Önce demlenen duygularımızı kocaman bir sandığa kaldırıyoruz.
Sonra bir daha asla açılmasın diye sıkı sıkıya kilitliyoruz.

Ve anlıyoruz ki bazen karşındaki insan bunu söylemeden insan bilmeli duygularını bavullara, sandıklara koyabilmeyi,
kilitleyip fırlatabilmeli dipsiz sulara.

Aslında onu anlamıyor değildim. O da benim gibiydi işte.

İsteklerimiz aynıydı hatta triplerimiz bile. Tek istediğimiz sen‘din.

Bir tek farkımız vardı: o senin yanındaydı bense çok uzağında.

Sen yine de atma beni büyük denizlere...

Bazen ne yaparsak yapalım ne bir adım ileri ne de bir adım geri gidebiliriz,
olduğumuz yere mahkumuzdur artık.