Çevrimdışı

Bugün 20 Haziran Dünya Mülteci Günü. 2020 yılında dünya çapında 82,4 milyon insan savaşlardan, şiddetten, zulümden ve insan hakları ihlallerinden kaçmak zorunda kaldı. Bu insanların bir kısmı ise hiçbir kaydı ve yasal izni olmadan gittiği ülkede yaşayan insanlar. Türkiye'de sayıları tam olarak bilinemeyen "kağıtsızlar", zor koşullar altında yaşamaya çalışıyor. Burak Abatay'ın haberi.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

"Hastaneye gidemiyorum. Çünkü hiçbir kaydım, hiçbir belgem yok. Allah'a şükür şimdiye kadar öyle büyük bir rahatsızlık geçirmedim. Sadece bir kere film çektirmem lazımdı. O zaman da bir hastaneye 900 TL vermek zorunda kaldım. Hastalanmayayım diye dua ediyorum."


31 yaşındaki Hüseyin*, Ocak 2014'te Türkiye'ye göçmüş bir Pakistan vatandaşı. Ülkesindeki Taliban isyanları karşısında sessiz kalamadığını ve yakın çevresinde bu operasyonlara karşı konuştuğunu söylüyor.

Ardından ise Taliban tarafından tehdit edildiğini, ülkede kalması durumunda ölüm riskiyle karşılaşacağını ve bu sebeple de ülkeyi terk etmek zorunda kaldığını söylüyor.

Birleşmiş Milletler Mülteci Örgütü'nün (UNHCR) açıkladığı en güncel verilere göre 2020 yılı sonu itibarıyla, Hüseyin gibi savaşlardan, şiddetten, zulümden ve insan hakları ihlallerinden kaçmak zorunda kalan insanların dünyada toplam sayısı 82,4 milyon.

2019'da 79,5 milyon kişiyle rekor kıran bu sayı, 1 sene içerisinde pandemiye rağmen yüzde 4 artmış oldu.

UNHCR'nin 20 Haziran Dünya Mülteci Günü öncesinde yayımladığı 2020 Küresel Eğilimler raporuna göre, Türkiye 3,7 milyon mülteci ile son 7 yıldır dünyada en çok mülteciye ev sahipliği yapan ülke durumunda.

BM Mülteciler Yüksek Komiseri Filippo Grandi rapora ilişkin yaptığı açıklamada "Her sayının arkasında, evinden zorla çıkarılan bir kişi ve yerinden edilme, mülksüzleştirme ve ıstırap hikayesi var. Dikkatimizi ve desteğimizi sadece insani yardımla değil, aynı zamanda içinde bulundukları kötü duruma çözüm bulunması konusunda da hak ediyorlar. 1951 Cenevre Sözleşmesi ve Mültecilere İlişkin Küresel Mutabakat, yerinden edilmeye yanıt vermek için yasal çerçeveyle birlikte araçları sağlarken, insanları kaçmaya zorlayan çatışmaları ve zulmü ele almak için çok daha fazla siyasi iradeye ihtiyacımız var" diyor.


Değişen şartlar, artan şiddet olayları, yoksulluk ve açlık bu sayılara her gün yenilerinin eklenmesine sebep oluyor.

Ancak hiçbir istatistiğe girmeyen, sayılamayan, kimlikleri olmayan ve bu sebeple de kim oldukları bile resmi olarak bilinmeyen, "kağıtsız" olarak tarif edilen çok sayıda göçmen de var. Hüseyin de onlardan birisi.

'12 kişi bir evde kalıyoruz'
Resmi olarak çalışma izinleri ve oturma izinleri olmayan kağıtsızlar, çalıştıkları işlerde de genellikle asgari ücretin altında çalışıyor. Kimlikleri olmadığı için ev kiralamaları, hastaneye gitmeleri de kolay değil. Çocuklarını ise okula gönderemiyorlar.

30 yaşındaki Osman* da Hüseyin gibi kağıtsız. 2016'da Afganistan'dan kaçıp önce İran sınırı üzerinden Van'a, ardından da İstanbul'a gelmiş. Onun da hikayesi benzer. Savaştan kaçmış. İstanbul'da ise günlük inşaat işlerinde çalışıyor.

Hüseyin ve Osman'ın evinde insanlar yerlerde yatmak zorunda.

Toplamda 12 kişinin yaşadığı Beykoz'da bir apartman dairesinde Hüseyin ile ev arkadaşı. 600 liralık kirayı ve evin diğer masraflarını paylaştıklarını söylüyorlar. Evin 2 odası, 1 banyosu ve küçük de bir mutfağı var.


Hüseyin, daha iyi konumdaki evleri asla tutamadıklarını, bu evde hiç de iyi koşullarda yaşamadıklarını söylüyor. Hüseyin'in anlattığına göre evde 12 kişi sıkışık bir biçimde yan yana, çoğu da yerde yatıyor.

'İş kazası geçirdim, hastane tedavi etmedi'
Pandemi kağıtsızlar için bambaşka bir tehdit. Şu ana kadar Türkiye'de kağıtsızlar için açıklanmış resmi bir aşı programı yok. Halihazırda devlet hastanelerine basit tedavileri için dahi gidemeyen kağıtsızlar, ancak özel hastanelerde karşılamaları çok da kolay olmayan ücretlere tedavi olabiliyor.

Çalıştığı dönemlerin birinde bir iş kazası yaşadığını belirten Osman, hastaneye gittiğinde ise tedavi göremediğini aktarıyor:

"Gerçekten hastalanmak istemiyorum. Bir keresinde inşaatta elimden yaralandım. Hastaneye gittim ama almadılar. Sonra bir arkadaşım eczaneden ilaç aldı. Öyle kendi kendime tedavi oldum."


'Rize'ye çay toplamaya gittim, paramı vermediler'
Musa* ülkesi Senegal'de üniversitede hukuk ve siyasal bilimler eğitimi aldığı sırada maddi olanaksızlar sebebiyle okulunu yarıda bırakmak zorunda kalmış.

Ülkeden kaçıp ailesine para göndermek amacıyla önce 2014 yılında Fas'a giden Musa, birkaç kez Avrupa'ya geçme çabası olsa da başarısızlıkla sonuçlanmış. Ardından Türkiye'de yaşayan bir arkadaşı ona Yunanistan'a geçişin daha kolay olacağı gerekçesiyle İstanbul'a gelmesini tavsiye etmiş.

Pek çok kağıtsız erkek gibi Musa da, inşaatlarda günlük yevmiyeli işlerde çalışmış. Ancak Musa bazı zamanlarda patronları tarafından parasının ödenmediğinden şikayet ediyor.

Eylül 2019'da İstanbul'a gelen Musa, 10'dan fazla kez Yunanistan'a geçmeyi denemiş. Pek çoğunda ise sınırı geçmiş ancak Yunan polisi tarafından yakalanıp tekrar Türkiye'ye gönderilmiş:

"Bir keresinde Yunan polisi bütün paramı, cep telefonumu, hatta ayakkabılarımı bile aldı. O halde Türkiye'ye dönmek zorunda kaldım."

Bugüne kadar Türkiye'de farklı iş kollarında çalışan Musa da kağıtsız. Şimdilerde yaşadığı İstanbul'un Fatih ilçesinde bir ayakkabı dükkanında çalışıyor.

Kağıtsızlar, güvenlikleriyle ilgili yaşanan sorunlarda da, uğradığı haksızlıklarda da polise gidemiyor. Polisin onları yakalayıp sınır dışı etmesinden endişe ediyorlar.

__________________
Edeptir AŞK Sevdirenin Hürmetine...