Yakınlarındaydım.
Bir fırsatını bulabilsen kendini asacaktın, farkındaydım.
Sabah akşam esrar içiyor, hayata ölüm teşhisi koyuyordum.
İkimiz de bunalmıştık aslında.
Durmaksızın sevişme isteği taşıyorduk. Ama birbirimizle değil…
Birileri selam veriyordu;
biz bu selamları birbirimizden habersiz alıp saklıyorduk.
Birbirimizden hoşlanıyorduk.
Birbirimizden saklayacağımız hiçbir yaz mevsimi yoktu.
Yanyana oturamıyorduk.
Yanyana duramıyorduk.
Yanyana yatamıyorduk.
“Ben bu adamı seviyorum” diyemiyordum.
Sen böyle bir durumu zaten kendine yediremiyordun.
Yakınlarındaydım.
Ölsem ağlardın.
Bunu biliyorum.
Ölsen ölürdüm.
Bunu ezbere söyleyebilirim.
Adın mı ?
Adın devlet sırrıydı.
Adına nazarım değerdi…
Özgür davranamıyordum
Özgürce can veremiyordum.
Can vermeye kalkışsam, canımı sana verirdim
İki canın olurdu.
Çok içiyordum.
Seni seviyordum.
Basit düşünüyordum.
Midem bulanıyordu.
Seni istiyordum.
Baktığımızda birbirimize; “olmaz, olmuyor, olmayacak” türünden bir asayiş berkemaldi.
Birbirimizin mal varlığıydık aslında.
Bu çelişik hal; felsefeyi altüst etmeye yeterliydi.


-

Sonra bende hiç bitmek tükenmek bilmeyen bir korku var. Bundna hiç bahsetmemiştim kimseye. Ama o hep içimde, benden bir parça. Arada yokluyor beni sonra bir süre gelmiyor. Ne zaman bir şeyleri dorugunda yaşasam işte o zaman pat diye karşımda, diyorum sana inat olacak her şey. Aslında bu duygular sana da bana da cok uzak değil. Bazen boş bir baş ağrısı, gereksiz bir burukluk. Ama geçecek şeyler elbet.

+Sarılmamız gereken bir konu var.
+Sevgilim?
+Hey kime diyorum?
+Lan?
+Ha o la idi, affet.
+Gün gelecek dizlerimde uyuyacaksın. Öptüm gözlerinden!

demiş en son ben uyuyakalırken. Canını yediğim.