Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Cin Mürre
Hadi bakalım biraz oynayalım. Uykumuz açılsın takılmayın böyle şeylere dedi. Salonda büyük bir yemek masası vardı. Oraya geçtik. Oynamaya başladık. Pek bilmezdim iskambil kartlarını. Pişti, papaz kimde gibi basit şeyleri biliyordum sadece. Papaz kimde oynuyorduk. Papaz kartı bana çıkmıştı. Oyunu bilmeyenler için söylüyorum. Herkes birbirinin elinden ne olduğunu bilmediği kartları çekiyor.

Elimizdeki kağıtlar çift olduğunda onları atıyoruz ve en son papaz kimin elinde kalıyorsa o yenilmiş oluyor. Kartları da ben Aycan’a, Aycan Didem’e veriyor. Ben de Didem’den çekerek oyunu devam ettiriyoruz. Aycan elimden kartı aldı. Ben papaz kartını ortaya koymuştum. Aycan en baştaki kartı seçti. Ben elimdeki kartları karıştırmak için baktığımda papaz kartının en sona geçtiğini gördüm. Ortaya koyduğuma emindim.

Tekrar karıştırdım. Çekme sırası bana gelince en baştaki kartı seçtim. Açıp baktım. Papaz gelmişti. Ama papaz bendeydi. Diğer kağıtlara baktım papaz yok. Kartları fırlattım masaya. Ben oynamak istemiyorum çok sıkıldım dedim. Tamam dediler. Koltuklara oturduk tekrar.

Stresten bacağım aşağı yukarı sürekli sallanıyordu.
Sehpadan içeceğimi aldım. Bir iki yudum içtim. Aycan tekrar televizyonu açmak istedi. Hemen engel oldum. Boş ver açma dedim. Ama dinlemedi. Tekrar bakalım bir şeyler buluruz belki dedi. Televizyonu açtı. Sırayla kanalları geçiyordu. Bir kanal buldu. Bir tarih belgeseli. “Bunu izleyelim bari” dedi. O anda televizyonda görüntü gitti. “Ben burada daha fazla kalmak istemiyorum gideceğim ben” dedim.

Didem de kalktı. “Ben de korkmaya başladım. Biz gidelim en iyisi” dedi. Aycan kalın bu gece falan dese de biz gitmek de kararlıydık. Ayakkabılarımı giydim kapıya doğru yöneldim. Ama kapı açılmadı. Zorladım tüm gücümle ama açamadım. Aycan “ben bir bakayım” dedi. O da açamadı. Anahtar üstündeydi Her iki tarafa da çevirerek denedik. Açılmıyordu. Ağlamamak için zor tuttum kendimi. Hepimiz de denedik hiç kimse açamadı. “Allah’ım sen yardım et” dedim. Sonra çaresizce tekrar içeri girdik. “Ne oluyor bu evde Aycan, sen daha önce böyle şeyler yaşamış mıydın” dedim. “Hayır yaşamamıştım. İlk kez böyle şeyler oluyor” dedi.

Ne yapacağımı bilemez halde evin ortasında kalmıştım.

Yani ne kalabiliyordum ne de gidebiliyordum. Aycan yine burada kalın diye ısrar etmeye başladı. Ama ben bir şekilde çıkmamız lazım. “Gerekirse çilingir çağırırız sen de benimle gel bende kal” dedim. “Ben de korkmaya başladım” dedi. “Ben de o zaman bana gidiyoruz kesinlikle” dedim. O anda mutfaktan da tıkırtılar gelmeye başladı. Biz korkuyla birbirimize baktık. O an sadece koşun diyebildim kendimi balkona attım. Balkondan atlayalım dedim. Balkon demirlerine çıktım. Birinci kattı zaten yere yakındı. Aşağı baktım atlamadan öce. O anda şok oldum.


Çünkü sanki 5. kattaymışım gibi yerden çok uzaktım. Atlasam kesinlikle ölürdüm, tekrar balkona girdim. Kızlar da aşağı bakınca aynı şeyi gördüler ve çığlık atmaya başladılar. Allah’ım yardım et diyerek dualar okumaya başladım. Kızlar da okuyordu. Bir rüzgâr başladı o an. Etrafta ne kadar toz çöp varsa havaya kalktı. İçeri girdik hızlıca. Okumaya devam ediyordum. İçeri girince masanın üstüne serilmiş iskambil kartlarını gördüm. Sırayla dizilmişti. Hepimiz de masaya bakıyorduk. Camdan imdat diye bağırmak istedim.

Hemen pencereyi açtım.
Kafamı çıkardım imdat diye bağıracak oldum ama sesim çıkmıyordu. Ne kadar bağırsam da sesim asla duyulmuyordu. Pencereyi tekrar kapattım. Şimdi konuşabiliyordum. Ağlamaya başladım. O anda kapı çaldı. Hem korku hem de umut oluştu içimde. Ya yine korkunç şeyler yaşayacaktık ya da biri sesimizi duyup gelmişti ve bizi kurtarabilirdi. Sonra ikinci seçeneğin olduğunu umut ederek koştuk kapıya. Kapı hala açılmıyordu. “Yardım edin ne olur sesimizi duyuyor musunuz?” dedim. Kapının arkasındaki ses “size artık kimse yardım edemez” dedi. Bu ses üst kattaki kızın sesiydi. Sonra da gittiler.

Bu olay beni çok etkiledi uzun bir süre etkisinden çıkamadım.
👇👇

__________________