Çevrimdışı

Bomboş caddelerin,
Yas tutan pencerelerinde gördüm,
İlk defa seni.
Sanki kanat açıp uçacak,
Dertlerinden bir an olsun sıyrılacaktın,
Ya da öyle hissedeceğim bir bakış attın...
Yollarına, çamur, is , çöp sinmiş sokağının,
Tek güzel yanı,
Pencerede olduğun anlarındı...
Güneş batana kadar seni izlemek...
Yanına gelemesem bile ,
Uzaktan saçlarını sevmek...
Ya da öyle hissedeceğim gözlerini süzmek...

Zor yanı, sanırım çaresiz oluşuydu...
Öyle bir duyguydu ki ,
Acı verse bile , her daim tutkulu...
Çaresizdim, sensiz batacaktı güneş,
Çaresizdim, sensiz aydınlanacak sokaklar,
Çaresizdi gözler, her gün buğulu,
Çaresizdim,
Ellerim ellerine, gözlerim gözlerine tutuklu..

İmkansızı sevmek , imkansız gibi hissetmek...
Olmayacağını bile bile hani, "Amin" demek...
Zor şey be,cidden zor şey ,
Böylesi çıkarsızca, umutsuzca sevmek...
Her an yorulsa da kalbin, pes etmeyeceksin,
Yarına çıkacağın kesin olmasa bile,seveceksin...
Umudunu yitirmiş olsan bile,
Kapılarda sabahlar etmek,onsuz uyanmak yeni güne,
Ve hiç sevmeyeceğini bile bile, özlemek...
Umutsuz bile olsa, her gün seni o camda izlemek,
Gelmeyeceğini bile bile hani, seni beklemek...
Anladım cidden zor şey,
İmkansız olanı sevmek...