Edebi(ha)yat - Sayfa 2 - IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

08 Şubat 2012, 22:48

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

Henüz tam kaybolmadım ben. Kalabalığın arasında hâlâ farkıma varıyorlar. Kimisi "Nasılsın beybaba?" diyor. Şimdikiler daha kaba. Oysa ilk geldiğimde ağzımdan "muhterem ve valide" laflarını düşürmezdim. Uçup gitti o zatı şahaneler. Kaldık yeniyetmelerle. Üstelik bu kalabalık meydan ve ayakta geçen bu zamansız bekleyiş yeniden öldürecek beni. Bir an önce tamamen unutulmayı ve çaydanlıktan sıyrılan buhar gibi tepedeki deliklerden kaybolmayı istiyorum.

Ahmet Büke

08 Şubat 2012, 23:09

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

Hemen camı açtım. Kar yağarken başını yukarı çevirir de düşene kitlersen gözünü, göğe yükselirsin. Bu yanılsama çocukken çok heyecanlandırırdı beni. İlk defa verdiği zevkin nedenini düşündürdü. Kar indi ben çıktım, kar indi ben çıktım. Sonra birden düştüm: Kar beni kendi arzımdan alıp, yine kendi semama çıkarıyor, en azından bir imkânı müjdeliyordu.

Televizyonu açtım. "Kar yağdı hayat durdu" diyordu spiker. Hemen susturdum. İstediği gibi akmıyor diye kimse hayatın durduğunu söyleyemezdi. Google'ın kar diye önüme serdiği haberler, felç olmuş trafikten, çığla kapanmış yollardan, tatile giren okullardan söz ediyordu. Yollara tuz atılması, tekerleklere zincir takılması, üreticinin dona karşı hazırlıklı olması lazımdı.Çadırevler ve köprüaltı insanları vardı bir de, yoksulların karı vardı.

Hiç boya ve boyacı kullanmadan dünyayı en kısa sürede beyaza bürüdüğü halde rekorlar kitabına sokulmayan karın celâl cephesiydi bunlar. Sonsuzluk, kendini çeşitlilikle gösteriyorsa, zıtlıklar gizliyordu. Güzel çirkinle, iyi kötüyle, kolay zorla eşleşmişti. Çiftleri birlemeyen hem şaşı hem de sağır kalıyordu. O zaman da ne kara adanan şiirlerin anlamı kalıyordu ne de aldığı canlara yakılan ağıtların...

Nuriye Akman

08 Şubat 2012, 23:10

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
-Ki bu en büyük kötülüktür size-
Yıkanmıyor bir kez olsun yüreğiniz yağmurlarla
Denizler boşuna devinip duruyor bir çarşaf gibi
Gerip ufkunuza mavisini, çiçekler her bahar
Uyanışın türküsünü söylüyor da görmüyorsunuz.
Sizin adınıza dünyanın pek çok yerinde
İnsanlar dövüşüyor ellerinde yürekleri birer ülke
Anlamıyorsunuz inançlarını bir kez düşünmüyorsunuz.
Ömrünüzü güzelleştirecek bir şey almadan hayattan
Bir şeyler bırakmadan ardınızda gelecek adına
Koşaradım tükeniyorsunuz insan kardeşlerim
Koşaradım
Duymadan bir gün olsun dünyayı iliklerinizde

Şükrü ERBAŞ

08 Şubat 2012, 23:10

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

acele tepki servisi

Sen gülünce ben de hemen gülüyorum... Sen ağlayınca ben de hemen bir sigara yakıyorum.
Sen pazara çıkınca ben de en azından balkona çıkıyorum.
Sen bir şey sorunca biraz düşünüp cevap veriyorum ama çoğu zaman yine yanlış oluyor, kimi zamansa susarak

boş bırakıyorum o soruyu

Sen tartışmak isteyince bildiğim her şeyi unutuyorum. Sen unuttun mu deyince zaten bildiğim bir şeyi tekrar hatırlıyorum.

Senin varlığın bana yapılmış enteresan bir şaka sanki...
aslında ben hâlâ bu şakaya nasıl karşılık vermem gerektiğini arıyorum.

Emrah Serbes

08 Şubat 2012, 23:11

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

‘..Bu dünyayı izleyenlere bir halt yok.

Açıkgözler için hiçbir şey yazmayacağım.

Dünyalarını kaybetmişler için..

Kendim için yazacağım. Erken bunamışlara , hayalperestlere, çok acıklılara, bu dünyadan gitmek üzere hazırlık yapanlara yazacağım..

Yalnız aklını kaybetmişlerle bu dünyayı paylaşacağım. Aşktan aklını oynatanlara, şizofrenlere, aşırı romantiklere ve aşırı sadistlere. Delilere yazacağım..’

