Aşklar yaşanıyor, aşklar bitiyor. Dostluklar başlıyor, dostluklar bitiyor, tükeniyor. Bazılarımız bunları kaybetmeyi göze alamıyoruz. Her hatayı affediyoruz. Diyoruz ki; Eğer o veya onlar hayatımdaysa, ben onu veya onları hayatıma almayı seçtiysem, hüznede razıyım. Hatalarını kabul etmeye başlıyoruz. Hataları unutup, yıkılan güveni yeniden yapılandırmaya çalışıyoruz. Ama sonuç hep aynı oluyor. Ne zaman yeniden desek, yeniden denesek hep aynı şey. Güvenimizi yitirmemize rağmen, ne zaman yeniden inanacak olsak yine kaybediyoruz.

Sizce de öyle değil mi?