Çevrimiçi

Sen, evet sen; yüreği, düşünceleri büyük Çocuk!
Nasıl oldu da gönlünü bana kaptırdın?
Nasıl oldu da senin ilkin olmayı başardım?
Haksızım..
Daha küçük yaşta gülüşlerini, düşüncelerini çaldım.
Sebepsiz yere seni ağlattım ve seni burhanlara saldım.
Senin acılarına ortak olmaktansa, kendi derdimi tasamı omuzlarına yükledim.
Derdine dert ekledim.
Düşüncesizlik ettim..

Söyle Çocuk..
Beni neden sevdin?
Gözlerim, ellerim için mi?
Parçalanmış yüreğim, gülüşüm için mi?
Hakikaten nasıl fark ettin yıpranmış yüzümdeki o ufacık gülümsemeyi?
Ne kadar tanıyorsun ki beni?
Neye güveniyorsun bu kadar?
Nereden biliyorsun bir gün çekip gitmeyeceğimi?

Peki ben…
Neden mutsuz ediyorum seni?
Neden terk edemiyorum yüreğini?
Sevdiğim için mi yoksa sımsıcak bakan,
Bana çocukluğumdaki huzuru anımsatan o “yemyeşil” gözlerin için mi?
Geçmişimde hayatıma girenlerle bir tutmak istemiyorum seni.
İşte bu yüzden, sana haksızlık etmeden çıkarmalısın beni dünyandan.
Anlamalısın sana olan sevgimi ve gitmelisin buralardan.
Ben bu düşüncelerimden vazgeçmeden,
Sessizce çıkıp gitmelisin kendiliğinden.

Elini boynuma atabilmen büyük olduğunu göstermez seni benden.
İki yıl küçük olmama rağmen, ruhum yaşlı, yaralarım büyük senden.
Gülemem ben, güldüremem.
Sorumsuzum, vurdumduymazım.
Yanında hissettiğim huzuru bencilce kullanırım.
Kırarım, incitirim kalbini.
Gönlünü alamam, hoş edemem seni.
Nasılsın, iyi misin diye sormam.
Yalvarmam asla, peşinden koşamam.
Gözlerin gelir aklıma, korkarım kendimden.
Vazgeçtim, gitme’sen?!