Tutkuların, heyecanların büyük ressamı Van Gogh, parlak güneşlerin, ağaçların, kuşların, insanların arasında ne çok hapishanede yaşamış. Gerçek anlamda bir mekân hapishanesi degil bu. Duyguların tel örgüler arkasına konuldugu, düşüncelerin duvarların arkasına atıldığı “insanın kendi hapishaneleri”.

NE ÇOK HAPİSHANE VAR…

Burada, hep bunu düsünüyorum.
Insanın ne çok hapishanesi var...

“Gelenek hapishanesi”.
“Sürüden ayrılanı kurt kapar” hapishanesi.
“Ben çıkarıma bakarım” hapishanesi.
“Bana bir zararı yok ki” hapishanesi.
“Bunun sırası degil” hapishanesi.
“Işimi sevmiyorum, ama başka ne yaparım?” hapishanesi.
“Evlenmişiz bir kere, şimdiki aklım olsaydı” hapishanesi.

Ayıp hapishanesi, günah hapishanesi, suç hapishanesi, yakışmaz hapishanesi, uygun değil hapishanesi, sırası değil hapishanesi, onun da zamanı var hapishanesi..

Saymakla bitmeyecek mi? Düşünüyorum. Bitmeyecek…


Sizin mahkumiyetinizin nedeni hangisi ?