Zikrin en ustunu la ilahe illellah; duanin en makbulu el-hamdulillah demektir. Iman bir irtibat ve uyanikliktir. Bu anlamda mumin de sorumlu ve dolayisiyla uyanik insan demektir. Cunku o, sahip oldugu degerlerin verdigi tabii ve surekli bir uyaniklik icinde olmak zorundadir. Aslinda bu, muminin bizzat kendisine karsi sorumlulugu anlamindadir.
Mumin sahip oldugu degerleri ve sorumluluk suurunu kendisine vermis olan ile surekli bir irtibat kurma ihtiyacindadir. Zikir (anma) ve dua (tesekkur ve uyarma) bu ihtiyacin karsilanma yollaridir. Rabb-kul iliskilerindeki ana irtibat yollarindan biri iste bu, kuldan Rabba yonelik olan zikir-dua baglantisidir.
Burada hemen isaret edilmesi gerekli olan nokta sudur: Zikir ve duanin mecburi olmamakla beraber belli ifadeleri, kelimeleri yani sozleri olacaktir. Kelime ve sozler, kul-Rabb arasindaki irtibatin sifreleri olarak muminin tam bir vecd ve dikkat haline, Allah Resulunun tarif ve tesbitiyle Allahi goruyormuscasina kulluk yapma cizgisine, ihsan kalitesine ulastiran araclardir. Bu sebeble de zikir ve dua anlami tasiyan her sozun bir degeri oldugu aciktir. Ancak bunlar arasinda da hic kuskusuz bir en isabetlisi, en ustunu, en makbulu, en uygunu olacaktir. Iste hadisimiz bizi bu noktada aydinlatmaktadir: Zikrin en ustunu la ilahe illellah; duanin en makbulu el-hamdu lillah demektir.
08 Ağustos 2014, 21:47
Benzer Konular 
Normal
