Çevrimdışı

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Hayal kurmak muhteşemdir, gereklidir ama hayaliniz sevgi üzerineyse, hayal kırıklıkları biriktirirsiniz. İşte bu aşamada da devreye realizm girer ve emeğe bakarsınız. Çoğu zaman da bakınca, duygusal zarardasınızdır. Sevgi emek ister. Ama ya siz vermezsiniz bunu ya da o kadar yorulduğunuzu düşünürsünüz ki, belki de değecek olana vermekten bu kez esirgersiniz onu.
Bilmediğimiz için (ne zaman öleceğimizi- bugün bir arkadaşımla bu konuyu konuştum. Bana sen daha çok yaşarsın dedi. Ben falına baktım çok yaşayacaksın diye gırgır yaptı. Ben de, “sürünerekse istemem” dedim ama-), yaşamayı tükenmeyen bir iyilik sanırız. Ancak her şey sadece birkaç kez olur ve aslında bu tekrarlar çok azdır. Çocukluğumuza ait kişiliğinizde derin bir yeri olan ve o gün olmadan yaşamınızı düşünemeyeceğiniz belli bir öğleden sonrayı, daha kaç kez hatırlayacağımızı düşünmeyiz bile.

Belki dört-beş kez daha… Belki de o kadar bile değil. Dolunayı daha kaç kez seyredebileceğiz ki? Belki yirmi. Ancak yine de her şey sınırsızmış gibi görünür bize. Bu güzeldir. Norman Cousins, “yaşamın trajedisi ölüm değil, yaşadığımız süre içersinde ölmesine izin verdiklerimizdir” diyor. İnsanoğlunun en fazla ıstırap çektiği derin kişisel yenilgisi, kişinin aslında yapabilecekleriyle, sadece yaptıkları arasındaki farktan kaynaklanır. Bu sadece var olmakla, gerçekten yaşamak arasındaki farktır. Sadece yaşamı sürdürmekle, gerçekten yaşamayı başarmak arasında bir fark vardır. Üzücü olan, çoğu insanın içinde yatan insani armağanları göz ardı etmesi ve hayatlarının en güzel yıllarını bir odada ve kendiyle geçirmeye boyun eğmesidir. Çünkü diğerini almak çoğu zaman yorucudur, zordur, korkutur…
Alıntı

__________________