Bir ülke, bir toplum bu utançlarla, onlarla yüzleşmeden, onlarla hesaplaşmadan nasıl ve ne kadar yaşayabilir? İşte dünya çapındaki katilimiz, siyasi suikastçımız Mehmet Ali Ağca örneği ortada. Hepimiz tahliyesi nedeniyle Ağca’yı konuşuyoruz. Onun kalleşçe katletmiş olduğu büyük gazeteci Abdi İpekçi’nin adı, sadece Ağca’yı tanımlamak için geçiriliyor. Şu utanca bakar mısınız: Ağca cezaevinden çıktığında, ellerinde İpekçi’nin resimlerini taşıyan kalabalıklar tarafından nefretle protesto edilmek yerine, tıpkı daha önceki “yanlış” tahliyesinde olduğu gibi, yine birileri tarafından coşkuyla, çiçekler ve davul-zurnayla karşılandı.

Hep aynı profil

Kimdir Ağca’yı bağırlarına basanlar? Kimdir onun beş yıldızlı otellerde konaklamasını finanse edenler? “Karanlık” veya “derin” odaklar deyip işin içinden sıyrılmak mümkün değil. Birçok şey gözlerimizin önünde cereyan ediyor. Evet odaklar, ilişkiler hayli “derin” ve hayli “karanlık” fakat olayın bir de “sivil” ayağı var. Ağca’yı kahramanlaştıranlarla ülkenin dört bir köşesinde, örneğin Trabzon’da, Edirne’de, İzmir’de, Manisa’da, Kars’ta, İstanbul Dolapdere’de kendilerinden olmayanları linç etmeye kalkanları karşılaştırabilirsek herhalde birçok ortak nokta bulabilirdik. Ortaya çıkacak profil, kuşkusuz 1970’li yıllarda Kahramanmaraş, Çorum gibi illerimizde Alevilerin; 1993’de Sivas’ta Madımak Oteli’nde aydınların katledilmelerine şu ya bu şekilde karışanlarınkiyle epey benzerlikler taşıyor olurdu.

Hrant acısı

İşte Türkiye’nin utancı tam da burada karşımıza çıkıyor: Bu ülkede toplumun bir bölümü, daha az ve daha güçsüz bellediklerine karşı tam bir güruh zihniyetiyle savaş açabiliyor ve genellikle de yaptıkları yanlarına kâr kalıyor. Şahsen Türkiye’de yaşanmış katliamların hemen hiçbirinin vicdanları rahatlatacak ölçüde soruşturulup sorumluların cezalandırılmış olduğunu hatırlamıyorum. Birileri yargılanıyor, hapis yatıyor olsa bile, gerek kendileri, gerekse yakınları maddi açıdan kollanıyor, daha önemlisi, manevi olarak da kendilerine sahip çıkılıyor. Durum böyle olunca yeni linçler, katliamlar için insan bulmak hiç de zor olmuyor.

Bunun ne kadar acı bir gerçek olduğunu, üç yıl önce bugün gördük. O gün, bu ülkenin sevdalısı Hrant Dink dostumuz, kardeşimiz haince katledildi. Tetiği çektirdiği ve onu azmettirdiği söylenen birkaç kişi yargılanıyor. Ama bu soruşturma ve yargılamanın kesinlikle tatminkâr olmadığı gün gibi ortada. Gelinen noktayı Hrant’ın dostlarının kaleme aldığı şu metin çok iyi özetliyor:

“Arkadaşımızı aramızdan aldılar.

Neredeyse üç yılı tamamlıyoruz ve adaletin tecelli etmesine bir nebze olsun yaklaşamadık. Çok zor değil.

Adalet istiyoruz. Planlayanlardan, öldürtenlerden, saklayanlardan, saklananlardan hesap sormak istiyoruz.

Hrant’ı ölüme götüren süreci ve vicdanlara sıkılan kurşunlardan sonrasını unutmuyoruz.

Katili tanıyoruz.

Çok zor değil;

Adalet istiyoruz.”

Evet adalet istiyoruz. Çünkü her duruşmada kendilerinden daha memnun görüntüler sergileyen Ogün Samast, Yasin Hayal ve diğerlerinin birkaç yıl sonra yine çiçeklerle, davul zurnalarla, birer kahraman gibi karşılandığını görmek istemiyoruz.

Adalet istiyoruz çünkü bu gidişat yeni katil adaylarını ve yeni katliamları çok ciddi bir şekilde teşvik ediyor.

Vatan

 

Çevrimiçi

Yalan dunya. Bir insan olur.. uzun zaman konusulur.. Bir vatandas hayatini teslim eder, kimsenin haberi olmaz.

__________________
Ey Türk Bayrağım,Vatanımın sembolu,Namusum !
Korkma yılma senin yanında bizler varız Vatanımızın sembolü. Bayragim. Bizler Osmanli Torunlariyiz. Senin yanındayiz asla yılma korkma.
Sen daima dalgalanacaksın

 

Çevrimdışı

Dunyanın sucu yok. ınsanlar ghot olmus.

 

Çevrimdışı

bu devirde cok zor adalet falan.. artık hepsi yandas medyalar uzerinden hareket ediyorlar
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

 

adalat hiçbir zaman tam manasıyla sağlanamayacak kadar zor bir olgudur.kaldı ki medyanın çok büyük bir güç olduğu bu yeni dünya düzeninde yine sağlanamayacaktır.medya sayesinde insanlar kolayca manipüle edilebilmektedir.bunun birçok örneğini görmek elbette mümkündür.bu düzen değişmediği sürecede bu ülkede ogün samast mehmet ali ağca abdullah çatlı gibi adamlar hep yüceltilip kamuoyunda suni gündemler oluşturulacaktır.ne zaman ki bu üllkede katiller birer kahraman gibi kamuoyuna sunulmazsa işte o zaman bu ülke düzlüğe çıkacaktır.sırf Türkçülük milliyetçilik uğruna bu ve bunun gibi katilleri bizlere iteleyen güçler resmen bu ülkenin iç dinamikleriyle oynamaktadır ve kendi emelleri uğruna her türlü illegal yola başvurmaktadırlar.bizim insanımız çok duygusaldır iki üç milliyetçilik hikayesi patlattın mı gaza gelip bu katillerin yaptığı pis işleri aynen şöyle değerlendirir: "müstehaktır ş.e.re.f.size. Helal olsun be adama iyiki vurmuş bu vatan hainini" diye.Abdi İpekçi değil mi bu ülke için kalemini dilini sakınmayan Ahmet Taner Kışlalı değil mi yine aynı şekilde katledilen ya Uğur Mumcu ve daha niceleri??? onlara sıkılan her kurşun bu güzel ülkemin geleceğine sıkılan bir kurşundur ve her kurşun daha ölümcül yaralar açmaktadır bu toplumsal yapımızda.kendimize gelip bu oyunlara kanmamalıyız.eğer bu düzeni sorgulamazsak bu gidişata dur demezsek başta ABD ve diğer gizli güçlerin nice darbe planlarıyla bu güzide ordumuzuda alet eden planlarla karşılacağız.

 

Çevrimdışı

At gözlüklerini çıkarıp hayatımıza, geleceğimize sahip çıkmalıyız. Mükemmel bir hizmet yapılsaydı bugun bu duruma gelmezdik

 

hizmet yapılması için önce hizmet yapacak olanları başa getirmek gerekiyor.ama malesef ülkemde bilinçli olarak toplum yozlaştırılmaya koyun gibi güdülmeye çalışılıyor sistemli bir şekilde.işte bu yüzden nedense bir türlü maymun gözünü açamıyor.