Günaydııı @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] <3

Sevgili Pollyanna,
Senin romanlarında her şey o pazartesi başlardı
Kot pantolonlu, uzun bacaklı pazartesilerdi onlar
Ben mutfakta Edith Piaf dinler,
Bir lağım faresiyle göz göze bulaşık yıkardım.
Şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı
Öfkeyle pis su borularında dolaşırdı.
Sana patates kızartırdım.
Patatesler pazartesi kadar kırmızı oluncaya kadar...
Ölüm bizi ayırıncaya kadar...
Aşkımız şehrin en güzel aşkıydı
Kolay değildi, kolay olmamıştı
Yıllarca şehrin en güzel aşkının benekleriyle yaşamak.

Kirli muşamba perdeli meyhanelerde ağlardım
Masaaltı kedileriydi benim için ağlamak,
Bazen tekirdi, bazen sarman
Kim önce fırlarsa parsayı toplardı.

Öfkem içimde emekleyen kırmızı patikli
Bir bebekti sanki Pollyanna
Her köşede nergisler satıyorlardı sokaklarda
Baygın kokulu güneşler gibi...
Onları satın almak,
Sonra bir gün yüzü çatlak intiharlarımı boyatıp
Otuzaltı numara bir hayata başlamak...
Uzun bir nekahet döneminden sonra
Nihayet ayağa kalkmak...
Öfkem
Üstü kalsın derdi ve bırakırdı hayatımı
Bayat bisküvi kokan o mahalle bakkalına
Öfkem
İşi bitmiş bir çalı süpürgesi gibi
Dayamaktır kendini duvara...
Öfkem Pollyanna
Neden güzeldi?
Bütün güzeller gibi elinde bir bardak sıcak çayla

Her şey o pazartesi başlardı
Şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı
Öfkeyle pis su borularından taşardı.

“Belki bu da kafiydi. Bir insana bir insan herhalde yeterdi. Fakat o da olmayınca? Her şeyin bir hayal, aldatıcı bir rüya, tam bir vehim olduğu meydana çıkınca ne yapılabilirdi? Bu sefer inanmak ve ümit etmek kabiliyetini ben kaybetmiştim. İçimde insanlara karşı öyle bir itimatsızlık, öyle bir acılık peyda olmuştu ki, bundan zaman zaman kendim de korkuyordum. Kim olursa olsun, temasa geldiğim herkesi düşman, hiç değilse muzır bir mahluk telakki ediyordum. Seneler geçtikçe bu his kuvvetini kaybedeceğine şiddetlendi. İnsanlara karşı duyduğum şüphe, kin derecesine çıktı. Bana yaklaşmak isteyenlerden kaçtım. Kendime en yakın bulduğum veya bulacağımı zannettiğim insanlardan en çok korkuyordum. “O bile böyle yaptıktan sonra!..” diyordum…”

Kürk Mantolu Madonna/146

Kaçıncı sınıfta öğrenmiştim bir insanın gözlerinde ki acıyı okumayı?
ve kaç tane diplomam vardı beni aldattığına dair?
yokluğun ölüm sevgili..varlığında hiçbir zaman ödül olmadı zaten..
ve bıraktığın acılar her gün yediğim yemek oldu üç öğün..

parmak uçlarından tanırdım seni..
ama tek bir delil yok gidişine dair..
gözlerim kapalı sevmişim seni sevgili..
hiç görmemişim..
sahi sol yanındaki boşluk ne işe yarıyor?
yoksa bir yüreğin bile yok muydu senin?
yazık!
adımdan iyi bilirken seni,
bu acıyla adımı unutturacak kadar çok sevdim ben seni..

tek celsede boşadık bu aşkı üzerimizden..
yaz kızım;
kadın ve adam..
Dilsiz bir aşkın iki kör gözüydü onlar..
Aşkı duyamadılar..
birbirlerine çarptılar..
Sağır bir ayrılık kaldı geriye..
Belki ikisi de gitme dedi ama seslerini duyuramadılar..

Adam gitmeli..kadın bitmeliydi..
Adam gitti..
kadın kaldı bitemedi..
işte o gün ilan edildi..
aşk bitti..
adam gitti..
ayrılık yeni doğan bir bebekti..
kadın onu aşksız büyüttü belki ama bırakamazdı..
annesiydi..

-Elçin Gelir.

İnsan şu hayatta sahip olduğu tek şeyin ailesi olduğunu düşünür. işin aslı kimse kimseye sahip olamıyor gördüğüm bu çünkü insan sahip olduğu şeylere zarar vermez veremez.

Madden bu böyledir.

Düşünsene aldığın son model telefonunu klozete atıp gülümsüyorsun, çok sevdiğin ayakkabını başka bir ayakkabı ile eziyorsun, sigaralarının tamamını kırıyorsun.

