Hayatımın içine etmiş bir adamı seviyorum ben.
Korkak bir adamı.
Beni paramparça edip, hiçbir şey söylemeden(!)avuçlarımın arasından kayıp giden,
Varlığıyla beni mutsuz eden, yokluğunda ise beni hayata küstüren,
Onsuz olmaz dediğim ama olan-ah nasıl olan-
Unutmak isteyip, yerine kimseyi koyamadığım,
Nefret ederken çaresizce beklediğim,
Yaşamımın en güzel anlarını almış olan benden,,
Bütün keşkelerimin sebebi,
Bir daha asla sesini duyamayacağım, dokunamayacağım,
Hiç gelmeyecek olan bir adamı..
ve biliyorum bilse gelirdi..
Bilseydi eğer, hiç gitmezdi!

“Zaman zaman çok yalnızım kalbiye
arsız sarmaşıklar gibi her sabah
bıkmadan tırmanıyorum güneşin tahta perdesine
mor çiçeklerle açılmak için dünya’ya.
güneş tozlar püskürtüyor koca ağzından
aslında hiçbir şey görünmüyor kalbiye.

kalbim kocaman bir kelebekti kalbiye,
bir elmanın içinde unutulmuş yıllar önce.
pembe bir merhemle doğardı günler
saçlarımı çözerdim,taze elmalar gibi soyardım bedenimi
bahar, simit, salatalık, midye kokardı her yan
dünya artık bir daha hiç
bir okul çıkışı gibi kokmayacak mı?
hayatın kalbiye,o iri dudaklı çingenenin
ellerini hiç tutamayacak mıyım bir daha?
elmasın çatlarken çıkardığı sesi duyuyor musun,
bedenime çarpan incilerin sesini?
bir kadeh içindeki tozu üflüyor
her şeyi bir veba salgını gibi hatırlayarak
bekliyorum beklediğim neyse onu.
zaman kalbiye,zaman şimdi
kalbimde habire uzayan bir minare

zaman zaman çok yalnızım kalbiye
bugün ağlayarak kurabiye yerken,
çay fincanında kendimi seyrederken
çay beni içti, ben de çayı kalbiye
ruhumdan çaylar aktı saatlerce
âşık olduğu için kahve döküyordu terliklerine
heinrich böll’ün palyaço’su
mary onu bırakıp gitmişti, yalnızdı.
sonra yosunun latincedeki adı laminarya’ydı…
içimde gezinen salyangozun tırnakları
her hatırladığım şey için bir santimetre uzuyor kalbiye
aslında hiç istemiyorum ama
ne yapsam rutubetim sözlere bulaşıyor kalbiye.”

*Didem Madak

"Çek çıkar düştüğüm kuyudan,
Ki biliyorsun, ben var halimle yok olma çabasındayım.
Nefes aldığın her anı, hayata döndürememenin telaşındayım.
Yazıyorum Olric.
Okuya okuya bul beni.
Ne imla,
Ne satır arası,
Ne paragraf,
Boşluk yok Olric.
Dopdoluyum...
Buralarda kalakaldım Olric...
Bir o kadar durgun…
Öyle bir şey işte...
Görüyorum ki,
Benimle birlikte hiçbir şey kalakalmıyor…"

Buraların çimeni da yeşermeyi ki sensuz
Ne tütünü ne de çayı içilmeyi ki sensuz

Sesun gelir uzaktan gel diye gel gel diye
Ağlayrum sen diye bilirum sende ben diye
Adın düşmez dilimden okurum türkü diye
Anlaştım rüzgar ile esmesun ayruluk diye

Sevdan içinde bir düğum çözülmeyu ki sensuz
Ha bu dünyada bir şeyun değeri yok ki sensuz

Sesin gelir uzaktan gel diye gel gel diye
Ağlayrum sen diye bilirum sende ben diye
Adın düşmez dilimden okurum türkü diye
Anlaştım rüzgar ile esmesun ayruluk diye

/watch?v=riMULtXtPEw