‘Kimse önünü görmüyor. Herkes birbirini çiğniyor. Ne tuhaf değil mi?

Kimse gittiği yeri bilmiyor. Herkes hayretle bunu birbirine soruyor. Herkes kendi kendine konuşuyor. Malum her insanın altında başka bir insan yatıyor. İnsan inanmak istemiyor. Biliyorsun hayatta her şey gizlidir. Her hadise bir sırdır. Başka ne yapabiliriz. Daha nasıl olabiliriz? Mutlu olmak için ne diyebiliriz? Bu yüzden herkes birbirine bakıyor ve herkes birbirinden şüpheleniyor..

Tek düşünebildiğim ve anladığım sözler bunlar. Aydınlıkta olan tek şey bilincim. Kendi kendimin önüne bir karartı gibi düşüyorum. Kendimin de düş olduğuna inanıyorum. Düş gördüğüme o kadar eminim ki, şu başkalarının hayatını görmesem. Kapalı perdelerin arkasında düş-uyku-korku geçiriyorum. Sanatımın düş olduğunu biliyorum. Birdenbire aydınlığa çıkınca deli oluyorum. Kimsenin suratını görmek istemiyorum. Benim yazdıklarımla bu suratların ne ilişkisi var? Düş görerek bir yandan da uyanık yaşayamam. Tek çelişkim insanlar. Dünya , benim. Her şey yalnızlığıma bağlı. Kimseyle bağ kuramam artık. Nasıl yaşayabilirim onların arasında hikayelerim gibi. Nasıl düşünebilirim Bilal Beyin not defterinde olduğu gibi, insanların arasında? Nasıl yerlerde emekleyebilirim? Benden şu dünyada beklenebilir mi yarattığım şeyler gibi yaşamam? Yazdıklarıma bakarak benden ne beklenir? Ne kadar uzağım ben her şeyden..’

‘Baştan sona mutlu ya da mutsuz, içi ve dışıyla tutarlı bir yol çizebilendir yazar. Ama herkes masal anlatıyor. Alıştığı şeyleri tekrar tekrar dinliyor. Benim yazarlığımın kendi kendini kandırır bir yanı yok..’

‘Gözlerimi , kulaklarımı , kalbimi kapatmalıyım bütün güzelliklere, zenginliklere ki, aklım herkesin görüp sevdiği şeyleri görmesin, güzelliklere dalıp yanlış düşüncelere kapılmayayım. Sevgi mevgi isteyip kendi kendimi kandırmayayım. Sonra yaşam beni cezalandırır, yazamam..’

Beni Deliler Anlar

SEVİM BURAK

09 Şubat 2012, 14:05

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

‘güçlüğü umutsuzca zorlamak bile güzeldi..’

‘çabuk kurtulma özgürlüğü insanın elindeyken kişinin dayanamayacağı kötü durum yoktu..’

‘ya insanlar.. onların yaşamasında her şey ayrıntı. önemli olan yemek değil , yenecek yemeğin çeşididir ; giysi değil , giysinin çeşidi ; ayakkabının çeşidi. günlerin adı bile.. belli günlerde belli yaşamları vardır.. pazar günleri pazarlık yaşamalarını kuşanırlar, çarşambaları çarşambalık! hep ayrıntılar! paranın sayısı gibi. güler’in mavi gözlü oluşu gibi..’

‘yaman adamdı bu dilenci. insanların işten dönerken ucuza huzur satın aldıklarını biliyordu..’

‘yoksa her şey ben olmadığım zaman, benim olmadığım yerlerde mi oluyordu..

Yusuf Atılgan

09 Şubat 2012, 14:05

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

‘..ben çoğu geceler içiyorum , dedi.. şakağımdaki ağrıyı duymamak için iştah açmak için falan diyorum ama değil , biliyorum.. bir çeşit umutsuzluktan kurtulmak için içiyorum.. belki kendi kendimden.. iki çeşit içen vardır.. biri, benim gibi, kurtuluşu içkiden beklemenin utancıyla içer.. bir de şu çevrendekilere bak.. bunlar neden içiyorlar ? toplum içinde yaşamanın baskısını, yükünü hafifletmek için.. çekinmeden bağırmak , yüksek sesle gülmek için.. dışarda bağırmak, kahkaha atmak yasaktır.. sokakta hiç gülmemek için burada gülerler.. böylesi az içer.. ya ben ? içiyorum da kurtulabiliyor muyum ? belki yalnız baş ağrısından..

- ya içmediğin zamanlar ?

- o zaman ararım..

- hep arayacaksın sen. ya resim , ya kitap..

- tutamak sorunu.. insanın bir tutamağı olmalı..

- anlamadım..

