Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Nefes nefeseydim annem ve babam uyanmış bana doğru bakıyordu. Onları görünce tekrar çığlık attım. Babamın “kızım ne oluyor rüya mı gördün?” demesiyle kendime geldim. Ve babama sarılıp ağlamaya başladım. Anlatsam delirdiğimi düşeceklerdi anlatmasam gerçekten delirecektim. Anlatmaya karar verdim. Annem ve babamla biraz konuşup yattık tekrar. Korkudan uyuyamıyordum. Yine kâbus görürüm diye uyumaya cesaretim yoktu ama her an kapı çalar diye başka bir korkum daha vardı. Yorganın altına girdim iyice. Ellerimle kulaklarımı kapattım ve uyumaya çalıştım. Biraz dalıp tekrar uyanıyordum. Öyle öyle sabah oldu.

Sabah kahvaltıdan sonra işlerimizi bitince annem “kardeşlerinle beraber komşuya gidiyoruz,” dedi, “sen de babanla ahıra git. Getirilecekler var. Baban onları versin eve getir oradan da yanımıza gelirsin” dedi. Evden çıktılar. Ben de tamam dedim yine babamla ahıra gittim. İçeri girmedim. Babam bir poşet verdi. “Bunu götür eve” dedi. Aldım eve geldim. Poşeti odaya bırakıp bende komşuya gidecektim. Evin önüne geldiğimde sobanın borusundan dışarı duman çıktığını gördüm. Annem komşuya gideceğini söylemişti ben evden çıkarken de sönmüştü nasıl yandı bu soba diye düşünerek eve girdim. Odaya girdiğimde annem ve kardeşlerim oturuyordu. “Anne siz evden çıkmamış mıydınız?” dedim. Annem bana sabit bir şekilde bakarak “ben hep buradaydım” dedi. “Şimdi mi gideceksiniz, eğer öyleyse hadi çıkalım hep beraber” dedim. Annem yine aynı noktaya bakarak “ben hep burada olacağım, hep bu odada” dedi. İnanılmaz korkmuştum annem sanki annem değildi. Kardeşlerime baktım. Onlarda donuk bir şekilde bana bakıyorlardı. Tıpkı robot gibi. Annemin kucağında bir bebek olduğunu fark ettim. Bebeği bana doğru uzatıp “neden öldürdün?” dedi. Korkuyla kapıya sarıldım açmak istedim. Açamadım. Kapıyı tüm gücümle çekiyordum. Açamayınca tekmeleyeme başladım ama yine olmadı. Arkamı döndüm annemin kılığındaki o şey ayağa kalktı bana doğru yaklaşıyordu. Ben çığlıklar atıyordum her adım attığında yüzü daha da korkunç bir hal alıyordu. Yanıma kadar yaklaştığında “sen yaptın” dedi. Gözlerimi kapattım ve dua okumaya başladım. Bir eliyle de hala kapıyı açmaya çalışıyordum. Aniden kapı açıldı ben arkama bile bakmadan çığlıklar atarak koşuyordum. Beni gören köylüler dışarı çıkıp yanıma geldi. Ne olduğunu sordu. Ben “annem nerde, annemi çağırın” diye ağlıyordum. Bir anda sesimi duyan herkes toplanmıştı. Kalabalığın arasından annem çıkıp geldi. Beni o halde görünce çok korktuğu belliydi. Hemen sarıldı ne oldu diye sordu. Ben köylülerin yanında anlatmak istemedim. Annem “gel evimize gidelim” dedi ama eve de girmek istemiyordum. Annem ısrar ede ede soktu eve. Odaya girince titremeye başladım. Annemin kılığındaki kadının hep burada olacağım dediği aklıma geliyordu ve gerçekten orada olduğunu hissediyordum. Anne buradalar diye ağlıyordum. Bir süre hiç konuşamadım. Konuşmak istediğimde kekeliyordum. Babam da geldi. İkisi de başımda olanları anlatmamı bekliyorlardı. Benim için çok endişelenmişlerdi. Ben aradan saatler geçince konuşmaya başladım. Kekemeliğim biraz geçmişti. Ama korkum aynıydı. Tekrar anlattım her şeyi. Babamla annem birbirlerine baktılar ve kulaktan kulağa fısıldaştılar sonra babam “kızım civar köyde bir hoca var. Ben ona telefon edeceğim. Gelsin sana baksın” dedi. Kafamı sallayabildim sadece. Babam hocayı aradı. Ama hoca havalar da kötü olduğundan ancak yarın gelebileceğini söyledi. Ben annemle babamı sabaha kadar uyutmadım. Işığı hiç kapattırmadım. Hep beraber sabaha kadar uyumadan bekledik. Camdan geçen gölgeleri görüyordum. Hızlı hızlı geçiyordu. Kulağımdaki fısıltıları duyuyordum. O gece hiç bitmeyecek sandım. Annem ve babamın elini tutarak sabaha kadar bekledim.

__________________