasıl yaşıyorum ne ile yaşamımı sürdürüyorum bilsinler istemedim.

Güçsüzlükle ilgisi yok ya da kolay vazgeçebilmekle.
Kolaya kaçmakla vs.

Sevmek sevmektir işte.
Birikmek biriktirmektir.
Nefreti de aşk'ı da ve özlem'i de.

Ben senin sahip olduğun yaranın ağzını açık bıraktım.
Unuttum dediğime bakma..

İnsan sakladığı yarasının kanayıp kanamadığını bilmez mi hiç..

*Ezel Roz Manaz

Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca
Alt katında uyumayı bir ranzanın
Üst katında çocukluğum...
Kağıttan gemiler yaptım kalbimden
Ki hiçbiri karşıya ulaşmazdı.
Aşk diyorsunuz,
limanı olanın aşkı olmaz ki bayım!

Allah’la samimi oldum geçen üç yıl boyunca
Havı dökülmüş yerlerine yüzümün
Büyük bir aşk yamadım
Hayır
Yüzüme nur inmedi, yüzüm nura indi bayım
Gözyaşlarım bitse tesbih tanelerim vardı
Tesbih tanelerim bitse göz yaşlarım...
Saydım, insanın doksan dokuz tane yalnızlığı vardı.
Aşk diyorsunuz ya
Ben istemenin allahını bilirim bayım

Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca
Balkona yorgun çamaşırlar asmayı
Ki uçlarından çile damlardı.
Güneşte nane kurutmayı
Ben acılarımın başını
evcimen telaşlarla okşadım bayım.
Bir pardösüm bile oldu içinde kaybolduğum.
İnsan kaybolmayı ister mi?
Ben işte istedim bayım.
Uzaklara gittim
Uzaklar sana gelmez, sen uzaklara gidersin
Uzaklar seni ister, bak uzaklar da aşktan anlar bayım

Süt içtim acım hafiflesin diye
Çikolata yedim bir köşeye çekilip
Zehrimi alsın diye
Sizin hiç bilmediğiniz, bilmeyeceğiniz
İlahiler öğrendim.
Siz zehir nedir bilmezsiniz
Zehir aşkı bilir oysa bayım!

Ben işte miraç gecelerinde
Bir peygamberin kanatlarında teselli aradım,
Birlikte yere inebileceğim bir dost aradım,
Uyuyan ve acılı yüzünde kardeşimin
Bir şiir aradım.
Geçen üç yıl boyunca
Yüzü dövmeli kadınların yüzünde yüzümü aradım.
Ülkem olmayan ülkemi
Kayboluşumu aradım.
Bulmak o kadar kolay olmasa gerek diye düşünmüştüm.
Bir ters bir yüz kazaklar ördüm
Haroşa bir hayat bırakmak için.
Bırakmak o kadar kolay olmasa gerek diye düşünmüştüm.

Kimi gün öylesine yalnızdım
Derdimi annemin fotoğrafına anlattım.
Annem
Ki beyaz bir kadındır
Ölüsünü şiirle yıkadım.
Bir gölgeyi sevmek ne demektir bilmezsiniz siz bayım
Öldüğü gece terliklerindeki izleri okşadım.
Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca
Acının ortasında acısız olmayı,
Kalbim ucu kararmış bir tahta kaşık gibiydi bayım.
Kendimin ucunu kenar mahallelere taşıdım.
Aşk diyorsunuz ya,
İşte orda durun bayım
Islak unutulmuş bir taş bezi gibi kalakaldım
Kendimin ucunda
Öyle ıslak,
Öyle kötü kokan,
Yırtık ve perişan.

Siz aşkı ne bilirsiniz bayım
Aşkı aşk bilir yalnız!

*Didem Madak