Schopenhauer , sanatın nesneleri nedensellik ilkesinden bağımsız bir şekilde görme ve biçimleme etkinliği olduğunu iddia etti. Ama bu, sanatın gerçek evreni ve dolayısıyla nedenselliği aştığı bir yere kadar doğrudur. Sanat bizi nesnelerin ve zorunluluğun baskısından, her türlü belirsizlikten, arı-olmayışlardan, bulanıklıklardan ve kaostan, tüm bunları bir kosmos olarak düzenlemekle kurtarır. Böylece, Aristoteles 'in trajediye bahşetmiş olduğu "kathartik etki" meydana gelir. Örneğin Andre Malraux için sanat, kadere ve zorunluluğa karşı bir savunma olarak kavranabilir. Sanatçı, gerçek evrene, zorunluluğa karşı bir devrim yapabilir ve kendi hayalgücünde düşman bir evrenden intikam alabilir. Schopenhauer buraya kadar haklıdır. Ama sanat, gerçek evren karşısında olumlayıcı bir tutum da alabilir. Hatta Nietzsche 'nin dediği gibi, bir amor fatı"den (olan'a duyulan sevgi) de hareket edebilir, kaderine şükredebilir, dost güçlerle uzlaşabilir. Bu yüzden sanatın zorunluluktan arındırıcı etkisi (katharsis), sanatın gerçek evren karşısında veya yanında olmasından bağımsızdır. Sanat yapıtı, sanatçının kendi özel perspektifi altında ve buradan yola çıkılarak bir yaratıcı yanıt olabildiği sürece, tinin içerik (gerçeklik) üstündeki zaferini gösterir ve bizi bir "katharsis" e ulaştırır.
29 Mart 2009, 06:15
Benzer Konular 
Normal
