Yatagimda uzanirken, etrafima baktigim her kosede bir etiket goruyorum.
Yastigimdan, yorganimdan, ustumdeki esofmana kadar, mobilyayalardan, sus esyalarina hatta coraplarimdan masamin ustundeki kalemlere varana.
Kendimi etiketlenmis hissediyorum, bellona, staedler, adidas, kodak..
Etrafima baktigimda, yasadigim sehirden, dunyanin tumune insanlarin kafeslere koyuldugunu goruyorum.
Sahi, demokrasi caginda, ozgurluk ilkeleriyle ovunen, tepeden tirnaga "biz cagdas, modern, ozgur, bagimsiz, hur iradeli" insanlar oldugumuzu
savunurken; içimizde, en derinimizde esaretin kuflenmis bir parçasi oldugumuzu hissedebiliyor muyuz?
Nerede kaldi o eski zamanlarin mutluluklari? Az ama oz ile yetinen insanoglunun yuzunden eksilmeyen gulucukleri, sevimli bakislari?
Artik elimizde IPAD olmayinca fakir, benetton kazagi giyinmeyince kalitesiz oluyoruz, ihtiyaçlarimizi para karsiliginda gidermedikçe ise yaramaz,
hafta sonlari starbucks'ta kahve içmeyince dislanmis hissediyoruz kendimizi, ama lafa gelincede, hepimiz seçimlerimizde, omrumuzu ozgurce tuketmekte
"ozgur" oluyoruz.
Hayatimizin her ani kontrol edilirken, bizlere sunulan secimlerin bile zaten tepeden tirnaga secilmis olupta onumuze sunulurken, nasil oluyorda
ruhumuzun ve bedenimizin demir parmaklar arasinda olduklarini kavrayamiyoruz.
paranin,yalanin ve kariyerin insan hayatinda nasıl da yer kapladigini gordukce, bu koskoca sahtekarliga dayanamayip, tuketici toplumdan cekip gitmek, ne l'oreal'in kremlerine nede wella'nin saç boyalarina muhtaç yasamaktan vazgeçmek,
toplumdan kendimi dislanmak, hur irademle bakir bir doganin kiyisinda yasamak istiyorum bazen;
varsin kirisiklarim ciksin, yasli goruneyim, varsin tirnaklarimda
son moda graffiti ojelerde olmasin, ama insanligimi yeniden kazanayim.
Ne yazik ki toplum olmadan, bireyde olmuyor.
Bireyi var eden toplum ise o halde, neden toplumu degistirmemek, toplumla beraber degismek?
Insanoglunun tek basina yasayabilecegi suphesizdir, ancak bu mutluluk getirir mi?
Mutluluk sevgi ile dogmaz mi, paylasilmaz mi?
Izledigim "into the wild" filmin bana attigi tokat etkisi bu kadar olsa gerek..
Tavsiyemdir hepinize.

bir sözün coskusuyla, dönüyorum hayata,
senin için dogmusum, haykirmaya.
ey özgürlük..

13 kasim 2011
Hande