Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


İster gülün, ister ağlayın, isterseniz bu gerçek hikayedeki bazı kişilere kızın ve bazıları için de üzülün... Adana'da bir adam, 2 eşi ve 14 çocuğuyla beraber, 3 metrekarelik avuç içi kadar bir çadırda toplam 17 kişi olarak yaşıyor.


İlişkili Haberler
Bir Düğün, Bir Cenaze...
Kocaman bir evden, elinde avucunda ne varsa kaybederek, gelip çadıra yerleşmemiş bu aile…

Aile reisi İmam Kaçkan, 30 Yıl önce berdel evliliği yapmış. Ablası, bir adama eş olarak verilince, ona da adamın kızıyla evlenmek düşmüş.

Ailede çocuklar doğmaya başlamış…

Ama gönül ferman dinlememiş ve adam birine aşık olmuş. 35 Yaşındaymış o günlerde, aşık olduğu kız ise 15…

Tarlasını satmış ve ikinci eş olarak almış bu kızı… İki eşi ve doğmuş çocuklarıyla beraber yaşıyormuş artık.

Yurdumun pek çok yerinde hala yaşanan ve doğal karşılanan birlikteliklerden biriymiş onların da yaşadığı.

Yeni çocuklar eklenmiş aileye her geçen yıl…

İlk eşinden 11, ikinci eşinden 3 çocuk derken toplam 14 çocuklu, 2 eşli bir aile olmuşlar…

Böyle bir ailenin geçimi de zor tabii, Şanlıurfa’nın Akçakale ilçesinden kalkıp, Adana’ya gelmişler rahat edecekleri umuduyla…

Ama…
Bu kocaman aile 5 yıldan beri, onlar için fındık kabuğu büyüklüğünde olan bir çadırda yaşamaya çalışıyorlar.

Aile reisi ne diyor durumlarıyla ilgili?
"Sevdiğim için ikinci kez evlendim. İlk eşime resmi nikahım olduğu için ikincisine dini nikah yaptırdım. Benden 20 yaş küçük ama onu çok seviyorum. İki eşim var ancak aralarında hiç anlaşmazlık çıkmıyor. Ben ikisini de seviyorum… Çocuklarım burada okula gidiyor. Ancak biz 5 yıldır çadırda yaşıyoruz. Çocuklarımın hiçbirinin işi yok hepsi tarlada çalışıyor. Bunlardan bir kaçı memur olsa, ya da en azından asgari ücretle çalışsa iyi olur. Hayatımız biraz düzelir ama olmuyor. Maddi anlamda çok kötü durumdayız."

Bu aile inşallah daha iyi şartlarda hayatlarına devam edebilirler ama bu kadarı da olmaz ki…
İster gelenek, ister adet olsun, hani satır aralarında sayısı geçen 14 çocuk var ya, babaları 3 tanesinin ismini bile söyleyememiş sorulduğunda…

Kime kızalım şimdi?

Ne için kızalım?

Kimler için üzülelim ve bir şey yapmaya çalışalım?

‘Böyle gelmiş böyle gider’ diyerek hiç bir şey yokmuş gibi mi davransaydık yoksa?