Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Platon Felsefesinde Platon'un Geç Dönemleri Nedir? Ne Değildir?

Platon bu aşamada, önceleri ele aldığı birçok konuyu tekrar gündeme getirerek, bir kez daha incelemiştir. İlgisi daha çok ahlaki, etik)sorunlar ile insanoğlunun mutluluğuna yöneliktir. İnsanın akıl yetkini bir yetkin insan yerine yetkin toplumu tarif etme çabası içersindedir. Yetkin topluma ve dolayısıyla toplumsal mutluluğa erişmenin yolu, ideal devlet düzeni içerisinde yaşamaktır. Devlet yönetimi ile ilgili olarak en çok üzerinde durduğu konular, dostluk, hitabet ve siyaset san’atlarıdır. Platon’a göre sorunlar, ancak felsefe ile çözülebilir. Gerçek dostluk, hikmet sevgisi ile ruhları tutuşmuş insanların beraberliğinden başka bir şey değildir. Hitabet san’atı ise ruhun, bildiklerini sözlerle anımsatmaya çalışmasıdır. İnsanların doğal amaçları olan toplumsal mutluluğu sağlamakla görevli devlet yönetimi san’atı da felsefe olmadan yapılamaz. Nelerin toplumsal mutluluğu yaratabileceğini, felsefeden başka hiç bir şey tarif edemez.Bu noktada önemli bir zorlukla karşılaşmaktadır filozof. “Siyaset sanatı ve ideal devlet düzeninin gerektirdiği çözümleri sadece felsefe üretebilir.” Ancak Platon, kendisinden çok sonraları stoacı düşünür Kıbrıslı Zenon’un (İ.Ö. 336 – 264) tasarladığı gibi, sadece bilge ve erdemli kişilerden kurulu bir akıllı insanlar toplumuna ulaşmanın imkansızlığını, hemen kavramıştır. Bu görüşünü de, “Toplumsal yığınlar hiçbir zaman filozof olmayacaktır” özdeyişi ile vurgulamaktadır. Dolayısıyla toplumları mutluluğa ulaştırmak, yönetimin bilge kişilere teslim edilmesi ile mümkün olur. Platon’a göre, “Başa filozoflar geçmez, ya da baştakiler felsefe yapmazlarsa, insanlığın acıları asla sona ermeyecektir.”

Devleti teşkil eden bireyleri bilgiyi sevenler. Bu ayırım bir başka şekilde şöyle ifade edilebilir; halk, askerler ve koruyucular. Toplumu meydana getiren fertlerin tamamı, bu üç özellikten birini, diğerlerinden daha fazla arzu edecekler ve isteklerine, ideal devlet düzeni içersinde ulaşacaklardır. İdeal devlet kavramı içersinde, genç nesillerin eğitimi için şiir ve musikiye verilen önem, “Güzel Sevgisi”ni öne çıkartan bir anlayıştır. Platon, idealara estetik yolu ile erişme metodu estetik yolu ile anımsama olarak tarif edilebilecek bu görüşten zamanla vazgeçmiş, daha objektif sayılabilecek bir yönteme, matematiğe doğru yola çıkmıştır. Matematiği kullanarak idealara ulaşılabileceğini düşünen filozof için bu çaba, bir bakıma ruhun idealar dünyası özlemi ile bu gayeye yönelik bitmez tükenmez bir gayret anlamını da taşımaktadır. Ruh, beden içersinde bir hapishanededir. (Sima Sema) Buradan ruh, kendisini ancak bilgi ve erdem ile kurtarabilir. O halde bilge kişi, idealar dünyasına özlem duyan bir ruh taşıdığının şuurunda olarak, kendini ölüme hazırlamış olmalıdır. (Nasıl ki Sokrates kendini ölüme hazırlamış ve yaşam karşılığı hiç bir ödün vermemişse…) Yukarda değinilmiş bulunan anımsama (Anamnesis) süreci, ruhun daha evvel de var olduğunun kanıtıdır. Bu aşamadaki ölüm özlemi ise, ruhun ilerde de var olmaya devam edeceğinin göstergesidir. Ruh ölümsüz olmasa idi, böyle bir istek duymazdı.

Ruh bu yüzden, öncesiz ve sonrasız diye tarif edilen idealardan biridir ve dolayısıyla kökü, idealar dünyasındadır. Yaşlılık diyaloglarında Platon doğa meselelerini de ele alarak, yeni bir dünya görüşüne varmayı denemiştir. Bu analiz hemen tamamı itibariyle Anaksagoras’ın teolojik görüşünün didik, didik edilmesi şeklindedir. Doğa’da bütün olup bitenler bir amaca yöneliktir. Her şeyin gerçek nedeni “Nous”dur. Tanrısal akıl ya da doğrudan Tanrı olarak tarif edilen “Nous” işe karışmadan önce Evren, Demokritos’un “Materyalist” (Özdekçi) öğretisi ile betimlediği mekanik bir tözdür. Eflatun’a göre, Nous tarafından biçimlendirilerek “Kaos’dan Kosmosa” geçirilmiş, ruhu ve zekası olan bir canlıdır Evren. Büyük düzenleyici, kendisi gibi önsüz ve sonsuz bir töz bulmuş ve ona biçim vermiştir. Evren, Tanrı tarafından bilinen “Dünya İdeası”na uygun olarak ve benzetilerek biçimlendirilmiş bir görüntüdür.

Bir evrim daha geçiren Platonik düşüncede “Güzel” kavramı, artık yerini “İyi”ye, ama “Herkes ve her şey için iyi olana” bırakmıştır. Değerler skalasının en üstüne yerleşmiştir “İyİ” Böylelikle iki kavram özdeşleşmiş olmaktadır. Nous veya Tanrı, “İyi”nin ta kendisidir. Yarattığı ve biçimlendirdiği dünya da, eksiksiz ve yetkin olmalıdır. Bu eksiksiz ve yetkin dünya, idealar dünyasıdır. Duyumlar dünyası ise, tanrısal bir takım sınırlamalar nedeniyle, idealar dünyasına, ancak olabildiğince uygun olacaktır. Değerler skalasında “İyi” kavramının altında sıralanacak çeşitli erdemlerin yerlerinin belirlenmesinde matematik, bir ayıraç olarak kullanılmalıdır. Ancak bu yolla aşağı doğru bir sıralama yapılabilir. Yukarı doğru yapılması gerekli bir sıralamada ise, dialektik kullanılacaktır. (Platon, tümdengelim veya tümevarımı ifade eden hiç bir sözcük kullanmamıştır eserlerinde. Buna rağmen, bu tür tariflerden adı geçen metotları en azından bir kavram olarak disipline etmiş olduğu anlaşılmaktadır.) Yukarıya doğru yapılacak analizlerde çıkış noktası olarak kullanılacak varsayımlardan hareketle hedeflenen sonuç, “Temel Töz”e (Arkhe) ulaşmak olmalıdır. Arkhe’ye bu aşamada yüklenen tanrısal nitelik, metafizik açıdan dikkate değer bir özellik meydana getirmektedir. Eflatun felsefesindeki bu değişim çok enteresandır. İlk filozoflar veya doğa filozoflarına ait materyalist felsefenin, temel töz’e ulaşmak yönündeki idealine, metafizik yolu ile bir dönüşümü içeren, çok geniş çaplı bir daire böylece tamamlanmaktadır.

KAYNAK: FELSEFE TARİHİ KİTABI