Düşünsene ne saçma değil mi?
Baban senden kendi mesleğini devam etmeni diretse ondan nefret edersin değil mi? annen uğruna öldüğün kişi ile evlenmene izin vermezse, abin dışarı çıkma yasağı koysa filan.

Ölseler çok ağlarsın ama ne için biliyor musun?
Onu bir daha göremeyeceğin için, seni üzdüğü için, onu üzdüğün için belki, ne bileyim belki sarılmamışsındır, seviyorum seni dememişsindir filan.

Aradan taş çatlasın bir ay geçiyor ve rutin hayatına geri dönüyorsun, önceleri düşünmemeye çalıştığın şeyleri sonradan zar zor hatırlıyorsun.

Çayı kaç şekerli içerdi, en sevdiği renk neydi, nasıl gülümserdi, sesi nasıldı bir çoğunu hatırlamazsın.
Bu durumda sahip olduğun tek şey ailen olmuyor.

Onlarda hayatından gelip geçiyor, herkes birbirinin kıyılarından geçip giderken.

Eşyalar eskiyor, en lüks arabalar hurdaya çıkıyor, yapılar yıkılıyor, annen ölüyor , baban kanser oluyor, hayat senden sahip olduğunu sandığın herşeyi alıyor. nasıl yaşadığını buna nasıl tahammül edebildiğini hiç düşünmüyor musun?

Nasıl oluyor da günlerce yatağından çıkmayıp ağladığın günlerden bir kaç gün sonra çıkıp arkadaşlarınla çay içebiliyorsun?

Burası dünya işte diğer her şey gibi acılar da geçiyor anılar da sahip olup eskittiklerin de..

Ve esasında insanoğlunun sahip olduğu tek şey Rabbin ona lütf ettiği nefestir.

Düşün ki; üzerine basıp geçtiğin bitki bile nefes alıyor..
Kökünden kopmadıkça nefes almaya devam ediyor.

Sen ve ben de öyle..

-Ezel Roz Manaz.

Ertelemekse mevzubahis ben pek maharetliyim, kabul, elime sağlık mı, elime benim kimseler su dökemez mi bilmem ama zaman aşımına uğramış olaylar, durumlar, pişmanlıklar tekrar masaya yatırılacak, mevzu gereğinden fazla uzatılıp münakaşaya dönüşecek, kapılar, telefonlar yüze çarpılacak, kimse birbirini anlamayacak veya yanlış anlayacaksa veyahutta zinhar doğruyu anlayıp hızla kırıp dökmekte beis görmeyecekse, nezaketsizliğinin okşanmasını bekleyecekse birileri;
Sus derim, ben yorgunum, dur derim, belki yarın.

Ben isterdim ki yaralarımı gizlemekte başarılı olayım biraz, sahte gülüş ağzımda sırıtmasın, kanımı sağa sola sıçratmadan, kimsenin kanına bulanmadan bir köşede durayım.
Ben isterim ki silkelendiğinde ağaç; düşmeyen bir yaprak, düştüğünde kırılmayan bir vazo gibi dayanıklı olayım.
Kim demişse ''acı insanı olgunlaştırır'' diye, selam olsun.
Biraz daha olgunlaşırsam çürüyeceğim, ki bu da bilinsin isterim.

İşime gelmemişse, içime düşmüşse bir ah, bir hışımla dile değen öfke beni yaralamışsa, benim aklım kanıyorsa, benim içim dışıma taşıyorsa, ben fevriliğimi dahi ertelerim, safi kendimedir kanımın kırmızısı.
Gururumdur ki öyle kıymetsiz, öyledir ki ayağımın dibinde durur hep, bir tek kelam ile ezer de çiğnerim.
Ki dünya yükü ancak böyle taşınmaya müsaittir bir çift göz uğruna, bir çift söz..
Herkes değil mi ki sevdanın hamalı, bir tek benim mi gönlüme değmiş bu sevdanın yalanı, nedir?
Lakin elbet bekler insan bir erdemli davranış, yüzüne doğru sallayıp durduğu kılıcını çeksin kınına koysun, gırtlağından çeksin bi o eli, bi kalbinin mıncıklaması bırakılsın ister.
'Ben haklıyım, ben en doğruyum' biraz atılsın egodan, biraz silkelenilsin ister.
Ama tecrübeyle sabitledik bir zaman evvel, varmış meğer öfkenin de, bir hiyeraşisi varmış.

Yersiz neşelerimi, mütemadi kaygımı, tüm endişelerimi ve dahildir ki sevgimi daima ve dünden, bugünden, evvelden ne varsa hatıra kalan tamamını yarına sakladım.
Bugün yorgunum çünkü.
Yalın ayak yürümek öğrenilirse, yürürüz.
Sesteki kin yutulursa konuşuruz.
Zihindeki asılsız, çirkin tahayyüller silinirse doğruyu düşünürüz.
Ama bugün yorgunum,
Belki yarın.

Ezel Roz Manaz