Çevrimiçi

Dipsiz bir kuyunun içine giriyorum, etrafını kalın duvarlarla çevrelediğim.
Ne ulaşılması ne de yaklaşması mümkün.
Boşuna elini uzatma, insan duygularının sahteliğinden ve alışagelmiş ezber cümlelerden uzak arınıyorum her şeyden ve herkesten.
Kendilerini inandırdıkları yalan duygularıyla başbaşa bırakıyorum.
Yalandan kurulan bütün o sen şöylesin, sen böylesinlerin inandırıcılığını yitirdiğini kim ne zaman görür bilmem ama ben göreli çok oldu.
Hiç bir şey ifade etmiyor ben de çünkü ben beni zaten biliyorum hiç kimsenin beni bana anlatmasına ihtiyacım olmadı hiç dedim ya ezber cümleler.
Her dilde sen iyi bir insansın sen şusun sen busun eee ben de biliyorum bunu duymaya ihtiyacım olan şey bu değildi ki.
Geçin bu saçmalıkları.
Bana gerçekten ne hissettiğinle gel desem gelemezsin.
Bu yüzden seviyorum dipsiz kuyumu sahteliklerden uzaklaştığım, tek yer.
Arkadaş dost sevgili hepsi kendi içinde sahte...
Kimi insan seviyor ya da aşık, kimi insan bu duyguyu hiç yaşamamış ya da karşılık bulamamış kim kimde ne kadar, koca bir belirsizlik.
Çok değer verdiğine inandığınız insanlar, bir bakıyorsunuz size verdiği değeri başkalarına satmış değer içinde değersizleştirmiş sizi eee ne oldu kuyruğuna basınca ya da istediğin şey olmayınca değersizleşiyorsan, anlamını yitiryorsa her şey o zaman o değere hiç sahip olmamışsın demektir.
Hayırlı olsun ya da geçmiş olsun mu demeli. Aşk ve sevgi insanın insana hissettirdiği en büyük yalan bunu da gidince anlıyorsun...