- tutamak sorunu dedim.. dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde gider gibiyiz.. tutunacak bir şey olmadı mı insanlar yuvarlanır.. tramvaylardaki tutamaklar gibi.. uzanır tutunurlar.. kimi zenginliğine tutunur ; kimi müdürlüğüne ; kimi işine , sanatına.. çocuklarına tutunanlar vardır.. herkes kendi tutamağının en iyi , en yüksek olduğuna inanır.. gülünçlüğünü fark etmez.. kağızman köylerinden birinde bir çift öküzüne tutunan bir adam tanıdım.. öküzleri besiliydi, pırıl pırıldı.. herkesin, ‘veli ağanın öküzleri gibi öküz yoktur’ demesini isterdi.. daha gülünçleri de vardır.. ben toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü , sahteliğini , gülünçlüğünü göreli beri , gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum : gerçek sevgiyi! bir kadın... birbirimize yeteceğimiz , benimle birlik düşünen, duyan , seven bir (......)!..’

Yusuf Atılgan

09 Şubat 2012, 14:06

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

Kalbinde çözülmeden kalan herşey için sabırlı ol. Soruların kendisini sevmeye çalış, kilitli odalar ve yabancı lisanda yazılmış kitaplar gibi. Cevapları şimdi arama. Şu anda cevaplar sana verilemez, çünkü sen henüz onlarla yaşayamazsın. Bu, herşeyi yaşama meselesidir. Şu anda senin soruyu yaşaman gerekiyor. Belki daha ileride farkına bile varmadan, günün birinde kendini cevabını yaşarken bulacaksın.

Rilke

Narsinha · 09 Şubat 2012, 14:11

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

Bedenim beni bırakacak. Oysa ben hep o bedenin kurbanı olmuşumdur; biraz asi de olsa bir kurban işte. Biliyorum aslında birbirimizi yok edeceğiz, böylece mücadele sonunda ortaya hiçbir galip çıkmayacak. Düşüncenin sırf hasar görmemiş olmasından ötürü, tenden oluşan öteki maddeden kopabileceğini düşünmek ne hoş bir yanılsama.

Frida Kahlo

Hepsi güzel ençok bunu beğendim paylaşımın için sağol .

09 Şubat 2012, 21:41

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

Oğlunun -kendisine birkaç saat evvel satın almış olduğu şapkasıyla birlikte- trenin penceresinden başını dışarı çıkarıp sarktığını gören baba, birkaç kez oğlunu ikaz etmiş içeri girmesi için. Fakat küçük afacan babasının uyarılarını duymazlıktan gelip rüzgârla arasındaki oyuna devam etmiş; baba ne kadar "Oğlum yapma, içeri gir, şapkanı düşüreceksin," dediyse de küçük afacanı ikna etmesi mümkün olmamış. En nihayet sabrı tükenen baba, çocuğun fark edemeyeceği bir şekilde başından şapkayı kapıp "Bak gördün mü?" demiş; "Ben seni uyarmıştım, işte sonunda şapkanı düşürdün!"
Şapkasını kaybettiğini sanan çocuk tabii bu duruma çok üzülmüş ve gözünde iki damla yaşla tam da mahzun mahzun yerine oturacakken, babası, elinde tuttuğu şapkayı ona gösterip "Al şu şapkanı bakalım. Fakat bir daha da sakın trenin penceresinden başını çıkarıp sarkma, olur mu?" diye oğluna tenbihte bulunmuş. Çocuk babasının elinden sevinçle şapkasını alıp bir süre uslu uslu oturmuş.
VE çok geçmeden tekrar pencereye koşmuş; heyecanla şapkasını dışarı fırlattıktan sonra babasına yalvaran gözlerle bakıp şöyle demiş:
"Babacığım! N'olur, demin yaptığının aynısını bir daha yapsana!"

Dücane Cündioğlu

Benzer Konular
Konu	Konuyu Başlatan	Forum	Cevaplar	Son Mesaj
Muhabbet Edebi	Zen	İslamiyet	0	12 Aralık 2012 16:24
Edebi Sevgi-Li	gapex	Aşk ve Sevgi Köşesi	0	07 Aralık 2011 16:39
Muş Edebi Örnekler	Sim	Doğu Anadolu Bölgesi	0	21 Ağustos 2011 03:47
Edebi Sanatlar	Ruj	Edebi Sanatlar	0	16 Aralık 2010 05:24
Namazın Edebi	Lady	İslamiyet	0	21 Eylül 2010 14:09

Konuyu Toplam 4 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 4 Misafir)

Etiketlenen Kullanıcılar
Etiketlemek istediğiniz kullanıcılar arasına virgül koyunuz. Örnek: nokta,sukunet,NucLear

5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu gereğince sitemizde telif hakkı bulunan mp3,video v.b. eserlerin paylaşımı yasaktır. Yasal işlem olması halinde paylaşan kişi yada kişilerin bilgileri gerekli kuruma verilecektir.